Bjarmi - 01.11.1928, Page 9

B J A R M I
233
Andleg starfsemi kvenna,
Eftir Guðrúnu Lárusdóttur.
Framh.
III.
K.F.U.K-fundurinn í Búdapest.
Fað var margt um manninn á
hinni geysilega stóru eimlestarstöð i
Búdapest, höfuðborg Ungverja; eim-
lestin hægði á sjer, og seig nú hægt
og stynjandi inn undir hvelfinguna
á stöðinni. Runnu þá saman í óað-
greinanlegan klið raddbrigði ýmsra
tungumála, sem Ijetu í eyrum eins
og stórfeldur sjávarniður eða brim-
gnýr.
Átta fulltrúar frá Norðurlöndum,
sem sitja áttu alheimsmót K. F. U. K.
í Búdapest, voru með lestinni, og
fyrir augu íslendings, sem lítt er
vanur þvílíku fjölmenni sem hjer var
saman komið, brá margháttuðum
mannsandlitum, eins og hringiðu í
straumhörðu íljóti eða eins og öldu-
róti á reginhaíi. þau komu og hurfu
til skiftis og báru vott um iðandi lif
stórborgarinnar.
»Um að gera að halda vel hópinn«,
sögðum við hvert við annað. »Einn,
— tveir, — þrír, — við erum öll!«
Ósjálfrátt reikaði hugurinn heim i
íslands dali, þar sem smalinn stend-
ur hjá fjenu sinu og kastar tölu á
hjörðina!
En hjer er enginn íslenskur dala-
friður, hjer rennur elfa stórborgalifs-
ins og fleytir á bárum sinum kom-
andi og farandi manneskjum, sem
tæplega verður tölu á komið.
Við inngönguhlið stórhýssins, þar
sem eimlestar-farþegar streyma um
látlaust dag eftir dag og ár eftir ár,
komum við auga á ungan mann í
hópnum, með hvítan silkiborða um
handlegginn og á borðanum voru
bókstafirnir: Y. W. C. A., með stóru
letri; en þannig er »Kristilegt fjelag
ungra kvenna« skammstafað á ensku.
Pilturinn sá jafnsnemma að við bár-
um handtöskur, merktar »Y. W. C. A.,
World’s Congress in Búdapest«. Höfðu
fundarkonum verið send merkin frá
aðal-stjórn fjelagsins í Lundúnum,
og ráðlagt að láta bera sem mest á
þeim, þegar kæmi til Búdapest.
Auðvitað urðum við harla fegin
að koma auga á leiðsögumann innan
um aragrúann á stöðinni, en brátt
kom sá galli í ljós að hann skildi
ekki stakt orð í ensku og lftið í
þýsku, — um Noiðurlandamála-
kunnáttu er ekki að ræða þar syðra,
— með bendingum og á bjagaðri
þýsku gerði hann okkur það skiljan-
legt, að bifreiðar biðu okkar hinum-
megin hússins, er myndu flytja okkur
til náttstaðar, þvi að dagur var að
kvöldi kominn. — En þá var það
gleðiefni fyrir okkur, þegar hár og
þrekinn maður, sem horfði á okkur
hvössum rannsóknaraugum, sagði við
okkur hjónin á hreinni norsku:
»Pið komið með mjer«.
Var þar kominn síra Gísli Johnson,
Gyðinga-trúboði í Búdapest. Hann
átti von á okkur hjónunum, og tók
nú á móti okkur eins og besti bróðir
og landi, lá við sjálft að við vor-
kendum dönsku og sænsku samferða-
konunum, sem urðu að fara bráð-
ókunnugar til gistihúsa einhvers-
staðar í borginni; og varla höfðum
við ráðrúm til að kveðja þær, eftir
góða samveru og samfylgd, sum-
part alla leið frá Kaupmannahöfn,
og sumpart frá Praha í Tsjekko-
slóvakíu, þar sem nokkrar þeirra
bættust við hópinn.
Síra Gísli Johnson er af íslensku
bergi brotinn, eins og fyr er frá sagt
hjer í blaðinu. Telur hann sjer það
sæmd að vera af íslenskum ættum í
föðurætt, og hefi jeg sjaldan, eða