Bjarmi - 01.11.1928, Blaðsíða 2

226
BJARMI
skýrðir það, — hverju mundir þú
svara því? — En það er satt, hvort
sem þú trúir eða ekki, að bæði jeg
og ótal aðrir, vorum einu sinni jafn
óvissir um fyrirgefningu og þú ert
nú, — en þegar við trúðam Kristi
alveg fgrir okkur, þá kom vissan og
öruggleikinn«.
»Geturðu þá sagt mjer hvernig jeg
get eignast þessa vissu?«
nLiklega ekki eins vel og skyldi.
Langoftast fer einhver barátta fram
í sálu mannsins áður. Likast þvf sem
tvö öfl togist á um yfirráðin. Radd-
irnar, sem vinna gegn Guði og vel-
ferð sálarinnar, segja fyrst: »það er
óþarfi að auðmýkja sig og »vissan«
tóm ímyndun«. — »Synd þín og sekt
er þó engin fmyndun«, svarar sam-
viskan. — Þá segir önnur rödd:
»t*að er alt árangurslaust, þú færð
aldrei fyrirgefningu Guðs«. — Hjá
öðrum er það fremur framtíðin en
liðin tíð, sem barist'er um. »Jeg á
ekki erfitt með að treysta því, að
Jesús sje frelsari minn, og jeg vil
hlýða honum i flestaa, segir manns-
sálin þá, en tekur um leið undan
einhvern syndavana eða skorast und-
an að framkvæma eitthvað, sem sam-
viskan segir þó að sje Guðs vilji. —
En á meðan kemur enginn örugg-
leiki. — Einstaklingarnir eru ólíkir í
þessum efnum. En tvent — upphafið
og endirinn — er jafnan sameigin-
legt: Þrá eða heit ósk i fyrstu, að
eignast sálarfrið, — sá sem ekkert
þráir fær ekkert, — og að síðustu
að fela sig Kristi skilgrðislaust. —
Því mætti segja: Einka-skilyrðið er:
»skilyrðislaust««.
»En hve nær er hentugasta
stundin ?«
»/ dag. — I dag er yður frelsari
fœddur. í dag halda kristnir menn
jólahátíð. í dag styðja ótal minningar
að því, að sál þín dvelji við fótskör
hans. í dag er hann að kalla á þig
um leið og þú lest þetta, og van-
rækir þú að svara í dag, verður það
erfiðara á morgun. í dag geturðu
reynt hvað i þvi felst, að eiga gleði-
leg jól, i Jesú nafni. Alla æfi, — nei,
alla eilífð, — mundir þú hugsa um
það með fögnuði, ef þú gætir sagt i
kvöld í fullri alvöru: »Lo/ sje gáðum
Guði, sem gaf mjer frelsara i dag«.
Kristniboðsstarf kvenna.
Eftir Herborgu Ólafsson.
Regar jeg var barn, langaði mig
mest af öllu að verða kristniboði,
og dýilegra hlutverk fanst mjer eng-
inn geta óskað sjer. En óhugsanlegt
var þó, að jeg gæti nokkurn tíma
orðið það, að mjer yrði falið svo
háleitt og heilagt verkefni. þegar jeg
nokkru eftir ferminguna eignaðist
lífið i Guði, og tók ákvörðun um að
heyra honum til, þá vaknaði aftur
hja mjer löngunin eftir að geta orðið
kristniboði. En þá löngun varð jeg
að reyna að bæla niður, og fanst
ekki til þess hugsandi, jafn óhæf og
óverðug og jeg var til að takast slíkt
á hendur. Jeg held mjer hafi fundist
líkt og Jeremíasi, er hann var kall-
aður til að vera spámaður Guðs, að
mig skorti öll skilyrði til að hlýða
kölluninni.
Aldrei gat jeg þó losað hugann við
þetta og varð nú að fara að tala um
það við Guð. Hann yrði að gera
mjer Ijóst, hvort þetta væri hans vilji
mjer til handa, hann yrði að gefa
mjer vissu fyrir því. Svarið kom til
mín einu sinni þegar jeg var ein
með Guði; jeg flelti upp ritningunni
og fjellu þá augu mfn á þessi orð í
Rómv.br. 10., 14 —15: »Hvernig eiga