Bjarmi - 15.08.1928, Síða 2

170
B J A R M I
hin önnur trúarbrögð. Og hver áhrif
þetta hefir á dómana um það, sem
mest einkennir bibliu-trúarbrögðin,
svo sem spádómana og persónu Jesú
Krists, það hefi jeg sýnt á öðrum
stað, svo að óþarft er að endurtaka
það hjer.
f Kirkjan er þess fullviss, að hún á
áreiðanlegan og sigildan vitnisburð
um það, hvað kristindómur er, sem
sje vitnisburð postulanna um Krist,
eins og sá vitnisburður er fenginn
söfnuðinum í hendur í ritum Nýja-
testamentisins.
\ f*essari undirstöðu safnaðartrúar-
innar er nýja guðfræðin neydd til að
hafna. Samkvæmt starfstilhögun sinni
getur hún ekki viðurkent að til sje í
heiminum nokkuð það, er algilt sje.
Og þá ekki heldur algildur sannleik-
ur. Að eins tímabundinn.
Kirkjan hefir rekið sig á algildan
sannleik, einmitt i tímanum. Sá sann-
leikur er eilífur, og þess vegna ekki
háður neinum tima; með öðrum orð-
um: haDn gildir á öllum tímum og
fyrir allar kynslóðir. Þennan sannleik
á kirkjan í Bibllunni.
Nýja guðfræðin »/e//ar« sannleik-
ans. Og eins og öll veraldlegu vís-
indin hafnar hún sjerhverri guðfræði-
legri rannsókn, er byggir á algildum
sannleik, sem opinberaður er eitt
skifti fyrir öll og sem kirkjan þarf
að eins að trúa og samlaga hugsun
sinni, að svo miklu leyti, sem það
er hægt.
Nýja guðfræðin lætur trúarþörf
einstaklingsins skera úr um það,
hvað sje kristindómur og hvað ekki.
Og þannig á einstaklingurinn að
velja, ekki að eins úr boðskap post-
ulanna, heldur einnig úr kenningum
Jesú sjálfs.
En hvað eftir á að vera, sem eigin-
legur og ófrávíkjanlegur kristindóm-
ur, þegar búið er að velja og hafna
á þennan hátt, — um það hafa skoð-
anir verið skiftar meðal nýguðfræð-
inga, er eru nú óðum að þokast
saman. — Og að sjálfsögðu mun þessi
ágreiningur hverfa með öllu, jafn-
skjótt og nýguðfræðingarnir fá bæöi
æfingu og nægilegt hugrekki til að
beita aðferðum sínum út í æsar, eins
og til er ætlast. Samkvæmt stefnu-
skrá sinni eru þeir allir skyldir til
þess, að strika út alt hið yfirnáttúr-
lega í kristindóminum. Og þegar það
er burtu numið, mun varla verða
mikill ágreiningur um það, sem þá
er eftir.
Þetta er nú hin rikjandi guðfræði
innan þjóðkirkju vorrar. Pað er hin
embættislega undirbúnings-mentun
prestaefnanna, rekin af embættis-
myndugleik þjóðkirkjunnar og á
kostnað ríkisins (þess sama ríkis,
sem er, samkvæmt stjórnarskránni,
skuldbundið til að styðja og vernda
evangelisk-lúterska kirkju í landinu.
Pýð).
Það lakasta við þessa mentun er
ekki það, að hún veitir tilvonandi
prestum fræðslu i annari trú, en trú
kirkjunnar. Pað versta er það, að
þessi prestamentun er látin heita vís-
indaleg fullkomnun hinnar kristnu
kirkjutrúar.
Þar með ruglar hún hugmyndir
prestaefnanna, bæði um það, hvað
kristindómur er, og hvað visindaleg
guðfræði. Og það þolir kirkjan ekki
til lengdar.
Að visu veit jeg það, að margur
ungur nýguðfræöi-prestur hefir öðlast
leiðrjetting sinna afvegaleiddu kristin-
dómsskoðana við það, að kynnast
kristilegu lífi safnaðarins. En hug-
myndir þeirra um það, hvað vísinda-
leg guðfræði er, virðast að jafnaði