Bjarmi - 07.01.1928, Blaðsíða 5

BJARMI
13
frá, voru samhuga í trúnni á Jesúm,
samstarfandi af kærleika lil lama
mannsins, þess vegna báru þeir hann
til Jesú, og samtaka i því að ná tak-
markinu, sem þeir keptu að, þrátt
fyrir erfiðleika og hindranir.
Ef trúin á frelsara vorn og Drottin
sameinar oss, þá erum vjer sterk.
Þá verðum vjer fær um að bera hinar
þungu byrðar, þvi burðarkraftur hans,
hans, sem bar hina þyngstu byrði,
sem borin hefir verið, þvi hann var
Guðs lambið, sem bar synd heimsins,
verkar þá á oss og gerir oss sannar-
lega sterk og öflug.
Kraftur hans styrkir oss. Hann er
sjálfur í oss og með oss.
Burðarmenn Rauða krossins starfa
allir undir sjerstöku merki. Rauður
kross er það merki. Og merkið hjálpar
þeim til þess að starfa innan um ógnir
vígvallanna.
Kristnir menn starfa einnig undir
sjerstöku merki. Það er líka rauður
kross. Það er krossinn á Golgata, sem
er roðinn blóði lambsins, sem bar
hina mestu byrði. Sá kross er vort
merki. Rað er sjálft sigurmerki kær-
leikans. Rað er merki þess kærleika,
sem alt lagði á sig, sem öllu fórnaði
til að bera, hjálpa, bjarga og lífga.
í’að merki eitt stendur sííelt fyrir
sálarsjón vorri í skýrari Ijóma heldur
en alt, alt annað, sem vjer horfum á
og beinum athygli vorri að.
Kærleikurinn mikli, sem knúði
frelsarann til að bera þina og mína
synd, á að knýja þig og mig til þess
að bera þungu byrðarnar, sem oss
eru lagðar á herðar. Hann á að gagn-
taka svo allan vorn huga og alla
vora sál, að vjer gefumst aldrei upp
undir byrðunum. Heldur megi hinn
berandi, liðandi, fórnandi keerleikur
vera einkenni og aðall li/s vors nú og
i\m eilífð alla.
Góði frelsari vor og Drottinn Jesús
Kristur, þú sem barst svo mikið
vegna vor, vjer biðjum þig hjer öll
sameiginlega, ger þú oss að kærleiks-
fyltum burðarmönnum þínum.
Ó, lát oss svo aldrei af veginum víkja,
nje villast af leiö.
Og aldrei vort háleita hlutverkið svikja,
þótt heröi’ að oss neyð.
En fyrir oss bliki þinn blóðdrifni kross,
á hæðunum háum.
Uns höndlað vjer fáum hið himneska hnoss.
Amen.
Úr blöðum frú Ingunnar.
María Louise Dahl, segir frá.
Fólksflutnings-bifreiðin þræddi þjóð-
brautina furðu geist, þótt ill væri
yfirferðar. Þetta var í lok október-
mánaðar og vegurinn bar menjar
eftir baustrigningarnar. Sumstaðar
hnaut bifreiðin ofan í polla og pytti
á veginum, sumstaðar rákust hjólin
á steina og steinvölur, sem flosnað
höfðu upp úr veginum í vætunni,
en fyrir þetta hentist hún til og frá
eins og skip í hafróti.
Hvassviðrið lamdi utan bifreiðina
og skelti slyddusnjó á rúðurnar. —
Bifreiðarstjórinn var ungur maður
og tápmikill og stýrði hann bifreið
sinni með gætni yfir torfærurnar.
Farþeginn, sein sat við hlið hans,
var orðinn þreyttur á að reyna að
fitja upp á samtali við hann, því
bifreiðarstjórinn var með allan hug-
ann við stjórn sína á bifreiðinni og
mátti ekki vera að því að svara
honum.
Farþegarnir inni í bifreiðinni voru
þögulir og fáskiftir hver af öðrum.
Lítill spölur var eftir til Eystri-
Hæðabæjar, og lengra fór bifreiðin
ekki. En þótt vegalengdin væri ekki