Bjarmi - 01.09.1928, Blaðsíða 2

178
B JARMI
verðu, til þess að hún geti eflst og
útbreiðst, eins og henni var ætlað.
Ávalt verða þeir að ganga að starfi
sínu í rjettum anda — sama anda
og Jesús vildi innræta postulum sín-
um, áður en hann kvaddi þá til
fylgdar við sig og til starfa við boðun
fagnaðarerindis síns. — Á þetta er
oss bent i guðspjalli dagsins. Það
leiðir oss að einni af frumlindum
kristindómsins — einni af frumlind-
um elfunnar miklu, sem átti upptök
sín á afviknum stað, þar sem henn-
ar gætti lítið í fyrstu. En er frá leið
og hún streymdi Iengur, þá jókst hún
og tók að kvíslast í ýmsar áttir, og
streyma að lokum til nálega allra
þjóða á hnetti vorum. Nú má heita
að flestar þjóðir heimsins eigi nokk-
urn kost þess, að kynnast kristin-
dóminum. Vjer, sem þekkjum bless-
unarríkt áhrifavald hans, treystum
því, að hann muni að lokum ná til
allra þjóða, þeim til göfgunar og
blessunar. Vjer blessum alla þá og
biðjum fyrir þeim, sem fórna kröft-
um sínum og lifl, til þess að kynna
heiðnum þjóðum kristindóminn. Vjer
biðjum Guð að styrkja þá og blessa
við störfin þeirra, og vernda þá í
þeim þrautum og hættum, sem eru
samfara starfi þeirra.
1 guðspjalli dagsins var skýrt frá
því, er Jesús kvaddi til fylgdar við
sig bræðurna tvenna: Simon og And-
rjes Jónassyni og Jakob og Jóhannes
Sebedeussyni. Oss er skýrt frá því,
að oið hans og verk, kenning hans
og kraftaverk, höfðu svo mikil áhrif
á þá, að þeir hættu þegar í stað að
mestu, og að lokum alveg, fyrri störf-
um sfnum, slitu fyrri lífssambönd
sín, yfirgáfu alt og fylgdu Jesú. —
Oss er það öllum Ijóst, að fullorðnir,
þroskaðir og vel gefnir menn, gripa
ekki til slíkrar ráðabreytni, nema
þeim þyki sjerstök ástæða til. Hver
var þá ástæðan? Hvað var það, sem
gerði þessa menn fúsa til að takast
postulastarfið á hendur, og hæfa til
þess, að dómi Jesú? Það var trúin
og traustið á Jesú. Það var sannfær-
ingin um sjerstakan guðdóm hans,
sem lýsti sjer bæði í kenningu hans
og kærleiksstarfsemi. Þessi sannfær-
ing, þetta traust hefir þroskast hjá
þeim því meir sem þeir kyntust hon-
um betur. Vjer getum sagt, að Jesús
láti þá ganga undir einskonar próf
hjá sjer, áöur en hann felur þeim
til fulls postulastarfið. — Enn í dag
verða þeir, sem vilja ganga í þjón-
ustu kirkju Krists, að sínu leyti á
likan hátt að leysa próf af hendi.
— JÞað má segja, að þetta próf hjá
Jesú sje bæði verklegt og munnlegt,
til þess að það tvent komi í ljós, að
þeir eiga örugga trúarsannfæringu,
óbifanlegt traust á Jesú, og að þeir
eru fúsir að sýna þessa sannfæringu
í verkinu, í hlýðni kærleikans. —
Segja má, að í guðspjalls-kaflanum,
er jeg las, felist sjerstaklega skýrsla
um verklega prófið þeirra. Þeir höfðu
verið að stunda venjuleg lífsstörf sín.
Þeir voru viknir frá þeim, af því að
þeir töldu enga arðsvon að þeim í
þetta sinn. En þegar Jesús hetir flutt
kenning sina í áheyrn þeirra, þá
þykir þeim sjálfsagt að lúta honum
með hlýðni og fullu trausti, það
bljóti að vera hið eina rjetta og að
verða þeim til blessunar, hvað sem
skoðun þeirra liði. Þess vegna leggja
þeir netin á ný — ekki í trausti á
eigin hyggjuviti — heldur í traustinu
á honum, eins og þessi orð Símonar
votta: »Eftir orði þinu vil jeg leggja
netin«.
Þegar þeir höfðu staðist þetta próf,
höfðu sýnt í verkinu traust sitt á Jesú
og hlýðnina við hann, þá telur Jesús
þá hæfa til postulastarfsins. Þá kallar
hann þá og vigir til »mannaveiða«