Bjarmi - 07.01.1928, Blaðsíða 4

12
BJARMI
um, sem á vegi þeirra verða, aftra
oss frá því, að framkvæma kærleiks-
skyldu vora.
Því síður megum vjer gefast upp,
þó að þeir, sem vjer viljum bera og
leiða til Jesú Krists, vilji ekki að
vjer gerum það, þó þeir vilji ekkert
um eilífðarmálin hugsa; þó þeim
finnist þeir ekki neinnar hjálpar
þurfa,
Eins og viltur maður trúir því
ekki að hann sje viltur, þó honum
sje leiðbeint, heldur finst hann vera
á rjettri leið, eins eru þeir andlega
viltu og lömuðu. Þeir vilja oft ekki
trúa þvi að sál þeirra sje sjúk; hún
er orðin svo tilfinningasljó, að þeir
finna ekki að þeir þurfa á lækningu
frelsarans að halda. Ó! Gefumst þá
ekki upp. Rífum gat á þakið. Ryðjum
erfiðleikunum úr vegi. Rað gerum
vjer einmitt með því, að bera þá á
örmum fyrirbænarinnar, upp að
miskunnsama hjartanu læknisins eina
og eilífa.
í þessu starfi dugar engin hálf-
velgja. Jesús sagði sjálfur: »Enginn
sem leggur hönd á plóginn og horfir
aftur, er hæfur til Guðs ríkis«. Ræn
vor á að vera þrungin af hinu ör-
ugga trausti, af hinni fylstu vissu,
að frelsarinn taki eftir þeim lömuðu
sálum, sem vjer komum berandi með
til hans.
Að þessu starfi, að bjarga manns-
sálum frá synd og voða, og veita
þeim lífið i Kristi, svo þær fái með-
tekið kraft hans að gjöf, eigum vjer
að ganga með allri vorri sálaratorku.
»Vertu allur og heill«, segir postul-
inn. Eins og þung byrði krefst alls
afls líkama vors, svo eigum vjer að
láta alt vort sálarþrek bera með-
bræður vora þangað, sem hjálp er
að fá. En hjálpin fæst að eins hjá
Jesú Kristi. Á hann verðum vfer að
trúa sem frelsara, frelsara, sem frelsar
frá allri glötun, oss og alla þá, sem
til hans eru bornir eða til hans koma.
Vjer, sem hjer komum saman í dag
til sameiginlegra fundahalda, eigum
sjerstaklega að hafa þetta í huga.
Vjer erum burðarmenn. Á oss hvílir
aðalstarfið í söfnuðunum. Vjer eigum
með trú vorri á frelsarann Jesúm
Krist að bera uppi safnaðarstarfið.
Til þess erum vjer kjörin að vjer
sjeum burðarmenn. En ætli vjer meg-
um ekki með blygðun játa það
frammi fyrir frelsara vorum í dag,
að vjer höfum borið svo sorglega
fáar lamaðar sálir til hans; að vor
trú er of veik til þess, að aðrir geti
fundið fyrirgefningu, styrk og krafta
til guðssamfjelagsins fyrir hana.
Ress vegna ríður oss nú á þessari
stundu, allra mest á því, að biðja
Jesús um fyrirgefningu, og enn frem-
ur að biðja hann eins og lærisvein-
arnir forðum: »Auk oss trú« — til
þess að vjer öll verðum í sannlelka
hæfir burðarmenn safnaða hans.
Vjer erum burðarmenn. Ekki að
eins vjer prestarnir, heldur líka þjer
öll. Lama maðurinn var borinn af
fjórum. Enginn einn prestur getur
borið uppi safnaðarstarf og safnaðar-
lif. Til þess útheimtist samvinna
margra.
Einmitt þjer, hinir kosnu starfs-
menn safnaðanna, eigið að taka þátt
í þessu burðarstarfi með oss. Vjer
eigum öll að vera einhuga og sam-
starfandi, til þess að sá árangur geti
orðið af starfi voru innan safnaða
vorra, að lamaðar og þreyttar manns-
sálir fái fyrirgefningu og frið i Jesú.
Ef vjer erum sundurþykk og
ósammála, þá getum vjer ekki borið
byröarnar, og vjer erum þá eigi hæf
til að gegna þeim skyldum, sem á
oss hvila. Einskis árangurs getum
vjer þá vænst.
Burðarmennirnir, sem textinn segir