Bjarmi - 14.05.1928, Síða 6

126
B J A R M I
Ör blöðum frú Ingunnar.
María Louise Dahl, segir frá.
Framh. _____
»Elsku litlu stúlkurnar mínar, Ví-
bekka og Birgitta.
Pað er svo erfitt að skrifa til ykk-
ar meðan þið eruð svo ungar og
skiljið ekki það, sem jeg vildi skrifa
um. Jeg hefi þess vegna hugsað mjer
að þið læsuð ekki þetta brjef fyr en
þið eruð orðnar svo stórar stúlkur
að þið skiljið það, sem jeg skrifa
ykkur.
Mig langar til þess að gela skrif-
að brjef, sem þið gætuð litið í við
og við siðar á æfinni. Það er von
mín að jeg geti orðið ykkur til stuðn-
ings í lífinu á þenna Jhátt, þótt jeg
sje ekki lengur hjá ykkur niðri á
jörðinni.
Fyrst og fremst vildi jeg segja ykk-
ur hve vænt mjer þykir um ykkur
báðar, en það munuð þið ekki skilja
fyllilega fyr en þið eruð sjálfar orðn-
ar mæður. En hvað svo sem fyrir
ykkur á að liggja í lifinu, þá veröið
þið að muna að kærleikur mannanna
er lítilsvirði móts við kærleika Guðs.
Bestu, óeigingjörnustu og göfugustu
tilfinningar mannanna eru að eins
dauft endurskin af kærleika Guðs.
Hafið þetta hugfast og gleymið því
aldrei.
Á þraulastundum er það óumræði-
lega mikil líknsemi að geta hallað
sjer að vissunni um að Guð er kœr-
leikur. Það er vissulega sannleikur.
Eti þær stundir koma í lffi hvers
manns, ykkar eins og í mínu lífi, að
við þorum tæplega að treysta þessu
og getum ekki fundið neina hvíld I
því. Pannig var mjer innanbrjósts
um skeið í sjúkralegunni — alt var
að hrynja í kring um mig — en nú
hefi jeg fundið frið og hvíld aftur,
annars gæti jeg ekki tekið dauðan-
um ineð jafnaðargeði.
Jeg veit: að lögmál kærleikans er
fyrst og fremst i Guði og frá Guði,
eins og mamma mín sagði einhverju
sinni, og þess vegna veit jeg að hann
mun annast ykkur báðar, litlu dæt-
urnar mínar, og hann föður ykkar.
Jeg veit að hann mun aldrei sleppa
ykkur og enginn mun geta hrifið
ykkur frá honum. — En það er í
ykkar vald selt, hvort þið leitið frá
honum sjálfar — en jeg vona að það
komi aldrei til — ó, þó þið kynnuð
að hverfa frá honum um stund —
það gera víst flestir — þá snúið aft-
ur við, hverfið til hans aftur hvernig
svo sem þá stendur á högum ykkar.
Kærleikur hans er svo mikill að hann
getur fyrirgefið og gleymt, og náð
hans er takmarkalaus — munið það,
elsku dæturnar minarl
Vibekka mín, meðan jeg varheima
sagðir þú þrent, sem gfoddi mig mjög
mikið, og jeg hefi beðið algóðan Guð
að gefa að sama hugarfar og barns-
lega lundernið, sem faldist í þessum
orðum, megi varðveitasl með þjer
og það komi einnig í ljós hjá henni
Birgiltu litlu, er hún verður stærri.
Þú manst eftir því að við ókum
stundum út litla ljettivagninum með
litla íslenska hestinum, honum Brún,
fyrir. Þá var það einu sinni er veðr-
ið var sjerstaklega golt, aðþúsagðir:
»Mamma, eigum við ekki að þakka
Guði fyrir góða veðrið?«
Jeg vildi óska að þú þakkaðir á
sama hátt fyrir all sem kemur fram
við þig á lífsleiðinni og taka öllu
sem að höndum ber sem gjöf frá
Guði. Það mundi verða þjer til sluðn-
ings og forða þjer frá mörgu illu.
Ef maður hugsar þannig, þá mink-
ar sjálfbyrgingsskapurinn og manni
verður það Ijóst að allar góðargjafir