Bjarmi - 07.03.1928, Qupperneq 3

B J A R M I
67
fyrstu ferðinni. í annari ferö brotn-
aði báturinn, en þá var annar bátur
sendur, sem náði 3. Um sjö-leytið
átti hann að sækja þá þrjá, sem eftir
voru. Þegar hann kom fram að skip-
inu, hlupu tveir fyrir borð, náði
annar bátnum, en hinn drukknaði.
Pegar sá, sem eftir var á þilfari, sá
það, afsagði hann að reyna að ná
bátoum, en kvaðst mundi geta haldið
sjer í reiðanum svo lengi sem skipið
þyldi, og fór svo hæst upp í siglu-
trje. I’ar mun hann hafa setið alla
nóttina, því að hann sást hreyfa sig
í reiðanum morguninn eftir, rjelt
áður en skipið klofnaði. En þá varð
hann sá 15., er dauðinn heimti. —
Þannig er ágrip þessarar harmsögu,
frá sjónarmiði skipverja sjálfra, er af
komust. Og þó er slept flestu því, sem
almennu blöðin hafa lýst um vask-
lega framgöngu björgunarmanna, og
ágæta aðhlynningu, er í land var
komið. — En skiljanlegt er það, sem
sögumaður Bjarma bætti við síðast:
»Þótt jeg væri þreyttur og þrekaður,
varð mjer ekki svefnsamt á Stafn-
nesi um nóttina. Hugur minn dvaldi
hjá þeim fjelaga minum, sem einn
var enn um borð. Ur glugganum gat
jeg sjeð, að »Óðinn« ljet Ijós leika
um skipið, svo að hann vissi að hann
væri ekki gleymdur«. —
Sjö eru ekkjurnar, 35 börnin, og
þó nokkrar aldurhnignar mæður og
feður, sem mistu ástvin sinn þenna
hörmungadag. En stór var einnig sá
ástvinahópur, sem fagnaði þeim 10,
er á land komust. — Og^enn stærri
er hópur þeirra manna, ssm drengi-
lega hafa brugðið við til að bæta úr
brýnustu nauðsynjum fátækra ekkna
og aldurhniginna foreldra, sem mistu
fyrirvinnuna.
Reykvíkingar bregða ekki vana
sínum í þvi efni, enda er þeim vel
treyst. Nákominn ættingi einnar ekkj-
unnar mælti svo, í áheyrn hennar,
og sýnilega fyrir hennar munn: »Það
er sárt að hún skuli ekki hafa verið
hjer 4 ár, því ekki má hún til þess
hugsa, að verða flutt á sveit sína
með öll börnin«. — — —
Margar alvarlegar hugsanir ætti
þetta hræðilega slys að vekja.
t*að hrópar á betri björgunartæki
við hættulega strandstaði.
Rað hrópar til vor allra: »Verið
viðbúnir. Dauðinn gerir ekki boð á
undan sjer«, Breylið svo við ástvini
yðar, eins og þjer vilduð við þá búa
hinstu samverudagana. — Og útvegið
sálum yðar örugg björgunarbelti,
áður en lagt er út á Dauðahafið. —
»Björgunarbelti«, sem verða gegnvot
og þung í ágjöf, eru verri en ekkert
þegar bolskefla tekur menn á haf út.
— Eins er tálvon ein að treysta
þeirri trú á hafi Dauðans, er gagns-
laus reyrdist í freistingum og sorgum
hjer í heimi.
En sæll er sá og öruggur, er í
fullri alvöru og af eigin reynd
getur tekið undir með Hallgrími
Pjeturssyni:
»Af því að út var leiddur
alsærður lausnarinn«.
Er gott til þess að hugsa, að þrátt
fyrir alla efasemdastorma, er blásið
hafa um þjóð vora að undanförnu,
þá leita þó enn á landamærum lifs
og dauða hraustir karlmenn, jafnt
sem veikgeðja konur, styrks og hælis
hjá Jesú Kristi, mannkynsfrelsar-
anum, og fá þar þann styrk, sem
hrekur brott örvæntingu, en hjálpar
til að raula í þyngstu raunum:
»Ó, þá náð að eiga Jesúm«.
Guð gefi oss öllum að minnast þess
löngu áður en dauðinn kallar.