Bjarmi - 01.11.1928, Blaðsíða 7

BJ ' RMI
231
Ea þetta á sjer sjaldan stað, það
er undantekning að Gyðingar bæti
þjóðlifið. Venjulegast er líf þeirra
eins og graftarkili á þjóðarlikömun-
um, það veldur sýkingu og hrörnun
jafnvel þeim sjálfum. Þeir flytja ó-
lánið með sjer, af þvi að ólánið býr
í þeim.
Og af þessari ástæðu er það i raun
rjettri að vjer, sem störfum að kristni-
boði meðal Gyðinga, höfum tekið
okkur upp, í nafni hans, sem þeir
höfnuðu, í nafni Jesú Krists, til þess
að rjetta við hag Gyðinganna og
þeirra þjóða, sem þeir hafa tekið sjer
bólfestu hjá. Vjer gerum það með
þeirri öruggu sannfæringu, að ekki
sje um nema eitt einasta meðal að
ræða við öllu þessu böli: lifandi trú
á Jesúm Krist, frelsara vorn.
Vinur minn nokkur útskýrði einu
sinni þetta takmark og þessa grund-
vallarhugsun Gyðingatrúboðsins á
þenna hátt i Gyðinga hóp:
Hann valdi sjer dæmisöguna um
týnda soninn að ræðuefni. Er faðir-
inn fagnaði heimkomu hans með
veislu, Ijet eldri sonurinn móðgast
og fór að heiman. Vinur minn sagði
síðan: »En er yngri sonurinn sá, að
bióðir hans ætlaði ekki að koma
heim aftur, hvarf hann að lokum
sjálfur frá veislunni, til þess að leita
að honum, — og það er einmitt þetta,
sem við erum að leitast við aðgera!
Því að vjer, Guðs börn annara þjóða,
erum yngri sonurinn, sem lengi,
lengi ráfaði villur vegar. En eldri
sonurinn, sem var heima í föður-
húsum frá upphafi vega sinna, er
ísraelslýður. Vegna okkar hvarf hann
að heiman, og nú er það skylda
okkar að leita að honum og koma
með hann heim aftur«. —
Það er auðvelt að gera sjer i hug-
arlund, að starf okkar er ekki neitt
áhlaupaverk. Verstur Þrándur í götu
er það, hve margir kristnir menn
eiga lítið skilið að kallast kristnir.
Hvers vegna á maður að snúa sjer
til þess kristnindóms, sem trúir ekki
einu sinni á sjálfan sig? spyrja Gyð-
ingar.
Því ber ekki að neita, að meðal
Gyðinga nútímans eru menn, sem
skiija það, að ómögulegt er að kenna
kristindóminum, og því siður sjálfum
Kristi, um alla þá synd og villu, sem
á sjer stað undir yfirskyni kristn-
innar. En þá verða fyrir manni nýir
örðugleikar, hvernig útskýra skuli,
færa til rjetts vegar og sameina þessa
sannleiksjátningu eða að minsta kosti
sannleiksþrá.
Þessi atriði hafa orðið mjer erfitt
viðfangsefni hjer i Búdapest nú sið-
ustu árin. Hjer eru hundruð, ef til
vill þúsundir, af hreinskilnum og
vönduðum Gyðingum, körlum og
konum, sem sjá það og skilja, að
það er ómögulegt, er til lengdar
lætur, að hafna Jesú, og að einmitt
þessi höfnun er upphafið á eymd
Gyðinga hjer í heimi. En þetta er
ekki nóg. Einhvern veginn verður
að gera þessar hugsanir raunveru-
Iegar, og leiðina að þessu nýja lífi
Gyðinganna erum við að reyna að
finna. Eiga kristnu Gyðingarnir að
mynda sina eigin kirkju? Eða eiga
þeir að ganga í kirkjulegt samfjelag
við okkur? En ef svo er: Hvaða
skyldur hvíla þá á okkur gagnvart
þeim, er viðhorfið hefir breytst? —
Þannig mælti balda áfram að spyrja.
Eftir öll þau ár, sem jeg hefi
starfað fyrir og með ísraelslýð, er
mjer það ljóst, að ekkert starf er
betur til þess fallið, að leiða i Ijós
hið dýpsta eðli kristninnar. Þegar
Gyðingar afneituðu og afneita Jesú
frá Nazaret, þá gera þeir það með
miklu meiri sannfæringu og eftir
| ítarlegri ihugun en nokkrir aðrir