Bjarmi - 14.05.1928, Qupperneq 2

122
B J A R M 1
um, sem njóta vill náðargjafa Guðs
við hans heilaga borð. J. Br.
II.
Brjeí'kaflar nra saraa efoi frá
konu í sveit.
Kæri herra ritstjóri.
Jeg er neydd til að skrifa yður
nokkrar línur viðvíkjandi málefni,
sem hefir nú um nokkurt skeið við
og við staðið mjer fyrir svefni.
Jeg hefi verið að velta fyrir mjer
og ergja mig yfir meðferð kirkjcnn-
ar á kvöldmáltiðarsakramentinu.
Nú er svo komið að heilbrigð
móðir forðast að láta barnið sitt
drekka eftir sig, en kirkjan býður
meðlimum sínum öllum að drekka
af einum og sama bikar. Sú heil-
brigðisráðstöfun að látá engan drekka
eftir sjálfan sig, er orðin svo gróð-
ursetl í hugum manna að það hlýt-
ur að taka fram í og eyðileggja þá
hrifningu og unað, sem kvöldmáltið-
in á að veita.
Hvernig getur til dæmis sannkrist-
inn maður, sem gengur með næman
sjúkdóm gengið til Guðs borðs vil-
andi það, að ef til vill komi margir
á eftir honum og drekki eftir hann,
mun ekki samviska hans segja hon-
um að fara hvergi, og er hann þá
ekki útilokaður frá hinni sameigin-
legu máltíð guðsbarna? Hvernig geta
nú hinir hraustu með góðri sam-
visku notið þess, sem nokkrir bræð-
ur þeirra eru útilokaðir frá, og það
þeir sem mesta hafa þörfina? Vel
má segja að þeir geti verið út af
fyrir sig, en dregur það ekki úr á-
nægjunni?
Þessu mælli kippa í lag með þvi
að hafa sálmabækur þannig gerðar
að í öðru spjaldi þeirra væri veski,
sem í væri geymdur samanlagður
gummí- eða talkúmbikar sem hella
mætti í um vör á kirkjubikarnum.
Hvort hinir fyrstu kristnu hafa
haft sjerstakan bikar fyrir sig \eit
jeg ekki, en hitt veit jeg, að þeir hafa
ekki tekið bækur upp úr vösum til
að lesa bænir sinar upp úr, eins og
við nú gerum, og er það í mínum
augum óviðkunnanlegri breyting en
þessi, sem jeg hjer nefni.
Mig langar lil að segja yður »dæmi-
sögu«. í nágrenni við mig býr fjöl-
skylda, sem alt af hefir farið til alt-
aris á hverju ári. Fyrir nokkru veikt-
ist einn meðlimur hennar af berkl-
um, en fjekk þó að vera heima með
allri varúð. Næst þegar alt heimilis-
fólkið fór til altaris, varð þessi stúlka
að sitja heima sárhrygg, því hún gat
ekki ábyrgst það, að engin kæmi á
eftir henni.
í trausli til kristindómsáhuga yðar
vil jeg veia svo djörf að biðja yður
að flytja þetta áhugamál mitt fram
til sigurs, helst sem fyrst, áður en
fleiri smælingjar hneykslast á Kristi
fyrir slæma meðferð þjóna hans á
helgidómi hans.
Jeg veit að þetla mál hefir verið
rætt áður með engum árangri, og
hygg je6 að þar hafi ráðið ósann-
sýni samfara því að hin íslenska
kirkja muni hafa talið sjer óhætt
meðan erlendar kirkjur hafa ekki
hreyft við þessu.
Því meiri heiður: að ganga undan
með góðu eftirdæmi.
Frá mínu sjónarmiði færi best á
að bríkin (»gráturnar«), sem kropið
er við, væri ofurlftið breiðari en
venjulegt er, svo að leggja mætti á
hann bikarana og brauðin þangað
til búið er að útdeila. Ætti þá prest-
urinn að segja einhver vel valin orð,
og síðan allir i liringnum að eta og
drekka í einu. í sambandi við þetta
vil jeg minua á málverk, sem jeg
held að sje eftir Leonard da Vinci,