Bjarmi - 15.08.1928, Blaðsíða 4
172
B J A R M I
oss til að kosta þá fræðslu handa
prestaefnum vorum, sem telja verður
ranga og óholla, nje heldur að hafa
aðra fræðara en þá, er kenna og boða
ómengaða kristna trú,
í þriðja lagi hljótum vjer að fara
að vinna að því, sem þegar hefir
verið ymprað á: að koma á fót sjer-
stökum prestaskóla, »sem innræti
remendum sínum trúna á þann Guð
og þann frelsara, sem vjer trúum á«.
Árni Jóhannsson.
Trúmálin og ufgiiðíræðigarDir,
»Ýmsir munu minnast þess«, að
fyrir nokkuð löngu flutti »Tíminn«
grein um trúmál, eftir Benjamín
Kristjánsson. Var sú grein að því
skapi fálæk að röksemdum sem hún
var auðug að stóryrðum. í þeirri
grein var aðallega stefnt á síra
Gunnar Árnason, sem nú er einn af
þjónandi prestum okkar Húnvetninga.
Nú hefir þessi sami fræðimaður
ruðst fram á ritvöllinn í 25. tölubl.
»Tímans« þ. á. og fer geyst. En í
þetta sinn leggur hann Eggert hrepp-
stjóra Levy í einelti. Sennilega mun
honum finnast vera ljett verk fyrir
sig að fást við Eggert Levy, því hann
er ekki hærri í loftinu, í augum hr.
B. Kr., en það, að hann »slagar tals-
vert uppeftir« einhverjum busa, sem
hann álitur vera, og hann nafn-
greinir. — Hann er undrandi yfir
því, að þessir menn skuli gerast svo
djarfir, að »hætta sjer út á þann
hála is, að fara að deila á menn
með stórum orðum, sem einhverja
sjerþekkingu hafa hlotið í því efni,
sem um er að ræða«!
Þóttinn og stærilætið er dálítið
broslegt.
Eins og allir ættu að geta sjeð,
eru þessi skrif hr. B. Kr. grímuklædd
árás á trúna og kristindóminn. Tæki-
færið notað út af því, sem einstakir
menn segja, til að ráðast á kenningar
kristindómsins. — Þessar greinar, sem
hjer er uro að ræða, eru auðvitað
ekkert annað nje meira en það, sem
oft áður er búið að segja með öðr-
um orðum. En það má vera fund-
vís maður, sem finnur röksemdir í
þessum skrifum hr. B. Kr. Og það
er líka ofur eðlilegt. Þeir sem telja
sig f hópi nýguðfræðinga, vilja fella
burt og rífa niður, án þess að geta
bygt upp aftur.
Hr. B. Kr. lýsir yfir því (sem
reyndar var óþarfi, þvi það vissu allir),
að nýrri guðfræðin segist »nema
ný lönd undir guðsríki«. En það
má hann, og aðrir nýguðfræðingar,
vita, að vjer, sem trúum hinu opin-
beraða orði Guðs f ritningunni, erum
ófðanlegir til að taka oss bólfestu í
þessu nýja landi. Hitt má aftur á
móti fullyrða, að margur kristinn
maður hefir mátt með heitum til-
finningum og tárvotum augum horfa
á eftir börnum sínum, eða öðrum
ástfólgnum vinum, ýta frá landi trúar-
æskustöðvanna, til þess að nema land
í nýlendum vantrúarinnar. Og það
sorglega er, að á yfirstandandi tima
virðist þessum landnemum vera að
fjölga. Óráðin æskan verður auðveld-
lega á tálar dregin, þegar hinar annar-
legu kenningar eru klæddar í glæsi-
legan búning.
Þessi grein hr. B. Kr. á að sýna,
að trúin á sjerstakt guðdómseðli
Krists, sje bygð á misskilningi og
fáfræði. Efinn um sannleiksgildi þess-
arar kenningar, — sem teljast verð-
ur sem eitt höfuðatriði kristindóms-
ins, sem alt annað er reist á, — hefir