Bjarmi - 14.05.1928, Síða 7
B j A R M I
127
koma frá Guði og að maður verð-
skuldar ekki alt hið góða. Ekkert
gott er frá sjálfutn manni komið, alt
gott er frá Guði og á þess vegna að
notast samkvæmt vilja hans honum
til dýrðar.
Það er hægara að skrifa en að
framkvæma — jeg veit það, en þó
get jeg gefið ykkur ráð, sem verður
ykkur að liði, ef þið breytið eftir
þvf. Byrjið hvern dag með þakkar-
gjörð. Þá munið þið smám saman
verða þess vísari, hve mikið þið eig-
ið Guði að þakka; þakklátssemi vex
þá og dafnar i hjörtum ykkar og
bendir ykkur á ábyrgðina gagnvart
Guði, að misbeita eigi því, semhann
hefir trúað ykkur fyrir.
Lesið þið brjefið mitt þegar þið
eruð orðnar fullorðnar og ykkur
finst lífið erfitt og leiðinlegt. Gerið
þið það, og þið skuluð sanna, að
ráðið mun koma að góðum notum.
Öðru sinni sagðir þú, Víbekka mín,
nokkuð, sem jeg einnig hefi varðveitt
í huga mínum. Við vorum þá einnig
á ferð í vagninum okkar.
Þú manst ef til viil eftir því, að
hann Brúnn okkar var hálfTælinn við
bifreiðarnar, þegar svo bar undir að
mættum þeim á mjóum vegum, svo
jeg var ekki allsendis óhrædd um
okkur, er þið voruð með í förinni. —
Jeg reyndi venjulegast að forðast
mjóu vegina, en einu sinni, er við
vorum á slikum vegi stödd, kallaðir
þú til mín: »Mamma, sjáðu, þarna
kemur bifreið. Hvað eigum við að
gera við hann Brún?«
Það voru engin tiltök á að forðast
bifreiðina, sem kom á móti okkur á
fleygiferð, en beggja megin við veg-
inn voru djúp ræsi.
»Við skulum biðja Guð að bjálpa
okkur, það er eina ráðið«, sagði jeg,
og bað hátt: »Góði Guð, hjálpaða
okkur til þess að komast fram hjá
bifreiðinni«.
Rjett i þessu þaut bifreiðin fram
hjá. Brúnn tók viðbragð, en beint á-
fram og ekki til hliðarinnar, svo
hættan var um garð gengin. Jeg þakk-
aði Guði fyrir hjálpina og skýiði
ykkur frá þvi hvernig Guð bjálpaði
okkur úr voðanum.
Nokkru síðar, er við vorum kom-
in út á þjóðveginn, mættum við aftur
bifreið, sem þaut fram hjá áður on
þú gast gert mjer viðvart, og af því
jeg vissi að Brúnn var ekki hræddur
við bifreiðar á breiðu vegunum, þá
vjek jeg ekki til hliðar og gerði eng-
ar sjerstakar ráðstafanir.
Þá sagðir þú: »En mamma, nú
gleymdirðu að biðja Guð að hjálpa
okkur«. Og þú leist á mig stóru sak-
lausu augunum þínum.
Þarna veittir þú mjer i rauninni
alveg óafvitandi harðar ávítur. Hversu
oft þykjumst vjer ekki mennirnir
geta hjálpað okkur sjálfir og gleym-
um að biðja Guð um hjálp?
Við vitum það i raun og veru að
við getum ekkert af eiginn rammleik,
en hve oft tökum við tilit til þess?
— Mjög sjaldan.
Það á við hjer, að þvi greinilegar
sem við finnum til vanmáttar okkar
sjálfra, því ljósara verður okkur al-
mætti Guðs, og að við verðum að
halla okkur að honum. Þá skiljum við
einnig hið yndislega fyrirheiti í brjefi
Jakobs: »Nálægið yður Guð og þá mun
bann nálgast yður«. Samfjelag Guðs er
mesta bnoss okkar manna, jeg vildi
óska að þið mættuð ætíð vera i sam-
fjelagi Guðs.
Gjalddagi Bjarma er í júní. —
Mjðg mikilsvert að enginn satnl
sbnldum við blaðið.