Bjarmi - 07.03.1928, Side 2

66
B J A R M I
hvernig þeim leið á stjórnpalli úr
því.
Enn eykst brimið, en enginn mælir
æðruorð, þótt sýnt sje, að engin hjálp
muni þeim koma fyr en fjarar. Einu
kðllin, sem berast á milli manna i
reiðanum, eru: »Verið viðbúnir, nú
kemur sjór«. — En á þeim orðum
þurfti ott að halda, — því skamt var
á milli brotsjóa. Samt kemur í ljós,
hvað um er hugsað. Menn fara að
syngja eða raula sálma. Er þá hvað
eftir annað haft yfir:
»Ó, þá náð að eiga Jesúm« —
»Á hendur fel þú honum«
og fleiri sálma. Tók Bjarni t. d. eftir
að sá maðurinn, sem aldrei hvarf frá
skipinu, var margoft að fara með
sálmalög, þótt ekki heyrðust orðaskil.
Seint líður hver stundin. Skipið
hallast beint á móti stórsjó og sigur
svo, að stjórnpallur er oft í kafi, og
eftir hádegið fara þeir smám saman
að gefast upp sem þar eru. — Ungur
piltur losnar þaðan, en er með ágætt
björgunarbelli, og getur veifað lil fje-
laga sinna skamt frá skipinu, og
kallar þá: »Verið þið sælir!« Síðustu
orðin hans áður en hann hvarf í
brimgarðinn. — Smám saman losna
þeir fleiri og fleiri frá stjórnpalli, og
virtust sumir vera dánir áöur en
dauðatökin losnuðu, sem þeir höfðu
þar tekið. — Um tvö-leytið eru þeir
allir horfnir, 11 að tölu, en þá standa
enn 13 alheilir í reiðanum. En nú
er alvarlega hugsað heim, í tvöföld-
um skilningi. »Berðu kveðju konu
minni og börnum, ef þú kemst af«,
segja þeir hver við annan heimilis-
feðurnir. — Og nú liéyrast þungar
stunur þreyttra manna, er brotsjóar
hafa farið yfir.
Um kl. þrjú er loks hin margþráða
fjara að koma í ljós, — brotsjóar
þá orðnir færri og ekki nema um
100 faðmar til lands; og þar eru
menn og bátar reiðubúnir til að veita
þá hjálp, sem auðið er. Bátar kom-
ast þó ekki nær en miðja vegu, fyrir
brimi og blindskerjum, og hafa engin
tök til að ná sambandi við skipið.
þá verða skipverjar þess varir, að
enn er dufl í reiðanum, og það svo
brotið til endanna, að þeir geta losað
það. Kaðal hafa þeir engan, en festa
vírstreng við duflið og varpa því út-
byrðis landmegin. Duflið fer í rjetta
átt, en brátt festist vírstrengurinn í
botni milli kletta. Taka þá 4 hraustir
piltar í strenginn til að losa hann,
en fá engu umþokað. Er nú útlitið
hið ískyggilegasta, er þessi björgunar-
von virðist bregðast. Varpa sjer þá
3 bestu sundmennirnir fyrir borð, og
reyna að ná landi eða bátunum á
sundi. Brimið færir þá í kaf, en þeir
halda hraustlega áfram; jafnframt
hætta bátarnir frá landi sjer sem
lengst má út í brimgarðinn, og ná
bæði í duflið, — briinið nú búið að
losa strenginn úr botni, — og tvo
sundmennina. Sá þriðji sekkur, er
hann á örstult eftir í land, hafði
hann varpað frá sjer ónýtu björg-
unarbelli áður en hann fór frá
skipinu.
Nú er samband fengið milli skips-
ins og áttærings, er lá við festar
milli lands og skips. Er þá »drag-
ferja« útbúin og bátur með lóðar-
belgjum dreginn fram að skipi.
Mannlaus var hann og fullur af sjó,
og mátti ekki fara alveg að skips-
hlið, til þess að brolna ekki á skerinu.
Var því full lifshætta fyrir þann, sem
fyrstur reyndi að ná til hans úr skip-
inu, enda fór nú sá fyrsti, er hljóp
fyrir borð, alveg í kaf og undir bát-
inn, en skolaðist þó, hálfmeðvitundar-
laus, upp í hann. Áttaði hann sig samt
svo fljólt, að hann gat hjálpað þeim
næsta upp í bátinn, og þeir aftur
öðrum tveimur. Pannig björguðust 4 í