Bjarmi - 01.04.1928, Qupperneq 7

BJARMI
87
fjarlægan mátt, sem i þeirra augum
er engan veginn hliðið inn til dýrð-
arinnar heima.
Heimal — 1 orðinu felst hvíld og
friður, gleði og öryggi — og gjafmildi.
Heima er þar, sem öll óró og þrá er
sloknuð, þar sem sálin hvílir í ró og
jafnvægi, — heima getur innifalist í
heimili, manni, kirkju eða svo fjölda
mörgu öðru, en heima er alt af þar,
sem kærleikur rlkir og lífið er sífeid
þakkargjörð.
Peir menn eiga bágt, sem ekki vita
hvað heima táknar í þessu lifi, en
hinir eru þó aumkunarverðari, sem
vita eigi, að heima er og til eftir
dauðann.
Mig hefir langað til þess að taka
í höndina á þessum mönnum og
hvísla að þeim:
»Sjáðu, þarna er vegur dýrðarinnar,
vegurinn sem þú fjekst aldrei komið
auga á. Sjáðu, hann er þröngur,
brattur og lorsóltur, og á leiðinni
eru þyrnar, sem rífa okkur og trjen
slúta sumstaðar svo lágt, að limið
lýkst saman yfir höfðum okkar, og
við verðum að þræða stíginn álúl
og með varúð, já, stundum verðum
við að ganga á hnjánum til þess að
komast áfram. En þar sem lýkur
verstu vegarköflunum tekur alt af við
— og stundum alt i einu — rjóður i
myrkviðinum. Sól, tungl eða stjörn-
ur líta ofan í rjóðrið og fylla það
skærri, Ijómandi birtu, svo okkur
finst, að við höfum ekki sjeð annað
eins, en skæra ljósið sýnir okkur, að
jafnvel þar, sem vegurinn var allra
verslur yfirferðar, uxu yndislegar,
rauðar rósir á milli þyrnanna.
Stundum er vegurinn svo krókóttur
og myrkrið svo svart, að við verð-
um að skriða á fjórum fótum og
þreifa okkur áfram, án þess að sjá
handa okkar skil, en alt í einu sjá-
um við aö vegarlokum birta af degi
og þar sem veginum lýkur, skin hið
skærasta ljós — þar standa hlið
himnanna opin. Jesús rjettir okkur
smáum og aumum mönnunum báðar
hendur.
En ef við höfum sjeð þá sýn, þá
gleymist okkur erfiðið og þreytan,
þá fyllumst við nýjum fögnuði og
riðjum okkur braut með söng og
bros á vörum, þvi þá höfum við
sjeð heim. Heimþráin rekur okkur
áfram.
En margur maðurinn hristir höf-
uðið og segir: »Æ, þessi vegur er
alt of illur yfirferðar — okkur var
að eins gefið eitt lif, það eigum við
með vissu. Hvi skyldum við ekki
njóta þess eins vel og hægt er og
þeirrar ánægju, sem lífið rjettir að
okkur?«
Og þeir fara hina leiðina.
Pessa breiöu braut sá jeg greini-
lega i draumi mínum i nótt. Mig
hryllir við að hugsa til þess, sem
fyrir augu min bar.
Mig dreymdi, að jeg lægi í rúmi
minu hjer i heilsuhælinu, og að komið
væri kvöld. Gluggarnir voru opnir
eins og vant er. Uti var tunglskin
og stjörnubjart, í kveldkyrðinni heyrö-
ist fjarlægur brimgnýr hafsins og
þylurinn í limi linditrjánna í garðin-
um. Mjer fanst jeg vera vakandi, og
lá jeg aftur á bak með hendurnar
undir höfðinu og horfði á stjörnurnar,.
sem blikuðu á himninum. — Jeg vissi,
að þess mundi ekki svo ýkja langt
að bíða, að jeg væri horfin upp fyrir
allar stjörnur. Petta var undarlegt
tilhugsunar I
Jeg var í huganum hjá manni
mínum og litlu stúlkunum minum,
og augu min fyltust tárum, svo jeg
varð að loka þeim.
Pegar jeg lauk augunum aftur upp,
sá jeg að yndislega fallegur, hvitur