Bjarmi - 01.04.1928, Page 5
B J A R M I
85
eða leitað sjer huggunar í einum
saman skynsemisályktunum, Allar
þessar tilraunir hafa sannfært menn,
um, að hið yfirnáltúrlega cr ekki að
eins sallið í trúarbrögðunum heldur
sjálft hjartablað þeirra og það, sem
gerir trúarbrögðin að trúarbrögð-
um.
III.
En sje þvi nú svo farið, að það
sje ekki svo mjög hið yfirnáttúr-
lcga i kristnu trúnni, sem fælir
svo marga menn á öllum tímum
frá henni, hvað getur það þá verið?
Jcg lit svo á og sannfærist um það
því betur sem jeg verð eklri að or-
sakanna lil þess raunverulega fyrir-
bæris, sjc aðallega að leita hjá mönn-
unum sjálfum, og að það sje ekki
skynsemi mannsins fyrst og freinst,
heldur vilji mannsins, sem mptspyrn-
unni veldur. Mjer finst enn fremur
alt benda á, að það sje ekki svo
mjög liið yfirnáttúrlega í kristnu
trúnni, sem siðferðiskröfurnar, sem
gera mörgum manninum kristnu
trúna svo ógeðfelda, að þeir fælast
Krist og vilja ekki binda bandalag
við hann. Vil jeg þó engan veginn
segja með því, að þeir, sem fjar-
lægjast Krist vegna siðferðiskrafna
kristindómsins, sjeu sjálfir siðleysi
ofur seldir. hað sje mjög fjarri mjer.
Jeg er miklu fremur sannfærður um,
að margir þessara manna standa í
engu tilliti mörgum lærisveini að
baki þrátt fyrir þessa stefnu viljans
að amast við siðferðiskröfunum. En
vilji þeirra er nú einu sinni svona
gerður, og breytist ekki fyr en hann
lætur mótast af anda guðs.
Sjerkenni alls kristindómsboðskap-
ar er það, að hann í eðli sínu er
boðskapur um sijnd og boðskapur
um náð. Þegar Jesús Kristur boðar
oss náðina, þá kveður hann um leið
upp fyrirdæmingardóm yfir syiul-
inni, cn sá fyrirdæmingardómur yf-
ir syndinni felur í sjer jafnframt
kröfu um heilagl liferni, enda væri
það tilgangslaust að dæma syndina
hjá oss, ef ekki væri uin leið heimt-
að af oss að vjer afneituðum synd-
inni og tækjum að lcggja stund á
nýtt guði helgað líf. Jesiis boðar náð
— já, allur boðskapur hans er náð-
arboðskapur, — en liann boðar líka
aftnrhvarf, því að án þessi gæti al-
drei náð guð komið oss að rjettum
notum. Náðarboðskainirinn er flest-
um ljúfur á að hlýða, en þegar svo
afturhvarfið er nefnt, þá vill við-
kvæðið einatt verða: „Hörð er þessi
ræða, hver getur hlýtt á hana?“
Mannsins vilji er í insta eðli sinu
mikillátur. Hann vill lielst mega ráða
sjálfur stefnu sinni og fara því fram,
sem hugþekkast er hokli og blóði.
Hins vegar veit maðurinn og slcilur,
að hann getur ekki fylgt Jesú án
jiess að breyta eftir honum. En þeg-
ar hann svo á að velja milli síns
eigin vilja og guðs vilja, vill niður-
staðan sorglega oft verða sú, að hans
eiginn vilji verður yfirsterkari, og svo
snýr hann bakinu við Kristi.
Svona var það í Kapernaum forð-
um þegar „harða ræðan“ var flutt.
Og svona er það enn í dag, já, svona
mun það verða hjer eftir nema vilj-
inn helgist fyrir álirif guðs anda.
Enginn getur til lengdar verið í hóp
lærisveina Jesú án þess fyr eða síðar
að verða að velja — taka ákveðna
afstöðu. Að því miðar þá líka alt
kristilegt uppeldi mannanna að búa
vilja þcirra undir þá stund, er þeir
standa gágnvart þessu vali, að þeir þá
velji rjett, velji það sem þeim er
fyrir bestu og öll velferð þeirra tím-
anleg og andleg og eilíf er komin
undir. — —