Bjarmi - 01.07.1928, Blaðsíða 6

150
B J A R M I
þrælbundin skólaspeki, sera ekkert
eigi skylt við vísindalega hugsun nú-
timans. Og þessar ásakanir virðast
alls ekki vera i neinni rjenun.
1 raun og sannleika er þó þessi
guðfræði kirkjunnar fullkomlega vis-
indaleg. Já, starfsaðferð hennar er
hin einasta aðferð, sem með visinda-
legum rjetti er hœgt að beita á þessu
sviði raunveruleikans.
Veraldlegu vísindin neita vísinda-
legu rjettmæti hinnar kirkjulegu guð-
fræði sökum þess, að þau þekkja
ekki það svið raunveruleikans, sem
hún rannsakar, sem sje hið yfirnátt-
úrlega, og freistast því til að neita
þvf, að það sje til.
Veraldlegu vísindin þekkja að eins
tvö svið veruleikans: líf náttúrunnar
og persónulífið.
Kristna kirkjan þekkir hinsvegar
þrjú: heim náttúrunnar, andlega heim-
inn og hinn yfirnáttúrlega heim. —
Þessum þremur sviðum veruleikans
samsvara þrennskonar líffæri manns-
ins, er hver um sig taka á móti á-
hrifum frá þessum óliku sviðum veru-
leikans. Náttúruna nemum vjer með
skilningarvitunum, persónuheiminn
með andlegum gáfum og yfirnáttúr-
lega heiminn með hinni nýju dóm-
greind hins endurfædda manns.
Jafnskjótt og vjer verðum varir við
nýjan veruleik, taka vísindin hann
til rannsóknar. En hvarvetna gildir
sú regla, að þeir einir geta rannsakað
hlutina, sem orðið hafa þeirra varir.
t*ess vegna getur enginn unnið að
visindalegum rannsóknum hins yfir-
náttúrlega í heiminum, nema kristni
söfnuðurinn.
Og við þessa rannsókn vill guð-
fræðin vera alveg óháð hinum vís-
indalegum aðferðum, sem fyrirskip-
aðar eru við rannsóknir á óæðri
sviðum veruleikans. Og þessa krefst
hún einmitt í nafni vísindanna.
Eins og það væri óvisindalegt, að
beita lögum náttúrunnar við rann-
sókn persónulífsins, eins er það ó-
visindalegt, að þröngva rannsókn hins
yfirnáttúrlega raunveruleika inn undir
lögmál hins náttúrlega mannsanda.
Hin kirkjulegu og hin visindalegu
hugðmál eru þvi i sjálfu sjer alls ekki
hver öðrum andstæð, heldur renna
þau saman i guðfræði, sem með hreinu
visindalegu sniði skilgreinir kristilega
trú safnaðarins.
Og nú vil jeg i fám orðum leitast
við að lýsa þeirri starfsaöferð, sem
sjálf viðfangsefni guðfræðinnar bjóða
henni að nota.
Það er Jesú Kristi einum að þakka,
að söfnuðurinn þekkir hinn yfirnátt-
úrlega raunveruleik. Það er hann,
sem hefir afhjúpað og opinberað hið
yfirnáttúrlega fyrir söfnuði sfnum.
Og söfnuðurinn þekkir ekki annað
nje meira af þessum veruleik en það,
sem Jesús hefir opinberað.
Þess vegna er hjálpræðistrú og
hjálpræðis-sannfæring safnaðarins al-
gert bundin við Jesúm Krist.
En nú þekkir söfnuðurinn Jesúm
Krist að eins af hinu postullega orði
um hann. En söfnuðurinn hefir alt
frá öndverðu sannreynt þetta orð sem
það ytra tæki, er keínur söfnuðinum,
kynslóð eftir kynslóð, í frumleg,
persónuleg kynni við hinn nýja algilda
veruleik, Jesúm Krist.
Þess vegna er söfnuðinum það ljóst,
að hann þekkir það eitt af hinum
yfirnáttúrlega veruleik, sem hann er
fær um að reyna og sannfærast um,
samkvæmt opinberuninni í Ritning-
unni.
En opinberunina skilur og notar
hin nýja sannfæring, sem fædd er af
Andanum, en ekki hin náttúrlega,
sbr. orð Páls: »En vjer höfum ekki
hlotið anda heimsins, heldur Andann,
sem er frá Guði, til þess að vjer