Bjarmi - 01.04.1928, Blaðsíða 3

B JARMI
83
Kristi, stendur á öllum tímum í
sambandi við, að mönnum þykir
ræða hans „hörð“ — og öll óvild
manna til kristnu trúarinnar stendur
þá líka að einhverju leyti meðfram í
sambandi við eitthvað í innihaldi
hinnar kristilegu kenningar.
II.
En þá er að spyrja hvað það sje,
sem þessum mönnum þykir sjer-
staldega „hart“ í kenningu Jesú eða
kenningunni um Jesúm. Einna al-
gengasta svarið mun A'era, að þar
sje svo margt, sem andi mannsins
fái ekki höndlað og sje beint kross
fyrir lieilbrigða skynsemi vora t. d.
alt hið yfirnáttúrlega, sem þar verði
fyrir oss. Því svari verður nú að ó-
reyndu ekki á bug vísað, enda er svo
að sjá sem það, er forðum fældi læri-
sveinana í Kapernaum frá Jesú hafi
verið þetta, sem hann mælti þar um
sjálfan sig sem brauð af himni og
um að eta hold og drekka blóð
manns-sonarins. Þeim var þetta ekki
aðeins nýstárleg kenning, heldur
einnig óskiljanleg og ókleif hugsun
þeirra. Mörgum manninum hefir
vafalítið farið líkt og þeim i þessu
efni. Vjer þekkjum það jafnvel öll
úr voru eigin lífi hve ógeðfelt oss
einatt vill reynast að taka annað gilt
en það, sem vjer getum vegið og
inetið og mælt á vog skynsemi vorr-
ar. Margur maðurinn virðist jafn-
vel líta svo á, að það sje ætlun hans,
sem gæddi oss í öndverðu þessum ó-
viðjafnanlega hæfileika, sem vjer
nefnum skynsemi, að hún eigi að
verða slík vog, svo að vjer þurfum
ekki að viðurkenna neitt það, sem
vjer ekki getum höndlað með henni.
Því er nú síst af öllu að neita, að
af öllum þeim hæfileikum sem skap-
arinn algóði hefir útbúið oss með er
enginn, sem taki skynseminni fram,
þvi að með henni hefir skaparinn
búið oss aðalsmarki eigin inyndar
sinnar — guðsmyndarinnar. Vjer
ætlum því aldrei að minnast á þessa
gjöf guðs öðruvísi en með lotningar-
fulíu þakklæti og leggja sem mesta
rækt við að þroska hana sem best.
En einu megum vjer aldrei gleyma,
þegar um þennan andlega hæfileika,
skynsemina, er að ræða, að hún er
þó aldrei annað en mannlegur hæfi-
leiki og' því, eins og alt sem mann-
legt er, ákveðnum takmörkum bund-
in. En af því leiðir aftur, að vjer
getum aldrei vænst þess að fá með
skynsemi vorri skynjað alla hluti,
Vjer hljótum sífelt fyr eða síðar að
reka oss á marksteina með áletrun-
semi vor getur í mörgum greinum
verið oss hæstirjettur, en síst í öll-
urn. Það sem andlegt er verður að
dæmast andlega. Það sem trúarlegt
er, verður að dærnast út frá trúnni.
Svo cr þá og farið hinu yfirnáttúr-
lega i kristnu trúnni og í lifi Jesú
Krists. Það liggur alt fyrir utan
draglengd mannlegs hyggjuvits, svo
takmarkað sem hyggjuvit vort er.
Og því nær það elcki neinni átt að
visa á bug þvi, sem yfirnáttúrlegt
er í kristnu trúnni, fyrir þá sök
cina, að vjer fáurn ekki höndlað
það með skynsemi vorri. Nú er þá
líka svo komið, að allir, sem mark
er á takandi í andlegum efnurn sjá
og skilja, að það væri banatilræði
við kristnu trúna að svifta hana
hinu yfirnáttúrlega innihaldi henn-
ar. Þessi skoðunarháttur, svo algeng-
ur sem hann enn er meðal grunn-
hygginna manna, er í i-aun í’jettri
ekki annað en leifar frá liðnum
tíma, þegar hið visindalega mikil-
læti var á sínu hæsta stigi, þegar
menn ætluðu skynseminni að geta
ráðið allar rúnir tilverunnar og