Bjarmi - 01.05.1928, Blaðsíða 8

112
BJARMI
Bækur.
»Minningar« heita 3 sögur, er komu
út s. 1. haust, eftir Einar Þorkelsson.
Höf. er þjóðkunnur fyrir góðar frá-
sögur, málið kjarnmikið, náttúru- og
dýralýsingar ágætar og meginhugs-
anir allar í góða átt. — Heimilisrækni,
gestrisni við menn og málleysingja,
fórnfýsi og sáttfýsi njóta sin vel í
þessum sögum. — Imba á Gili er
fyrirmynd að allri gestrisni, en dýra-
vinátta hennar fer að siðustu svo
langt að furðu gegnir.
Síðasta sagan er veigamest. —
Sólveig húsfreyja í Skor á í mikilli
baráttu við sjálfa sig. Hún heflr tekið
æsku-vinkonu sína, fátæka ekkju með
2 börn, á heimili sitt, og notið góðrar
aðhlynningar hennar í alvarlegum
veikindum. En nú liggur þessi vin-
kona hennar með fárra nátta gamlan
son, sem Atli bóndi, maður Sólveigar,
er faðir að. — Vandfarið er með slíkt
efni, en höf. tekst það vel, nema hvað
Atli er furðu mikil rola úrslitadaginn.
»Ársrit hins ísl. frœðafjelags«, 9. ár.
Finnur prófessor Jónsson skrifar þar
um »Hið konunglega norræna forn-
fræðafjelag« og um Sigurð Pjetursson
(f 1827). — Sigfús Blöndal skrifar
um söng og gítarspil, og bæði hann
og ritstjórinn (Bogi Th. Meisteð) skrifa
um margar erlendar bækur. — Tvær
smágreinar eru þar eftir Pál Melsteð
sagnfræðing. — Ritstjórinn skrifar
um almennan mentaskóla í Skálholti,
kirkjugarða á íslandi, Magnús Bjarna-
son (bóksala í Montain, N.-Dakota),
síra Jón Sveinsson, og ýmsar fleiri
greinar.
Eins og fyrri er »Ársritið« bæði
fróðlegur og hollur lestur. Mjög víða
kemur þar fram óbeit ritstjórans á
allri spillingu og ljettúð. Greinin um
kirkjugarða á íslandi flytur ýmsar
góðar bendingar um hirðingu þeirra,
en er jafnframt hvöss ádeila á með-
ferð þá, sem tíðust er á þeim vor á
meðal. — Par segir B. Th. M.
t. d.:
»Á ferðum mínum um bygðir Is-
lands 1903 — 1915 var jeg oft að taka
eftir því, hvort eigi væri neitt til,
sem öllum landsmönnum þætti vænt
um, svo vænt um, að þeim væri það
heilagt. —
Jeg fann ekkert«.
Hann spurði dr. Björn M. Olsen
og dr. Porvald Thoroddsen, og fleiri
um þetta, og þeir gátu ekki bent á
neitt, sem friöheilagt væri í augum
þjóðarinnar.
»Petta er sorgleg fátækt«, segir
B. Th. M. — sem satt er. — Svo
brýnir hann lesendurna að stuðla að
því, að kirkjugarðarnir verði frið-
helgir og fagrir, og biður sjerstaklega
konur íslands að sjá um það.
Betur að þær tækju málið að sjerl
».Söngvar fgrir alþgðua, II. Radd-
settir fyrir harmóníum eða píanó,
eftir Halldór Jónsson, sóknarprest að
Reynivöllum. — Ekki kann jeg að
dæma um lagasmíði, og erfitt er að
semja ný lög við alkunn ijóð, sem
fast lag eiga í vilund alþjóðar, eins
og t. d : »Ó, fögur er vor fósturjörð«.
— En hitt sje jeg, að óþreytandi er
síra Halldór að efla söngmentun al-
þýðu, og að flest eru lögin við »ný«
ljóð, 4 þeirra t. d. ettir frú Ingunni
Thorarensen, dóttur síra Eggerts sál.
Pálssonar, sem þarna munu prentuð
í fyrsta sinn. — Góður söngur göfgar
þjóð, og því á hver maður þakkir
skilið, sem eflir hann.
Útgefandi: Slgnrbjörn Á. Gíslnson.
Prentsmiðjan Gutenberg.