Bjarmi - 01.02.1936, Side 1

3. tölublaö
Reykjavík, 1. febrúar 1936
30. árgangur
4. sunnud. e. prett. (Matt. 8, 23—27).
Jesús gekk á skip.
Eftir Magnús Runólfsson, cand. theol.
Og er hann steig f bátinn,
fylgdu lærisveinar hans hon-
um. Og sjá, þá gjörði svo mik-
ið veður á vatninu, að bfttinn
huldi af bylgjunum; en hann
svaf. Og þeir komu og vöktu
hann og sögðu: Herra, bjarga
þú; vér förumst. Og hann segir
við þá: Hvf eruð þér hræddir,
lítiltrúaðir? Pví næst stóð
hann upp og hastaði ft vind-
ana og vatnið, og varð blíða
logn. En mennirnir undruðust
þetta og sögðu: Hvílíkur maö-
ur er þetta, að bæði vindarnir
og vatnið hlýða honum?
Sál mín, þú lagðir út. með Jesú
°& lærisveinum hans. Pú gladd-
ist í návist hans. Áður varstu
hryg'g- og hrædd, ein eg jfirgef-
m, vonlaus og guðvana í heim-
inum. Nú gekkst þú á skip með
Jesú, og var förinni heitið til
himins.- Pú gladdist meðal læri-
sveina hans.. Áður varstu hrygg
1 þeirra hóp og- fannst þú vera
hræsnari meðal heilagra. En mi
varstu komin í þeirra hóp.
Það var logn og sólskin. Frið-
Ur og ró hvíldi yfir landi óg
sæ. Þú hugðir nú hvorki að for-
tíó né framtíðt Nú varstu með
Jesú, og það var þér nóg.
En Jesús var þreyttur og lagJ-
]st til svefns og hvíld.ar í skutn-
um. Þarna svaf hann, á koddan-
Urn, áhyggjulaus, og* þó var það
aðeins þunn fjöl, sem skildi milli
dauða og lífs, báturinn lítill, en
vatnið djúpt og* mikið. Jesús
hafði sagt svo margt fagurt um
áhyggjuieysið;
»Verið ekki áhyggjufullir um
h'f yðar,« Matt. 6, 25.
En hann lét sér ekki nægja
a° segja það. Hann lifði þannig
sjálfur. Það sérðu, sál mín, hér.
fcegar Jesús hvílir höfuð sitt á
koddanum út á stormsömu
vatni. En varstu, að hugsa um
fcetta. Það gerði svo mikið veð-
ur að bátinn huldi af bylgjun-
um, En þú, þorðir þú að sofa?
Nei, þú þorðir ekki neitt nema
að óttast. öldurnar komu hvít-
fyssandj og ægilegar. Þú sást í
þeim vofur.,
Fyrsta aldan kom og vofan
sagði; Ég svelgi þig. Nú sefui
Jesús og* hirðir ekki um, þótt
einn taki út eða tvo.
önnur aldan kom: Ég svelgi
þig, því að þú ert hættur að
treysta Jesú.
Þriðja aldan kom; Ég svelgi
þig. Það er engin von til, að þú
komist af í þessu veðri.
Já, sál mín. Þér fannst Jesú
orðinn svo afskiptalaus. Lífið
var orðið svo hversdagslegt. Þú
hafðir það ekki á tilfinningunni,
að Jesús vekti yfir þér.
Eða j>ér fannst það varla von,
aö Jesús vildi sinna þér, þar
sem trú þín var orðin svo sljó
og magnlítil, kom litlu sem engu
til leiðar og réðst ekki í neitt stórt.
Eða þér uxu erfiðleikar lífs-
ins í augum. Syndir þínar belgd
ust upp, og ]>ér fannst engin
von til, að þú kæmist heilu og
höldnu gegnum sbkar hrannir.
En líttu þá til Jesú í trú, og
sjáðu, hvað hann er rólegur.
Iíann stöðvar ekki vindana og
vatnið fyrir það. En hann vill
láta treysta sér. Hann langar til
að finna hjá jxír þá trú, sem
æðrast ekki og hrópar ekki eins
og hinir lítt trúuðu lærisveinar:
»Vér förumst«. Hann vill hljóta
traust þitt og lotningu, meðan á
ofviðrinu stendur, ekki aðeins
eftir á, þegar hann hefur stöðv-
að það. Mundu það, að gegnum
margar þrengingar ber oss inn
að ganga í Guðs ríki, Post. ] 4,22.
»Ef þér trúið eigi, munuð þér
eigi fá staðizt. Sá sem trúir.
mu.n ekki verða, til, skammar«,
Jes. 7, 9; 28, 16.
Vér eigum ekki að j>urfa stór
kraftaverk og viðburði, til I>ess
að hvílast L trúnni á Jesúm
Iíann vakir einnig yfir rss, j>eg-
ar »ekkert gerist«.
Hér máttu og, sál mín læra
I>að, að Jesús hjálpar líka hin-
um lítið trúuðu. Hann stöðvar
jafnvel storm og sjá, þrátt fyr-
ir litla trú þeirra.
Að síðustu þetta: Engin synd
er svo stór, að Jesú verði ráða-
fátt, ef þú færir honum hana,
og engin afbrot svo mörg, að
Jesú verði þreyttur á að fyrir-
gefa I>eim, sem leitar hans í
hreinskilni og trausti. Engin
vandræði eru svo flókin, ekk-
ert mál svo illa vanið, að Jes-
ús verði ráðþrota, »Fel Drottni
vegu þína og treyst honum;
hann mun vel fyrir sjá«, Sálm.
37, 5. Hugsaðu þér, að lærisve’n-
arnir hefðu verið rólegir og ör-
uggir, hvað sem á gekk, þá
hefðu þeir sýnt Jesú ]>að rétta
traust.
Látum vötnin gnýja og
freyða. Jesús er með oss.

Ég veit, ad pú Jesús vakir
og vardveitir mig í neyd.
Ég trúi pví, ad pú takir
mig til pín, er endar leid.
Pú lítur á litlu trúna
og líknar eins fyrir pad.
Pú stödvar eins storminn núna
og stýrir eins bátnum að.
Pótt haföldur háar gnæfi,
pá hefur pú mátt vid peim.
Pótt erfid sé mannsins æfi,
pá ertu pó leidin heim.
Pví held ég med pér á hafid
og horfi á pína ró.
Æ, gœti hún inn sig grafid
og gefid mér hjartans fró.
M. R.
X...............................................