Bjarmi - 01.04.1928, Blaðsíða 2

82
BJARtál
gera þeim skiljanlegt, að hjer væri
um persónulegt samfjelag við sjálf-
an hann að ræða, þá kveður hann
jafnframt svo fast að orði, að hann
segir: „Sá sem etur mitt hold og
drekltur mitt blóð hefir lífið og jeg
mun uppvekja hann á efsta degi“.
Á þennan hátt hafði Jesús ekki áð-
ur talað í þeirra eyru og þvi hafði
gerst kurr með þeim. Ræða hans
hafði blátt áfram stórhneykslað þá,
sært trúartilfinningar þeirra og dóm-
ur þeirra um þessa ræðu hans orðið á
þessa leið: „Hörð er þessi ræða, hver
getur hlýtt á hana?“ Og þeir ljetu
ekki staðar nema við orðin tóm,
heldur sýndu í verkinu hver alvara
þeim var með óánægju sína, því að
eins og í guðsjallinu segir, þá „fóru
margir af lærisveinunum burt frá
honum aftur og voru ekki framar
með honurn".
Vjer þurfum nú engar getur að
því að leiða hvert sorgarefni þetta
hefir verið Jesú. Honum var skiln-
ingsleysi lærisveina hans ávalt sorg-
arefni, og þá ekki síst er það birtist
á jafn háu stigi og hjer, og fjekk
meira að segja þær afleiðingar, að
margir þeirra hurfu aftur burt af
þeirri leið, sem þeir voru komnir
inn á. En þessi sama saga hefir end-
urtekið sig á öllum tímum og sýnir
það best hve sjálfum sjer líkir menn-
irnir eru á öllum öldum og hve satt
það er, sem Páll forðum hjelt fram
um erfiðleika hins náttúrlega manns
á að skilja það sem andlegt er. Já,
sama sagan hefir gerst á öllum tím-
um og gerist enn í dag fyrir augum
vorum. Vjer sjáum þess enda þrá-
sinnis dæmi í voru eigin litla mann-
fjelagi.
Hvað veldur þessu, að svo margir
á öllum tímum draga sig út úr lióp
lærisveina Jesú og slíta öllu sam-
bandi við hann óðar en út í lifið
kemur? Ilvað er það, sem fælir menn
frá Jesú Iíristi? Þá spurningu skul-
um vjer í dag athuga lítið eitt nán-
ar sjálfum oss til uppbyggingar.
I.
Hvað er það, sem fælir raennina
frá Jesú Iíristi? Spurningu þessa
mætti líka orða á þessa leið: Hvað
er það, sem fælir menn frá kristnu
trúnni? Því að þetta tvent Jesús
Iíristur og hin kristna trú verður að
eilífu ekki aðsltilið. Hætti Jesús
Kristur að vera þungamiðja kristnu
trúarinnar, þá er kristna trúin búin
að vera.
Hvað er það, sem fælir mennina
frá kristnu trúnni? í sjálfu sjer er
það grátlegt tilhugsunar, að ástæða
skuli vera til að bera upp aðra eins
spurningu. Því að rjett álitið ætti
það að vera óhugsanleg hugsun, að
noklcur findi ástæðu til að fælast
kristnu trúna, þegar vjer hugleiðum
hve mikil þalckarskuldin er, sem
heimurinn er í við kristnu trúna
fyrir stórvægileg áhrif hennar á ger-
valt mannlífið, og hvílík blessunar-
lind kristna trúin hefir verið öld
eftir öld fyrir þjóðir og einstaklinga,
hversu allar framfarir, jafnt tíman-
legar og andlegar, eiga að einhverju
Ieyti rót sína að rekja til hennar og
hinna umskapandi áhrifa hennar á
hugsunarhátt manna og breytni. En
því miður er þessi spurning hvorlci
ástæðulaus nje ótímabær, eins og
vjer öll vitum, svo vel sem heim-
færa mætti upp á vora tíma orð
guðsjallsins: „Upp frá þessu fóru
margir af lærisveinum hans frá hon-
um og voru ekki framar með hon-
um".
Um lærisveinana í Kapernaum
forðum er sagt, að þeim liafi þótt
ræða Jesú hörð og því liafi þeir yfir-
gefið hann. Alt fráhvarf frá Jesú