Bjarmi - 01.11.1928, Side 3

B J A R M I
227
þeir þá að ákalla þann, sem þeir
hafa ekki trúað á? Og hvernig eiga
þeir að trúa á þann, sem þeir hafa
ekkert heyrt um? Og hvernig eiga
þeir að heyra, án þess að einhver
prjediki? Og hvernig eiga þeir að
prjedika, nema þeir sjeu sendir?« —
l*að er eins og ritað er: »Hversu
fagrir eru fætur þeirra, sem boða
fagnaðarerindið um hið góða!« —
Jeg var strax fullviss um að þetta
var svarið til min frá Guði. Svo
mikla náð vildi hann auðsýna mjer,
að jeg skyldi fá að vera sendiboði
hans til heiðingjanna.
Jeg bauð mig svo fram við Kristni-
boðsfjelagið og var seinna send til
Kfna.
Er nokkur þörf á kven-trúboðum
í Kfna? Já, því án kven-trúboða er
óhugsanlegt að ávinna kinverskar
konur fyrir Krist. Karlmenn geta þar
engu áorkað. Kínverskar konur eiga
nefnilega helst aldrei að fara út fyrir
heimilið. Ungar konur mega að
minsta kosti aldrei sýna sig á
götu. Þessa er enn þá stranglega
gætt inn í landi sjerstaklega, því
þangað hefir enginn eimur af vest-
rænni menningu borist. í hafnarbæj-
unum og stærstu verslunarbæjunum
eru ekki gerðar alveg eins ómannúð-
legar kröfur til kvenfólksins og áður
hefir tíðkast.
far sem við höfum unnið inni i
landinu, hefir orðið mikil breyting á
þessu síðan kristniboð var hafið þar
fyrir rúmum 30 árum. Það eigum
við skólastofnunum kristniboðsins
fyrst og fremst að þakka. En eigi
maður að ná til kvenfólksins yfir-
leitt, verðum við að heimsækja það
á heimilunum. Og það geta að eins
kven-trúboðar gert. Beri karlmann
að garði, býður kurteisin kvenfólk-
inu að fara í felur, en karlmenn ganga
þá um beina. Á slíkum húsvitjunar-
ferðum höfum við venjulega kinverska
kristniboðskonu með okkur. Pað
þykir vel við eiga, og svo þekkja
þær svo miklu betur en við allar
siðvenjur og lifnaðarhætti, að þær
geta orðið okkur að miklu liði.
Venjulega fáum við ágætar við-
tökur á heimilunum. Okkur eru boðin
sæti og borið te. það er auðvelt að
byrja á samtali, en að komast að
með það, sem manni liggur á hjarta,
segja þeim frá Jesú, gengur ekki ávalt
jafn greiðlega. Fyrst og fremst verð-
um við að lofa fólkinu að skoða
okkur í krók og kring, og spyrja um
alt mögulegt. Bæði útlit okkar og
klæðaburður finst þeim afar ein-
kennilegt. Oft gengur þeim illa að
ganga úr skugga um, hvort við er-
um karlmenn eöa kvenmenn. Fætur
okkar eru óreyrðir, eins og á karl-
mönnunum, og við erum í siðum
kjólum, alveg eins og þeir. Og þá er
úr vöndu að ráða. — Einu sinni
er við hjónin vorum á ferðalagi,
mættum við bónda, sem varð starsýnt
á okkur. Loks sneri hann sjer að
manninum mínum og spurði: »Ni bú
sö í goa fú ren ba?« (»Ert þú ann-
ars ekki kvenmaður?«). —
Áður en við kveðjum þær konur,
sem við heimsækjum, bjóðum við
þeim æfinlega til kristniboðsstöðv-
anna á samkomur. Við höfum sjer-
stakar samkomur fyrir konur, 2—3
á viku.
En heiðingjarnir snúast ekki til
lifandi trúar á einni eða tveimur
samkomum. Þeir hafa flestallir aldrei
heyrt nafn frelsarans nefnt áður.
»Jesús?« spyrja þeir. »Hvað er það?«
Við verðum þess vegna fyrst og fremst
að leitast við að kenna þeim kristin
fræði. En það er erfiði, sem sækist
seint og reynir á trúarþrek
manns og þolinmæði. Af konum
í Kína kunna í mesta lagi 2 af 100