Bjarmi - 01.04.1928, Page 6

86
BJARMI
Texti minn í dag er fyrst og fremst
texti fyrir lærisveinci Jesú. Það voru
lærisveinar Jesú, sem forðum brugð-
ust honum svo tilfinnanlega í Kap-
ernaum. Og á öllum tímum eru það
lærisveinar Jesú, sem búa honum
mestu vonbrigðin. Höfuin þetta hug-
fast öll, sem viljum láta telja oss
til lærisveina Jesú. Meistarinn sjálf-
ur ætlast til mikils af oss og þá um-
fram alt, að líf vort verði líf í heil-
ögum vexti stig af stigi, uns tak-
markinu er náð. En heimurinn ætl-
ast líka til meira af oss en öðrum
mönnum. Fyrir því riður á, að vjer
gleymum aldrei „hvaða köllun vjer
eru kallaðir með“.
Það var átakanlegt augnablik í æfi
lærisveinanna forðum, þeirra cr eft-
ir urðu hjá Jesú í Kapernaum, er
hann sneri sjer til þeirra með spurn-
ingu sinni: „Ætlið þjer eiunig að
fara burtu?“ Jeg gæti best trúað, að
einmitt sú spurning hafi gert þeim
þessa stund ógleymanlega. En hugs-
um oss nú, að Jesús beindi til vor
þessari spurningu: „Ætlið þjer einn-
ig að fara burtu?“ því að einnig nú
eru fráhvarfstímar, þar sem margir,
sem Kristi hafa verið helgaðir í heil-
agri skírn, snúa við honum bakinu.
Hverju munduð þjer þá vilja svara?
Má vel vera, að yður hafi aldrei dott-
ið í hug, að þeirri spurningu yrði
beint til yðar, svo ráðnir, sem þjer
þykist vera í að snúa aldrei við hon-
um bákinu. En þeir voru líka ráðn-
ir í því, lærisveinarnir tólf, sem urðu
eftir hjá Jesú í Kapernaum og þó var
sá á meðal þeirra, sem siðar varð til
þess að svíkja Jesúm. Vjer gerðum
því öll vel í að minnast hins gamla
orðs: „Sá sem hygst að standa, gæti
að sjer, að hann ekki falli“. Biðjum
guð að varðveita oss frá falli og
synd! Biðjum guð að lijálpa oss til
að balda oss fast við Krist guðs son
og að styrkjast dag frá degi í sam-
fjelaginu við hann, svo að hin fagra
játning Símonar Pjeturs mætti verða
játning lífs vors fyrir guði og mönn-
um: „Herra til hvers ættum vjer að
fara? Þú hefir orð eilifs lífs og vjer
höfum trúað og vitum, að þú ert
hinn heilagi guðs“.
Amen.
Ör blöðum frú Ingunnar.
María Loulse Dahl, segir frá.
Framli, _____
Veðrið var eins og i dag. Fagurt
haustveður. Loftið einkennilega tært
og gagnsætt, svo maður fyltist útþrá
— þrá eftir einhverju óskiljanlegu,
undarlegu — óljósri þrá, sem einhvern
veginn vakti í hinu tæra lofti. Mað-
ur skynjar það best á haustin, að
líkaminn er ekkert annað en jarð-
neskar umbúðir, að eins til bráða-
birgða, en það sem í sálunni býr
verður að rifta þessum umbúðum til
þess að leita upp — nær himninum,
sem einmitt á þessum tíma árs er
svo undarlega nálægur og þó svo
fjarlægur með hægu skýjafari hingað
og þangað.
Hvað veldur þessu?
Er orsökin sú, að sjálf náttúran
leitar hvildar á haustin, en skreytir
sig undir kveldið besta skarti sínu,
óspör á kynslur auðæfa sinna? —
Örlæti haustsins er mikilfenglegra en
allra hinna árstíðanna, litirnir eru
þrungnir af hverfandi lífi.
Manni verður tíðhugsaðra um dauð-
ann á haustin en endranær. I*á
verður heldur ekki komist hjá því,
að hugsa til allra þeirra, sem manni
er vel til á einhvern hált, en sem
Skoða dauðann fjandsamlegan og