Bjarmi - 01.11.1928, Qupperneq 20
244
B J A R M I
aður maður fari sinn í hvora áttina
i lífinu. Því það sem er aðal-atriði
fyrir öðrum er auka-atriði fyrir hin-
um, og öfugt. Þó þeir sjeu báðir
menn og bræður, er þeim alt lífið
jafn ólíkt farið og þeim systrunum
Mörtu og Maríu, kvöldið sem Jesús
gisti þær. En þegar svo er komið,
stendur það skýrt fyrir hinum leit-
andi manni, að honum er nauðsyn-
legast alls að vita hvor þeirra, trú-
maðurinn eða sá trúlausi, fer rjettu
leiðina.
Hann hugsar eitthvað svipað þessu:
Ef Guð er til, þá verð jeg að vita
það með vissu. Ef sál mín er eilif,
má jeg tíl að kunna að þroska hana.
Sje til æðri veröld, má jeg til nú þegar
í þessu lifi að taka aðal-tillit til hennar.
í einu orði: Það nauðsynlegasta fyrir
mig er ekki að ráða fram úr líkam-
legu vandamálunum, en að fá svör
við spurningum sálar minnar, og vita
undir hverju velferð hennar er komin,
»því hvað stoðar það manninn, að
eignast allan heiminn og fyrirgera
sálu sinni?«
Skyldu ekki prestarnir vera færir
um að vekja svo þessar spurningar í
sálum sóknarbarna sinna, að þær
krefjist svars? Og munu ekki sóknar-
börnin leita þá til prestanna í þeirri
trú, að þeir geti verið þeim bestu
leiðbeinendurnir, sem völ er á, til að
vita hið eina nauðsynlega? Prestarnir
eiga að vera mönnum vörðurnar á
veginum til Guðs. Með rjettu á hver
söfnuður að geta gert þá kröfu til
prestsins, að hann sje fær um að
hjálpa þeim að finna Guð, sem ekki
hafa fundið hann, og styrkt hina i
trúnni, sem þess þurfa með.
En getum vjer það prestarnir?
Sóknarbörnin geta svarað því, en ekki
vjer. En eitt er víst, þau geta það
ekki að óreyndu. Þá fyrst veit sjúkl-
ingurinn hvort læknirinn getur veitt
honum meinabót, er hann hefir leitað
hans, — og farið að hans ráðum.
Það siðara má síst gleymast.
Framh.
Til vina blaðsins.
Nú líður að áramótum og þá er harla
áriðandi að enginn vanræki að greiða
árgjald sitt. Þótt allur þorri kaupendanna
standi prýðilega í skilum við blaðið, eru
peir samt of margir, sem skulda eitt eða
tvö árgjöld. Bætið úr pví sem allra fyrst,
sem par eigið hlut að máli. — f*ó eru
peir undanskildir, sem eru svo fátækir
að peir geta ekki borgað, en pá ættu peir
að láta ritstjórann vita, svo að ekki sje
verið að bæta við árangurslausum auka-
kostnaði með póstkröfugjaldi.
Jafnframt er öllum vinum Bjarma
bent á, að nú er hentugasti tími til að fá
nýja kaupendur. Það eru ekki til hjá af-
greiðslunni nema 40 eintök af Passíu-
sálmunum með nótum, óbundnura, og
alveg hætt að selja pá, en pessi eintök
verða gefin peim 40 nýju kaupendum að
næsta árgangi, sem fyrstir borga hann.
— Árgangurinn verður a. m. k. 32 tbl. —
Til er dálítið af 6 siðustu árgöngum, og
geta kaupendur blaðsins fengið hvern
peirra innheftan á kr. 2,00. Vilji nýr kaup-
andi fá pá alla, getur hann fengið pá á
kr. 1,00 hvern. Með öðrum orðum: Fyrir
kr. 12,00 fær hann Bjarma 1923—1929 og
Passiusálma, eða hækur sem kostað hafa
alls kr. 37,50. — Ef senda parf með pósti
greiðir kaupandi 2 kr. í burðargjald að
auk. Vestan hafs fær nýr kaupandi petta
alt, 7 árganga Bjarma og Kaupbætisbók,
fyrir 5 dollara að meðtöldu burðargjaldi,
(eldra verð 12 dollarar). Pegar Passíu-
sálmarnir eru farnir, verður hin stór-
merka bók: »Postuli Japana« (Páll Kana-
mori) gefin nýjum kaupendum. Er hún
bæði fróðleg og ákveðin trúvarnarbók.
Munið eftir að geta um pessi kjara-
kaup við nágrannana.