Bjarmi - 01.08.1928, Blaðsíða 7

B J A R M I
167
Grunur er mjer á, að það hafi
verið fleiri en Gyðingar i Búdapest,
sem litu »norsku missiónina« horn-
auga fyrst eftir komu síra Gísla
þangað, ef til vill einkum fyrir þá
sök, að trúboðinn hafði dvalið svo
lengi í Rúmeníu. — Ungverjar líta
ekki hýrum augum til neinna ná-
granna sinna, er »fengu« eða tóku
stórar spiidur af landi þeirra í ófriðar-
lokin, en verst mun þeim við Rúm-
ena. — Ekki heyrði jeg samt annað
en gott eitt um sfra Gísla hjá Ung-
verjum nú. Fyrst og fremst gerði
hann þeim stórgreiða, nýkominn til
landsins, er honum tókst að fá
Tsjekkoslovaka til að veita »óhlýðn-
um« lúterskum presti í nýfengnu
ungversku hjeraði fulla uppgjöf »saka«.
í öðru lagi hafa yfirburða gáfur hans
og hreinskilni vakið virðingu allra,
er kyntust honum, — hann flytur nú
orðið guðsþjónustu á frönsku einu
sinni á mánuði fyrir frönsku mælandi
fólk í Budapest, — og í þriðja lagi
leita nú stórir hópar trúhneigðra
Gyðinga til hans, enda fleiri en hann
kærir sig um. Þeir kalla sig »Krists-
leitandi Gyöinga« og stundum
»Krists-trúar Gyðinga«. Er játning
þeirra eða stefna þessi í fáum orðum
sagt: »Vjer trúum á Krist, teljum
Nýja-testamentið segja satt, en skírn
og samfjelag við kristna söfnuði
kærum við oss ekki um«.
Síra Gísla þótti ýmislegt í fari
þeirra nokkuð blendið og afsagði að
vera »hirðir« þeirra, ef þeir vildu
ekki taka skírn; en einmitt dagana,
sem við vorum í Búdapest, komu 2
sendimenn, sinn í hvort skiftið, frá
þeim til hans til að miðla málum;
annar þeirra var skfrður Gyðingur,
og að mjer virtist einlægur kristinn
maður; það var verulega ánægjulegt
að hlusta á hann leggja áherslu á
að það væri alt annað að »trúa um
Krist« eða að »trúa á Krist«, —
með þýskum orðatiltækjum gamal-
kunnugum. —
í vetur, sem leið, veitti sira Gísli
prestsvígslu, samkv. biskups-umboði,
gyðingkristnum Búlgara, M. Glúck-
mann, sem hann hafði skírt fyrir 25
árum. Síra Glúckmann er fyrsti inn-
fæddi evangeliski presturinn í Búl-
garíu, býr í Sofía, og er studdur frá
Noregi til kristniboðs meðal Gyðinga.
— Til vígslunnar kom öll sendiherra-
sveit Búlgara í Búdapest, og ætti hún
þá eftir því að vera vinveitt slíku
kristniboði.
í öll þessi 27 ár, síðan sira Gísli
fór fyrst frá Noregi, hefir hann að
eins verið um 5 mánuði á Norður-
löndum; er því sjóndeildarhringur
hans talsvert annar en annara Norð-
urlanda-guðfræðinga, sem jeg hefi
kynst, og bókasafn hans í tveim stór-
um herbergjum, er margbreyttara að
j tungumálum til en jeg hefi áður sjeð
| hjá nokkrum fræðimanni, enda les
hann eitthvað um 15 tungumál og
talar þau flestöll. Þó var ekki ís-
lenska í þeim hóp, en nú mun hann
byrja á henni í haust.
»Jeg get ekki talið mig Svía, og
varla Norðmann heldur, og þá er
best fyrir mig að telja mig íslending«,
sagði hann stundum, er hann var að
segja mjer sögur af Gísla langafa
sinum. Og i kirkjubókinni sýndi
hann mjer að fremst var skráð is-
lensk kona, þar sem guðfeðgini dóttur
hans voru talin; var það æskuvin-
kona hans, Halldóra Bjarnadóttir,
útgefandi »Hlínar«.
Var það eitt af mörgu láni, sem
okkur var veitt, að fá að dvelja á
heimili þessa ágæta og sjerkennilega
manns. Þótt kona hans og dótttir
töluðu ekki nema ungversku og þýsku,
voru þær samhentar i, hvor á sinn
hátt, að veita okkur og öllum norsku