Bjarmi - 07.03.1928, Qupperneq 1
BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
XXII árg.
Reykjavík, 7. mars 1928
9 ibl.
„Þegar ljósið dagsins dvín, oss Drottins birta kringum skín“.
Á Stafnnesrifi.
»Eitt sá tómt helstrifl
og hjólpaðist af. —
Hin sáu (iuðs dýrð,
— og bárust í kaf«.
M. J.
[Bjarmi ilj'tur ekki almennar frjettir
að jafnaði, — hefir ekki rúm til þess, —
en í þetta sinn stendur svo sjerstaklega á
að undantekningu má gera, einkum þar
sem almennu blöðin hafa engin samtöl
birt við þá skipverja, sem björguðust, er
togarinn »Jón törseti« strandaði á Stafn-
nesrifi 27. f. m. — Má búast við að les-
endur Bjarma fjær og nær kunni því vel
að geta geymt í góðri bók, það sem einn
skipverji, Bjarni Brandsson í Selbrekkum,
Rvík, segir um þessar alvöruþrungnu
stundir á Stafnnesrifi).
Laust eftir miðnætti rekst skipið á
skerið, kemur þegar gat á það og
stýrið fer af. Skipstjóri er á fótum
og ýmsir fleiri, en hinir koma allir
upp eftir fáar mínútur. Myrkrið
byrgir alla sýn, svo að ekki sjest
hvort skamt sje í land eða hvort
brimgarður er fyrir utan skipið. Til-
tölulega rólegt er við skipið sjálft,
svo engin bára kemur á þilfar. Gera
skipverjar þá ýmsar björgunarráð-
stafanir, girðast björgunarbeltum, —
er síðar reyndust ærið misjafnlega,
korkbeltin langbest, — þeir kalla á
hjálp með loftskeytum og fá svar að
skip komi; þeir setja út skipsbátinn
og bera vistir i hann, flytja olíu á
þilfar o. s. frv. — Eru þeir hinir ör-
uggustu um að allir bjargist, þegar
birti af degi.
Hvikan fer vaxandi, um kl. 4 um
nóttina fer sjórinn að skvettast á
þilfarið, og úr því vex brimið óðum.
í birtingu sjá skipverjar að »Þór«
og nokkrir togarar eru komnir í
nánd, en geta þó ekki komist svo
nærri að líkur sjeu til, að þaðan
komi nokkur bjálp. Mannaferð sjest
í landi og sýnilegt að þaðan sje
helst hjálparvon.
Stundu fyrir dagmál fara brotsjóar
að ganga yflr skipið, brotnar þá bát-
urinn og alt lauslegt skolast af þil-
fari. Skipverjar raða sjer 11 á stjórn-
pall og 13 í reiðann; þann 14, sem
þangað ætlaði, tók brotsjór áður en
hann komst í reiðann. — Var hann
sá fyrsti, er hvarf úr hópnum. —
Er nú svo þjett á skipað í reiðanum
sem mest má, alveg upp í siglutopp,
og einn fer jafnvel út á virstreng frá
siglutrjenu og heldur sjer þar, á
höndum og fótum, í sjö langar
stundir.
Holskeflurnar koma hver á eftir
annari, og fara þeir þá oft alveg í
kaf, sem neðstir eru í reiðanum;
þeir 4 einir, sem efstir eru á siglu-
trjenu, eru þurrir. — Skipið riðar svo
við hvern brotsjó, að reiðinn tekur
miklar sveiflur, og erfitt er að halda
sjer. — Um hálftíu-leytið kallast þeir
á við þá, sem halda sjer á stjórn-
palli, og segir skipstjóri, sem þar er
með alla yfirmenn skipsins o. fl., að
allir sjeu þeir ómeiddir. — Eftir það
fóru engin orð milli reiða og stjórn-
palls, og enginn til frásagnar um