Bjarmi - 01.09.1928, Qupperneq 1

BJARMI
—:-- KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
XXII. árg.
Reykjavík, 1. sept. 1928
23. tbl.
»Vertu óhræddur, hjeðan í frá skaltu menn veiða*. (Lúk. 5., 11).
Ræða
flutt við biskupsvígslu í Hóladómkirkju
5. sunnudag eftir trínitatis (8. júli) 1928.
Af Hálfdáni Guðjónssyni vigslubiskupi.
Ræðutexti: Lúk. 5., 1—11.
Bæn.
Drottinn minn og Guð minnl Vertu oss
nálægur með áhrifum anda þíns og orða
þinna, í dag og í hvert sinn, sem vjer
komum saman til þess að setjast við
fætur þína með þyrstri sál, er þráir
svölun úr náðarlindum þinum — þráir
þá svölun, sem þú einn getur veitt.
Drottinn minnl Jeg flnn vanmátt minn,
til þess að leysa skyldustörf mín svo af
hendi, sem skyit er. Endurnýjað loforð
mitt í dag um trúmensku eykur ábyrgðar-
tiliinning mina, og knýr mig til þess að
varpa mjer í auðmýkt i föðurfaðminn
þinn, biðjandi: Vertu mjer náðugur og
miskunnsamur; styrk mig í öllu mínu
starfi sem trúr sonur móður minnar,
kirkjunnar. Styrk oss alla þjóna hennar
og gef oss af náð þinni, að vjer megum
vinna saman í kærleika, öllum þeim til
sannra heilla og blessunar, sem vjer höf-
um þegið köllun til að starfa hjá. Vertu
máttugur í veikleika vorum og gjör oss
alla, í Jesú nafni, samhuga og samtaka
í trú, von og kærleika. — Amen.
t>að, sem mjer kemur fyrst í hug,
í þessum sporum sem jeg stend nú í,
er orsökin til þess, að jeg hefi tekið
vígslu i þessu guðshúsi í dag. Or-
sökin er sviplegt andlát æskuvinar
míns og embættisbróður, Geirs vfgslu-
biskups Sæmundssonar, fyrir tæpu
ári síðan.
Fyrir nálega 18 árum, hinn 10. júli
1910, var jeg staddur í þessu sama
guðshúsi, sem vottur að biskups-
vígslu hans. Þá kom mjer síst til
hugar að jeg, sem var nokkrum ár-
um eldri en hann, mundi verða hjer
við slíka vigslu staddur i annað sinn,
og síst á þann hátt, sem nú er orðið.
Minn látni vinur og embættisbróðir
bar þetta embættisheiti með sömu
prúðmensku og ljúfmensku, sem fylgdu
honum alstaðar og ávalt, og öiluðu
honum hlýrrar vináttu allra þeirra,
er kyntust honum að mun. Fyrir það
geymist nafn hans, vafið hlýjum
endurminningum og virðingu, i huga
minum og annara vina hans. — Nú
hefi jeg, á efri árum, hlotið köllun í
hans stað. — Jeg finn það glögt, að
engra afreka er að vænta frá minni
hendi. En þess bið jeg þig, algóði
Guð og faðir minn, að þú veitir mjer
það af náð þinni, að jeg megi þau
starfsárin, sem enn kunna að vera
fram undan, eiga góða og kærleiks-
ríka samvinnu við söfnuði mina,
embættisbræður og aðra samverka-
menn í kristindóms- og kirkjumálum.
Með þeirri ósk og bæn tek jeg þess-
ari nýju köllun og treysti því, að þú,
algóði faðir, sem hefir styrkt mig og
leitt hingað til, veitir mjer það af
náð þinni, að jeg setji ekki verulegan
blett á embættisheiti þetta, þann tíma,
sem mjer veitist enn heilsa og lif, til
að gegna störfum sem þjónn kirkj-
unnar.
Kirkjan verður enn og ávalt að fá
nýja þjóna að störfum, eins og í önd-