Bjarmi - 01.06.1928, Blaðsíða 4

132
B J A R M I
verður jarðneskt lán vort göfugra og
sannara en þar. — Lánið jarðneska,
hverju nafni sem nefnist, er hverfult,
lukkuhjólið æði valt og brotnar oft
við lítinn árekstur. En ef vjer erum
Guðs börn, verður sorgin aldrei ban-
væn og söknuður fjarri örvæntingu.
Erfiöleikarnir varpa oss þá ekki til
jarðar, heldur verða þeir sem þrep
nær Guði. Pegar tárin hrynja títt,
er að vísu erfitt að koma auga á
»þrepin«, en jafnóðum og náðarsól
Guðs þverrar tárin, sjást bæði þrepin
og hvert þau stefna, og þá kemur
stnám saman þrek til að þakka einnig
þá handleiðslu, þakka uppeldi sorg-
arinnar.
Mannslífið er mörg spor, og mörg
»þrep« á leiðinni, en ef vjer höfum
i alvöru rjelt Drottni hönd, þá leiðir
hann oss í kærleika, enda þólt »stfg-
inn« sje brattur, er oss óhætt, og því
brattari stigi, því fljótar færumst við
upp á við.
Munið það, elsku dæturnar mínar,
treystið því best þegar reynir á mest,
og þá er ykkur óhælt.
Ef þið verðið einhvern tíma mæður,
þá skilst ykkur, að sárt er að deyja
frá litlum börnum sinum, litlu stúlk-
unum sínum, sem þurfa móður við,
en þegar jeg hugsa um kærleika Guðs
og vísdóm, hverfur sviðinn úr því
sári. Jeg fel honum örugg framtíð
ykkar, elsku stúlkurnar mínar litlu.
Fátt veit jeg, en það er jeg viss
um, að Guð er kærleikur, og hann
mun aldrei hætta að hugsa um ykkur.
— Verið góðar hvor við aðra. Verið
góðar við hann elsku pabba ykkar.
Verið þið svo margblessaðar og sælar
í Jesú nafni. Við mætumst heima.
Mamma.
»Drottinn minn góður, þökk sje
þjer fyrir, að þú gafst mjer hana, —
og' þökk fyrir, að þú veittir henni
þrek til að skrifa þessi brjef. Bless-
aðu þau svo, að þau verði okkur
öllum til blessunar«. —
Svo hugsaði preslurinn ungi er sat
með tár á brá yfir brjefum lálinnar
konu sinnar, — og opnaði nú skjálf-
hentur síðasta brjeflð hennar, brjefið
til hans sjálfs.
„Eíp við ekki að |vo okkur?“
Að mjer bárust blöð og bæklingar
með margvíslegum árásum á kristin-
dóminn. Jeg Ias ýmislegt af þvf, og
varð gramur. það var í raun og veru
ógnar Ijettmeti mestalt, endurteknar
fullyrðingar erlendra miðlungsmanna
marghraktar í löndum þeirra. Sumt
var þó flutt með frekju eins og sómi
og framtíð landsmanna væri í veði,
ef ekki væri öllu játað þegjandi og
hljóðalaust. Annað var flutt af Iægni
og hyggindum, vel lagað til að telja
fáfróðum hughvarf og kitla sjálfsálit
sjálfbirginga. — Þvi lengur sem jeg
las, því reiðari varð jeg þeim, sem
gátu fengið af sjer, að verja tíma til
vinnu til svo óþarfra ritsmíða.
»Þessu verður þú að andmæla
alvarlega«, sagði jeg við sjálfan mig.
»Er ekki nær að aðrir geri það«,
sagði önnur rödd. — »Má vera, en ef
allir hugsa svo, svarar enginn«. —
»Þjer er hentast að taka þá málefnin
frá rótum og athuga það, sem aðal-
mennirnir hafa skrifað, en binda þig
ekki við það eitt, sem lærisveinar
lærisveina þeirra fara með, meira og
minna misskilið og úrelt«. — —
»Þvæltingur á þögn skilið, — eða
þunga ofanígjöf«.
Þannig ráku hugsanirnar hver aðra,
uns jeg tók úr bókaskápnum ýmsar