Bjarmi - 01.06.1928, Blaðsíða 2

130
B J A R M I
fundarboðandinn sjálfur. Náðarmeð-
ul er ekki sama og náðin sjálf. Orö
og sakramenti eru ekki hið sama og
Drottinn Kristur sjálfur, og þau eru
ekki sett í hans stað. Sálin á að
höndla og eiga Frelsarann. Hún á að
drekka hann.
Sálin drekkur Droltin Krist í fyrsta
lagi við sjón trúarinnar og í öðru
lagi viö viðtöku trúarinnar. — Þegar
hún finnur hann í náðarmeðulunum,
verður vör við að hann er að nálg-
ast, á hún að verða alveg kyrlát,
koma fullkominni kyrð á sjálfa sig.
Hún virðir hann þá fyrir sjer og
koma þá smámsaman fleiri og fleiri
drættir gleggra og skýrara í ljós. —
Hún verður þess vör að alvaran,
mildin, fegurðin, hátignin komafram
hjá honum innan frá og breiðast yfir
persónu hans. — Sálin getur hvorki
nje vill snerta hann, hún horfir að
eins. — Þá drekkur hún hann við sjón
trúarinnar.
Jafnhliða opnast liún lil að taka við
honum í sjálfa sig. Hún þarf ekki
veita hjarta sínu skipanir. Þaö tæmir
brott sjálfkrafa allan hjegóma, alt
sem þess er, og þyrstir ósegjanlega
eftir honum. Hjartað tæmt öllu ann-
arlegu bíður i þögulli kyrð frammi
fyrir Droltni Jesú Kristi. Pá fyllir
hann sálina með sjálfum sjer, breytir
henni í sína líkingu, — þetta er að
drekka Drottin Krist með viðtöku
trúarinnar.
Pegar Drottinn Kristur dregur sig
síðar í hlje — því að enginn fullsæla
á jörð er óbreytileg — skilur hann
Andann eftir. Ogþáiætastum mann-
inn orð Drottins: Inn-
Kristur gerir trúa
lærisveina sína að 311 30 fr3 ttOnUITl skulu
íæiijum fia upp- renna lækir lifandi
sprettu Andans. .
vatns«. Pá hefirKrist-
ur komið því til vegar, sem enginn
ásetningur nje sjálfsagi gat vegar kom-
ið. Hann hefir skapað uppsprettu í
sálunni. Mannssálin hlýtur að veita
þvi eftirtekt, því að þorsti hennar,
sem vissulega er ekki horfinn, held-
ur gerir vart við sig hvað eftir ann-
að, fær alt af jafnóðum svölun. —
Aðrir kunnugir verða þó enn belur
varir við að kraftaverk hafi orðið.
Alt er orðið nýlt: Framkoman, gleði-
blærinn, andinn. Stöðugt streymir
helgur andi frá sálunni.
Petta kyrláta útstreymi er miklu
áhrifaríkara en miklar flóðbylgjur
innra lífsins slöku sinnum. Sumar
manneskjur unna þessum snöggu og
áköfu flóðbylgjum, sem flæða yfir
nágrenni sitt og eru veruleg hætta
fyrir það, sem lifir og vex umhverfis.
Aðrir eru á hinn bóginn líkir djúp-
um brunnum, sem er erfitt er að
ná nokkrum dropa úr. Hvorugt er
eins og Drottinn Kristur ætlast til
um lærisveina sína. Hann villaðþeir
sjeu sem sístreymandi hóglátir upp-
sprettulækir, er hreinsi, göfgi og end-
urnæri. Pelta er lifandi vatn Andans.
Fyrsta Hvítasunnudag skapaði Guð
möguleika að þessu á undursamleg-
an hált.
Uppspretta andans
eru forrjettindi
kristninnar.
Pað, sem hann hafði
undirbúið um langar
aldir og margar, það,
sem hann hafði komið til vegar fyrir
Son sinn, það, sem hann hafði orðið
ásáttur um við hann, — það fram-
kvæmdi hann þegar hann ljet himn-
ana opnast og úthelti andanum. Hið
dásamlega var ekki ytri teiknin, sem
þann dag höfðu að vísu fult ætlun-
arverk. En hilt var sannailega dásam-
legt, að Guð gaf kirkjunni þann dag
Andann, sem forrjetlindi, svo að ekk-
ert samfjelag á jörðu annað en hún
ein hefir, á og veitir Andann sálun-
um. Hann hefir ekki tekið aftur þá
gjöf. Hann hefir ekki tekið þessa gjöf
aftur frá kirkjunni þrátt fyrir syndir
hennar og villur. Iíirkjan hefir orðið