Bjarmi - 14.05.1928, Page 3
B J A R M I
123
af postulunum sitjandi við borð hjá
Jesú. Þar er hver með sinn bikar og
sitt brauð fyrir framan sig.
Jeg er sannfærð uin, að það er
regluleg þörf á þessari breytingu ef
vel á að fara.
Jeg má búast við, að yður þyki
þetta alt saman barnalegt hjá mjer,
og verð jeg þá að biðja yður að fyr-
irgefa mjer dirfskuna. En skoðun
minni held jeg fyrir því. I. E. Th.
III.
Vlðbót ritstjórans.
Hiu góða ræða sra Sigtryggs
Guðlaugssonar, í síðasta blaði, kom
of seint til að komast i páska-
blað Bjarma, en þar sem altaris-
göngur fara víðast hvar fram á vor-
in fremur en aðra tíma árs, taldi
jeg vel viðeigandi að birta bana nú
og jafnframt 2 framanskráðar grein-
ar um sjerbikara — því þar minn-
ast 2 konur á atriði, sem jeg tel
rangt að hirða lítið um.
Veit jeg það, að sumir telja það
smávægilegt, eru sjálfir alveg óhræddir
við að veikindi berist á þann veg og
ætlast til að altarisgestir sjeu ekki
með slíkar »kreddur«. En hinir eru
nú samt inargir, sem hugsa svipað
og þessar konur, og kirkjan hefir
engan rjett til að meta slíkar varúð-
arráöstafanir að engu.
Jeg hygg, að værum við ekki öll
vön við aö bergja af sama bikar við
altarisgöngur, þá þætti flestum vor á
meðal slíkt alveg óverjandi. Og jeg
skil vel að þeir sem taka það nærri
sjer, fari ekki jafnánægðir til allaris
eins og þeir mundu gera, ef sjerbik-
arar væru notaðir.
Sjálfum er mjer minnisstæð kvöld-
máltíö i erlendri kirkju, þar sem
mjer var næst skapi að gang úr hóp
altarisgestanna, af þvi að mjer þótti
hreinlætið fara út um þúfur. — Var
óvauur þeim sið, sem þar var hafður,
og tók því líklega þess vegna betur
eftir þvi.
Vjer sálum gestirnir fjölmennir á
löngum bekkjum við stórt altaris-
borð. — Aðalpresturinn braut stórar
þunnar kökur til »útdeilingar«, en
sumarhiti var ákafur inni sem úti,
svo að svitadropar perluða á hörd-
um hans, og af því að jeg sat á
fremsta bekk, sá jeg vel að þeir hlutu
að koma á brauðið, enda þótl hann
væri að þerra hendur sínar. — Jeg
lýsi því ekki frekar, en mundi ekki
ganga til altaris hjá þeim söfnuði i
anuað sinn, þótt jeg heimsækti hann
aftur.
Hitt hefi jeg sjeð og tekið þátt í
með ánægju, þar sem nokkur hundr-
uð altarisgestir á skírdagskvöld fengu
hver sinn smábikar. Gengu 4 prestar
með bekkjum fram, gáfu hverjum
tveimur samfastar »oflátur« er þeir
svo brutu á milli sín og geymdu i lófa
sjer uns öllum var úthlutað og að-
alpresturinn, sem í það skifti var
biskup, mælti: »Takið og etið«. —
Sömuleiðis var helt víninu í smá-
staup hvers altarisgests, er allir svo
samtímis drukku úr, er biskupinn
mælli: »Drekkið allir hjer af«.------
Mjer er svo farið að jeg á erfiðara
með að njóta fullrar blessunar, eða
vera »einnmeðGuði mínum«, við þær
helgiathafnir, sem að einhverju leyti
eru mjer nýstárlegar; en þótt liðin
sjeu 28 ár síðan jeg tók þátt í þess-
ari kvöldmáltfð hjá »Herrnhútum«
eða Bræðrasöfnuðinum þýska, minn-
ist jeg hennar enn með þakklæti. —
Dómkirkjunni I Reykjavík vorugefn-
ir allmargir sjerbikarar eða silfur-
slaup fyrir nokkrum árum, en ekki
hygg jeg að þau hafi verið notuð enn,
enda á hún engan hentugan bikar
til að hella úr í þau. En trúað gæti
jeg því, að altarisgestum fjölgaði, ef