Bjarmi - 01.11.1928, Side 19
I
B J 4 R M I
að ræða um það, er jeg áður taldi
mesta meinið.
Þjer munið söguna af þeim systr-
unum Mörtu og Maríu. Þegar Jesús
\ar gestur þeirra, var Marta önnum
kafin við mikla þjónustu og með
allan hugann við hússtörfin. Við þá
tilhugsun, að hún sá ekki út yfir það,
sem hún þurlti að gera, gramdist
henni ósköp eðlilega að sjá syslur
sina sitja auðum höndum við fætur
Drottins, og fást ekki um annað en
hlusta á hann. Henni þótti annað
brýnna kalla að þá stundina, og
hafði orð á því við Jesú, hvort hou-
um sýndist ekki að systur hennar
bæri heldur að gegna heimilisstörf-
unum en híma svona verklaus. Vjer
hefðum víst tekið undir með henni.
En Drottinn svaraði og sagði við hana :
»Marta, Marta, þú ert ábyggjufull og
mæðist í mörgu, en eitt er nauðsyn-
legtö.
Mjer er nær að halda, að fáar
guðspjallasögurnar varpi gleggra ljósi
yfir hugsun alls alrnennings en þessi.
Frændur Mörtu eru langfjölmennastir
í söfnuðunum. Bæði ungir og gamlir
eru á hverjum degi frá morgni til
kvölds með allan liugann við bús-
störfin, — heimilisverkin, — við það,
sem þeim þykir þurfa til þess, að
þeim líði eins vel og frekast er kostur
í líkamlegum efnum. Svo mjög virð-
ist þeim þær annir kalla að, og vera
svo óhjákvæmilegar, að þeir telja ekki
einungis nauösynlegt að gegna þeim,
heldur finst sem þeir svíkist um og
eyði tlmanum til ónýtis, snúi þeir
huganum frá þeim og sökkvi sjer,
eins og María, niður t hugleiðingar
um þau efni, sern eru algerlega andleg.
Það er kanske rangt að segia, að
vjer fyrir búsáhyggjum gleymum hinu
eina nauðsynlega. Hilt mun rjettara,
að taka svo til orða, að oss er farið
eins og Mörtu: Vjer skiljum ekki
243
hvað er nauðsynlegast. Svo kynlega
sem það kann að láta i eyrum, er
sannleikurinn sá, að sakir áhuga vors
og áke/ð i að vinna það nauðsgnlega,
látum vjer það nauðsynlegasta ógert.
Allir vita, að allra hluta vegna ríður
oss mest á að vita hvað er nauðsyn-
legast. En skyldi ekki fiestum í söfn-
uðunum vera svo farið, að prestarn-
ir verði að leggja aðal-áhersluna á,
að koma þeim í skilning um, að það
sje ekki eins sjálfgefið og þeir kunna
að halda, hvað það er. Jeg á viö, að
presturinn fái öll sóknarbörn sin til
að viðurkenna að minsta kosti þann
sannleika, að það er — og verður —
hægt, að gera eina kröfu til hins
rammasta efnishyggjumanns, og hún
er sú, að hann taki til greina þann
möguleika, að hann sjálfur, eða raun-
hyggjumaðurinn, hafi ekki rjett fyrir
sjer í því, að það eitt sje til, sem á
verður þreifað, — heldur trúmaður-
inn, sem telur heiminn sýnilega mynd
hinnar æðri veraldar. Ekki einungis
af því, að það sem hvorki er hægt
að sanna nje afsanna, getur alveg
eins verið og ekki verið til, heldur
vegna þess að mörg trúaratriði eru
studd af svo miklum líkum, að þær
stappa nærri áþreifanlegum sönnun-
um. Eða með öðrum orðum: Margt
hið andlega, sem ekki verður
áþreifanlega sannað, blátt áfram af
því að það er óáþreifanlegt, er svo
margsannaö af andlegum reynslu-
sönrunum, að verði ekki höfnun þess
kölluð blindni og staðreyndaneitun,
þá er það áreiðanlega fávísi og fjar-
stæða, að neita því sem veruleika
að órannsökuðu máli. Strax og ein-
hver fæst til að viðurkenna mögu-
leika þessa hvorttveggja, verður hon-
um Ijóst, að jafnmikill munur er á
sannii guðstrú og hreinni efnishyggju
sem á degi og nóttu, og að ómögu-
legt er annað en »trúlaus« og trú-