Bjarmi - 01.09.1928, Blaðsíða 3
B J A R M I
179
— eins og hann sjálfur orðar
það.
1 öðrum guðspjalls-kafla, sem
kirkjan lætur fylgja þessum sama
sunnudegi, er enn gleggri frásögn um
það, hvernig Jesús hagaði munnlega
prófinu (Matt. 16., 13—18). f*ar er
Jesús að spyrjast fyrir um það hjá
lærisveinum sínum, hver menn segi,
að mannsins sonur sje. Þeir svöruðu:
»Sumir segja: Jóhannes skírari,
aðrir: Elías, og aðrir: Jeremías eða
einn af spámönnunum«. — Þá snýr
Jesús spurningunni sem prófspurningu
beint að þeim sjálfum og segir:
»En hver segið þjer, að jeg sje?«
Jeg geri ráð fyrir, að ef vjer hefðum
aldrei áður heyrt svar þeirra, þá
mundum vjer beinlínis standa á önd-
inni af áhuga á því, að heyra svar
þessara manna, sem langbest allra
lærisveina Jesú, bæði fyr og síðar,
höfðu átt kost á að kynnast honum,
kynnast hugsunarhætti hans, kenn-
ingum hans og verkum hans. Þeir
áttu öllum öðrum betri aðstöðu til
þess, að gera sjer grein fyrir og gera
öðrum grein fyrir, hver Jesús er.
Aftur er það Símon, sem hefir orð
fyrir lærisveinunum. Svarið hans,
sem kristnum mönnum hefir alt til
þessa þótt svo óumræðilega mikils-
vert, felst í þessum orðum: »jPú ert
Kristur, sonur Guðs hins lifandau.
Með þessu svari stóðst Símon prófið
svo vel, að Jesús telur hann sælan
fyrir svarið, og telur hann verðskulda
nýtt nafn: Pjetur — kletturinn —
það er: hinn ábyggilegi, hinn trausti.
Pað var sannfæringin um guðdóm
Krists, sanufæringin, sem fólst í svari
Pjeturs, sem gerði þá fjelaga hæfa
starfsmenn í þjónustu fagnaðarerind-
isins. Þeir höfðu staðist prófið, bæði
hið verklega — það sýndi hlýðni
þeirra við boð Jesú — og hið munn-
lega — það sýndi þessi afdráttarlausa
játning þeirra um guðdóm hans. —
Jeg gleymi þvi ekki, að ógnir písla
og krossfestingar Jesú, komu i svip
svo miklu róti á tilfínninga- og
hugsana-lif þeirra, að nærri lá að
örvæntingin næði tökum á þeim. En
þegar þær öldur lægði, þá kom það
í ljós, að sama sannfæringin átti
heima hjá þeim og var andleg eign
þeirra æfína á enda. Þess vegna
lögðu þeir á djúpið með öruggum
huga og óbilandi trausti á kærleiks-
hjálp Drottins, og urðu sigursælar
hetjur við boðun fagnaðarerindis
Jesú.
Þannig hefir þessu verið varið
alla jafna síðan. Og þannig er þvi
varið enn. Náin kynni af Jesú, af
kenningu hans og kærleikslifi hans,
vekja sannfæringuna um guðdóm
hans. Sú sannfæring vekur traustið
á honum. Og traustið gerir menn
að öruggum fylgismönnum hans. —
Þetta er öllum kristnum mönnum
nauðsyn, til þess að þeir geti notið
fullrar blessunar af kristilegri trú
sinni, til þess að hún sje þeim and-
legur aflvaki í stríði lífsins. Einkum
er það nauðsyn öllum þeim, sem
hafa fengið sjerstaka köllun til þess
að vera þjónar Guðs orðs, flytjendur
fagnaðarerindis Jesú. í traustinu á
Jesú sem aimáttugum, algóðum, guð-
legum leiðtoga, hlýða þeir köllun
hans. Til þess að sú hugsjón geti
rætst, sem felst í orðum Jesú um
eina hjörð og einn hirði, verða þeir
allir að treysta honum og fylgja sem
sameiginlegum leiðtoga. Að öðrum
kosti hlýtur að fara svo, að þeir leiða
mennina í sína áttina hver. Pá sundra
þeir, í stað þess að sameina. Skorti
trúarsannfæringuna, sem Jesús taldi
að gerði Símon sælan, þá er stefnu-
festunni lokið. Þá vofir sú hætta yfir,
að maðurinn berist af hverri kenn-
ingar nýjung, ýmist í þessa áttina