Bjarmi - 07.04.1928, Blaðsíða 2

B J A R M I
90
Golgata en gamla orðið síunga, sem
heitir friðþœging. Og þrátt fyrir alla
vanrækslu og skrípaleik með helgar
athafnir, gnæfir krossinn á Golgata
sífelt hærra og hærra og alt af fjölgar
þeim, sem leita þar, og finna, hvíld og
friö, krafta og kærleikslund.
Hjá mjer er óþolinmæðin skamm-
sýnin og syndin, en hjá þjer, Drott-
inn, er langlundargeðið, miskunnsem-
in, heilagleikinn og alvitskan, og því
fel jeg þjer allar ráðgáturnar og reyni
enn á ný að sitja þögull undir krossi
þínum, frelsari minn og Drottinn. —
Lat engla þína sitja hjá mjerognáð-
arstrauma endurnæra þreytta barnið
þitt. Jeg veit að þá bæn heyrir þú,
þótt jeg sje minni allri þinni misk-
unnsemi. — Amen.
Á Páskadaginn.
Hvað má jeg segja, mikli Drottinn,
á upprisudegi þínum? Lofgerð mín
er svo fátækleg. Söngur minn svo
litilsvirði. Mjer er það ljóst, að þú
sigraðir dauðann og lífið er í þínu
samfjelagi beggja megin grafar, svo
að lærisveinar þinir þurfa ekki að
hræðast, þótt dauöinn komi. En jeg
er svo aftarlega í þeirra hóp. f*að er
svo sárt um að hugsa, að enn skuli
varir mínar óhreinkast daglega, þótt
þú hafir fyrir löngu sagt í mikilli
miskunn þinni: »Þjer eru syndir þin-
ar fyrirgefnar, syndga ekki framar«.
Mig langar ekki tii að dæma neinn
meðbróður, en oft finst mjer upp-
risuboðskapurinn notaður að svæíli,
en ekki til sigurs. Oft finst mjer að
margir haldi, að úr því að lífið held-
ur áfram um endalausar aldaraðir,
þá sje öllu óhætt, þótl þín sje ekki
leitað í fullri alvöru hjer í heimi. —
Og jeg get ekki varist þeirri hugsun,
að betra væri þeim að vakna aldrei
aftur, en að reyna afleiðingar kæru-
leysis síns, mæta þjer eftir dauðann,
þjer, sem þeir smáðu á ýmsa vegu
og hitta vini þína, sem þeir fyrirlitu.
Jeg skil ekki hvernig þeir geta án
skelfingar hugsað um sigur þinn.
En ber mjer ekki að þegja, mjer
sem svo lítt hefir tekist að sýna sig-
ur þinn yfir syndinni, minni eigin
synd?
Mig langaði einu sinni til að vera
i þeirra hóp, sem á undan fara að
ryðja þjer veg, brjóla með þeim nið-
ur virki syndarinuar, leysa hertekna
og leiða til þín, syngja með þeim
dýrðarsöngva að loknu dagsverki. —
En þú veist Drottinn, hvað seinfær
jeg hefi orðið.
Reynt hefi jeg, að forðast að vera
í hóp þeirra höltu og sjúku, sem alt
af voru til tafar, alt af varð að styðja
eða bera til að komast áleiðis nær
þjer. Og þó veistu betur en jeg, Drott-
inn, hvort jeg hefi ekki óafvitandi
orðið þeim stundum líkur, tafið fyrir
þeim, sem áfram vildu halda.
Ef jeg er ófær til að vera braut-
ryðjandi, ófær til að fara með post-
ulum þínum með gleðiboðskap þinn til
þeirra, sem þjer eru ókunnugir, þá
veit mjer, ástríki Drottinn, þrek til
að vera i hjúkrunarliðinu, sem á eftir
fer og tekur að sjer þreytta, sjúka
og deyjandi liðsmenn.
Jeg bið ekki um frægð sigurveg-
aranna heldur um auðmýkt og fórn-
arlund þeirra, sem gefa þyrstum svala-
drykk, hýsa Sál frá Tarsus, er hann
missir sjón, reisa á fætur bersynd-
uga, lauga þreyttar fætur boðbera
þinna, leiða lúin gamalmenni, bera
börn í fangi sjer, binda um sár og
rjetta deyjandi mönnum lífsins brauð,
— og verða aidrei andvaka, þólt van-
þakklæti sje tíðasta uppskeran, —