Bjarmi - 01.04.1928, Síða 1

BJARMI
s
. KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XXII árg.
Reybjavík, 1. apríl 1928
11. tbl.
„Hvern sem af mjer etur, hungrar ávalt eftir mjer, hvern sem af mjer drekkur,
þyrstir ávalt eftir mjer“. — Sír. 24., 25.
Það, sem fælir mennina frá
Jesú Kristi.
Prjedikun á 4. sunnudag í föstu 1928.
Eftir biskup dr. Jón Helgason.
Ó herra guð, himneski faðir, þú sem
liekkir og veist alt og þá líka þekkir ó-
styrkleika vorn í trúnni og veist hver
hætta oss síl'elt er búin hjer i heimi,
hjálpa oss nú fyrir anda þinn til þcss jafn-
an að minnast köllunar vorrar, svo að
vjer í llfi og dauða höldum fast við þinn
son Jesúm sem frelsara vorn og drottin og
ckkert fái nokkuru sinni gerl oss viðskila
við hann. Heyr þá bæn vora í hnns nafni.
Amen.
Jóh. 6, 66—69.
Texti vor setur oss fyrir sjónir dá-
lítinn atburð úr starfslífi Jesú, er
fjeltk svo alvarlegar afleiðingar, að
„upp frá því fóru margir af læri-
sveinum hans frá honum aftur og
voru ekki framar með honum“. Þetta
er líklega elsti vitnisburðurinn um
það, sem því miður hefur gerst svo
sorglega oft síðan í heiminum, að
fleiri eða færri tóku sig út úr hóp
lærisveina Jesú og hurfu burt frá
honum. Hvað hafði gerst, það er or-
sakað gæti þetta? Jesús hafði talað í
samkunduhúsinu i Kapernaum eins
og hánn var vanur, er hann var þar
staddur á hvíldardegi. Þessu hafði
ávalt áður verið vel tekið af mönn-
um. Fólkinu hafði yfirleitt getist vel
að kenningu hans og margir dáðu
hinn unga fræðara sem talaði eins
og sá er vald hafði, en ekki eins og
fræðimennirnir og farisearnir. Alt
innihald kenningar hans hafði ver-
ið þeim svo aðlaðandi og borið svo
fagran vott urn óvenjulegan skilning
á þörfum mannlegrar sálar. Og svo
auðkendist alt tal hans, ekki síður
en framkoma hans, af meðaumkvun
með þeim, sem bágast voru staddir í
lífinu og af meiri mildi og mannúð,
en fólkið hafði átt að venjast hjá
andlegum leiðtogum sínum hingað til,
svo bundnir sem þeir voru á klafa
bókstafsþrældóms við lögmálið og
kennisetningar forfeðranna. En í
þetta skifti hafði ræða Jesú þar í
saxnkunduhúsinu verið með öðrum
hætti en áður og menn höfðu á henni
hneykslast. Hvað hafði Jesús sagt,
sem gat hneykslað menn? Hann
hafði talað um sjálfan sig sem
„brauð lifsins“ — hið sanna „brauð
af himni“. Og í því sambandi hafði
hann mint áheyrendur sína á það
brauð, sein Móses hafði forðum
mettað lýðinn með í eyðimörkinni,
og heint neitað því, að þar hefði
verið að ræða um „brauð af himni“,
sein best mætti sjá af því, að feð-
urnir, sem átu það, dóu i eyðimörlc-
inni. En hið lifandi brauð, sem fað-
irinn hafi gefið þeim i honum sjálf-
um, sje aftur á móti þess eðlis, að
sá, sem neyti þess, muni ekki deyja,
heldur lifa eiliflega. Og til þess að