Bjarmi - 01.11.1928, Page 28

252
B J A R M I
hann gerði til að prýða kirkj-
una. —
Ýmsu er slept i þessari upptaln-
ingu uppi og niðri, sem eftirtekt
vekur og rifjar upp sögu siöbótar-
innar, og því næst þvf, sem mjer er
erflðast að lýsa með orðum, lotning-
unni og þakklætinu, sem gagntekur
lútherskan ferðamann i þessari
kirkju. — Óljóst man jeg eftir þvl,
að lotning mikil var mjer i hug, er
jeg kom, 7 ára gamall, i fyrsta skifti
í Hóla-kirkju i Hjaltadal, áður en
hún var rúin fornri prýði sinni.
Síðan hefi jeg komið i mörg hundruð
kirkjur, »austan hafs og vestana, en
aldrei fundið til slíkrar lotningar sem
i Hallarkirkjunni i Wittenberg, nje
þótt eins sárt að geta ekki varið
miklu lengri tima en jeg mátti i þetta
sinn, til að grannskoða kirkjuna
helst hvað eftir annað.
Því endurtek jeg það: Farið til
Wittenberg, þjer sem ferðist utan 1
Þangað er ekki nema um 12 stunda
ferð frá Kaupm.höfn, og fargjaldið
smámunir samanborið við endur-
minningarnar á eflir. — Enginn ætli
að það sjeu ekki aðrir en »bestu
vinir« evangelisk-lútherskrar trúar,
sem þangað fara. í nýkomnu blaði
erlendu sje jeg þess getið, að Pacelli,
erkibiskup kaþólskra í Berlfn, hafi
farið tit Wittenberg liðið sumar, til
að skoða Lúthers-safnið og Hallar-
kirkjuna. Er sagt að hann hafi furðað
sig á starfsþoli Lúthers, er hann sá
þar verk hans i 50 bindum i arkar-
broti. Jafnframt er á það minst, að
annar kaþólskur erkibiskup, P. P.
Vergeris, fór til Wittenberg árið 1535,
til að heyra og sjá hinn »illræmda
óvin kaþólskrar kirkju«. Afleiðing
þeirrar ferðar varð sú, að hann tók
sjálfur evangeliska trú og varð síðar
lútherskur prestur. — — —
Frá Wittenberg til Kolding.
Mánudagsmorguninn 18. júní fór-
um við snemma af stað frá Witten-
berg norður til Berlinar, ókum um
þvera borg í bifreið milli stöðva,
biðum stundarkorn eftir »lest« og
fórum svo til Hamborgar. — í járn-
brautarvögnum skrafa jeg helst við
þá, sem mjer þykja sjerkennilegir.
Og frá þessari för man jeg best eftir
Spánverja, er var búsettur i Kolum-
bíu í Suður-Ameríku, en kom nú frá
ítaliu. Við töluðum þýsku nokkurn
veginn »jafn vel« báðir, nóg til að
spyijast almæltra tiðinda. Hann ljet
lítið yfir Ítalíu: »Par stendur alstaðar
fyrirboðið, fyrirboðið; en heima í
Kolumbíu er alt frjálst«, sagði hann.
Við höfðum búist við að hitta is-
lenska stúlku i Hamborg, en hún var
þá flutt úr borginni; en nú vorum
við orðin svo vön stórborgum að vlð
höfðum garnan af að horfa alókunnug
á umferðina miklu á járnbrautar-
stöðinni þar í borg. Við höfðum
áritun 4 eða 5 kristilegra gistihúsa i
Hamborg, en vissum auðvitað ekkert
um hvar þær götur voru, sem þau
voru við. Ókunnugum er ráðlegast í
stórborgnm að spyrja enga til vegar
aðra en lögregluþjóna eða bifreiðar-
stjóra einkennisbúna. En þótt mjer
væri það vel kunnugt, spurði jeg
»svona rjett til fróðleiks« fyrsta
manninn, sem fyrir okkur vaið á
götunni við stöðvarnar, hvert þessara
gistihúsa væri næst stöðinni. Hann
svaraði því greiðlega og kvaðst skyldi
fylgja okkur þangað fyrir 3 mörk.
Jeg sagði það næði engri átt. þá
tæki jeg heldur bifreið, og gekk frá
honum, í átt til gislihússins. Hann
kom að vörmu spori á eftir, og sagð-
ist vel geta farið með okkur fyrir
1 mark, — og það fjekk hann, —