Bjarmi - 14.03.1928, Blaðsíða 4
76
B J A R M I
fyrir fátæk og vanrækt börn, bæði
þau, sera munaðailaus eru og þau,
sem eiga illa aðbúð að einhverju
leyti, hvort heldur er andlega eða
tímanlega aðbúð, og nefnd kosin í
því augnamiði, og í henni er jeg.
En nú munu einhverjir spyrja?
Er það nauðsynlegasta starfið, sem
fyrir kristnum mönnum liggur á
landi bjer, að vinna fyrir börnin,
er ekki t. d. meiri þörf að gera eitt-
hvað fyrir gamalmenni og hina
sjúku? — Það er án efa nauðsyn-
legt, að reyna að gera eitthvað fyrir
blessað gamla fólkið, þreytta og ein-
mana, og alla þá sem sjúkir eru;
en börnin eru fyrir framtíðina, og
eftir uppeldi þeirra og kærleiks-
þroska fer það, hvað gert verður
fyrir gamla menn og sjúka í fram-
tíðinni, hvað unnið verður af Guðs
rikis störfum á landi voru; þess
vegna ríður mest á að vinna meðal
þeirra, enda þótt hinu megi ekki
gleyma.
Petta hafa lika margir fundið, því
starfið er þegar byrjað meðal barn-
anna, ýms fjelög og einstakir menn
hafa þegar hafist handa til þess að
gera eitthvað fyrir þau, en flest lýtur
það að þvi, að bæta og styrkja
heilsu þeirra, enda er það fyrsta
verkið. Enn sem komið er nær
starfið alls ekki til »minstu bræðra
Krists«, þeirra, sem eru andlega eða
siðferðislega veiklaðir, sem lifa við
óhollan og ógöfugan hugsunarhátt,
sem er kent hið lága og ljóta, í stað
hins fagra og góða. — Það er kvartað
um, að börn jafnvel myndi með sjer
fjelög, til þess að stela og framkvæma
ýms ill og ógöfug verk, þau eru svo
máske ámint, stundum refsað, en að
þau sjeu sett á þá staði, þar sem
þeim er kent hið fagra og góða, og
fáar eru freistingar til brota, er lítið
gert að eða ekkert, og þó er það
víst eina ráðið til þess að uppræta
ástríðurnar úr sálum þeirra; því flest
þessara vesalings barna forðast venju-
lega sunnudagaskóla og þá slaði, þar
sem þeim er kent að elska Guð og
gera eingöngu þau verk, sem hon-
um geðjast að.
Það er ekki nóg, að sjá í gegnum
fingur við börnin, er þau brjóta, það
þarf að vekja og glæða hið góða,
fagra og sanna, svo það sigri yfir
ástríðum og freistingum er út í lífið
kemur. Það þarf umfram alt að
kenna börnunum að hlýða, ekki af
hræðslu einni samt, heldur af því
að það er fagurt.
En nú vitum vjer, að það er fjöldi
barna, sem ganga sjálfala um götur
bæja og þorpa, en sem verða að
hafa eitthvað fyrir stafni, og þá leið-
ast þau út í yfirsjónir og brot, sem
siðar geta orðið að þeim löslum, er
loða við þau æfina út. Mörg skortir
fæðu, svo þau fara að reyna að ná
sjer í björg; það er ekkert undanlegt
eða óeðlilegt við það, en það getur
orðið fyrsta stigið á brautinni, að
verða þjófur. Önnur vantar sæmi-
lega aðhlynningu og verða því and-
lega vanþroskuð. Enn önnur skortir
kærleiksrika og rjettláta aðbúð, sem
öll börn þurfa og þrá, og svo verða
þau sjálf köld og kærleikslaus. —
Alt þetta þekkjum vjer, svo dæmi
þarf ekki að nefna.
En svo eru þeir foreldrar til á
voru landi, þótt máske og vonandi
sjeu fáir, sem ala börn sin upp í
þjófnaði, beinlínis og óbeinlínis, kenna
þeim að segja ósatt og venja þau við
að hata, — eða þvílík dæmi þekki jeg
nokkur, — enda þótt jeg haldi að til-
tölulega beri meira á þessu í stór-
borgum annara landa.
Aðrir misþyrma svo börnum sín-
um, að þau bíða þess aldrei bætur,
— einnig þess þekki jeg dæmi, —