Bjarmi - 01.02.1928, Blaðsíða 5

B J A R M I
29
9. Syndin er ekki komin í mann-
heirn frá djöflinum, því að enginn
djöfull er til. Kiisti hefir skjátlast
þar eins og í ýmsu fleiru.
10. Maðurinn þarf engrar fórnar
nje endurfæöingar við til að verða
hólpinn.
11. Engin fullkomin opinberun hef-
ir verið gefin, sem öllum mönnum
sje nægileg.
12. Engin sjerstök guðinnblásin bók
er til, sem fult úrskurðarvald hafi i
trú og siðferðismálum.
Þegar svo við bætist, að mennirnir,
sem svo kenna, segja, að það sjeu
tóm aukaatriði, sem þeir hafni, þá
verð jeg blátt áfram forviða og skil
ekkert í hvernig dómgreind þeirra í
trúmálum er farið. —
Jeg skal ekki orðlengja þelta frek-
ar. Að líkindum þykir sumum meir
en nóg komið. Hafi jeg sært einhverja
góða menn með orðum mínum, þá
er skylt að segja þeim, að jeg leik
mjer ekki að þvi að særa neinn.
allra sist í trúmálum. En ef jeg tal-
aði ekki hreint og beint og segði
sannfæringu mína afdráttarlaust, þá
findist mjer jeg beinlínis svíkja frels-
ara minn. Jeg dæmi þá ekki, sem
telja að þeir þurfi ekki neitt á frið-
þægingardauða Kiists að halda og
segjast hafa hlotið sálarfrið að um-
bun fyrir framkvæmdir sinar. — En
jeg veit að jeg á enga sáluhjálparvon
nema fyrir Jesúm Krist og hann
krossfestan, og mjer var veittur sálar-
friður að gjöf, algerlega óverðskuldað
frá minni háltu. Það eiua, sem jeg
gerði á þeirri ógleymanlegu stundu
fyrir rúmum 27 árum var að segja
við Guð: »Jeg skal segja sannleikann,
hvað sem það kann að kosla«. Og
að svo miklu leyti sem jeg hefi stað-
ig við það loforð, þá er það ekki
viljaþreki mínu heldur góðum Guðs
anda að þakka.
Oft hefi jeg fundið til þeirrar hættu,
sem trúardeilum er samfara, þeirri
hættu að verða kaldlyndur og beisk-
yrtur gagnvart mönnum, sem alvara
var með sína trú — en sem mjer
fanst stundum leggja flest út á versta
veg af því sem jeg reyndi að gera.
En hitt hefir verið mjer jafnan Ijóst,
að miklu hættulegra trúarlífi mínu
var þó að þegja, og skifta sjer ekk-
ert af, þegar reynt var að rífa niður
það, sem mörgum börnum þjóðar
vorrar befir best reynst í lífi og dauða,
því að þá hefði jeg beinlínis svikið
frelsara minn og meðbræður mína.
Mjer er það fullljóst að köld
varajátning trúarslaðreynda er eng-
inn sannur kristindómur, og mjer
hefir aldrei komið í hug, að i því
tilliti væri nóg að »játa« (»halda fyr-
ir satt«) kenningum kirkjunnar. Því
er jeg svo viss um að óheilla áhrif
nýguðfræði hverfa livorki fyrir laga-
fyrirmælum nje orðadeilum. Reil-
brigð trúarvakning er það eina, sem
yfirbugar þau svo að verulegu og
varanlegu gagni komi.
þegar Hans Nielsen Hauge hóf
vakningastarf sitt í Noregi um alda-
mótin 1800, var köld skynsemisstefna
svo að segja einvöld i kirkju Norð-
tnanna. — Hauge var ólærður maður
maður og ekki fær um að deila um
trúfræði nje biblíuskýringar við lærða
guðfræðinga sins tíma, en mannlega
talað varð hann þó banamaður skyn-
semistrúarinnar gömlu þar í landi.
Kristnisagan segir frá fleiri slíkum
dæmum. Enda skiljanlegt að þar sem
syndatilfinningin vaknar fyrir alvöru,
þar leita menn i fullri auðmýkt að
syndafyrirgefningu' og sálarfrið við
kross frelsarans, og þá eru menn á
hinni gömlu götu og kæra sig ekki
um getgátur og efasemdir nýrrar guð-
fræði.
Guð gefi vorri þjóð slíka trúar-