Bjarmi - 01.05.1936, Blaðsíða 1

9. tölublad
Reykjavík, 1. maí 1936
30. árgangur
3. sunnudagur e. páska (Jóh. 15, 5.—15.).
Fyrirheit — kraftur
Eftir Steingrím Benedi k (sson. kennara.
. Þessi orð Jesú eru kveðjuorð
hans til lærisveinanna. Á slíkn
stimdu hlýtur Jesús að velja það
umtalsefni, sem lærisveinunum
er sérstaklega nauðsynlegt að
hugfesta vel. Hann talar um
burtför sína til föðurins og í
sambandi við hana um vöxt og
þorskun hins andlega lífs.
Allt líf vex til þess að breið-
ast út og bera ávöxt. Þegar
írjóangarnir gægjast upp úr
moldinni, vakna uppskeruvonir
mannanna, en stöðvist vöxtur
þeirra bregðast ávextirnir. Við
fæðingu litla barnsins eru marg-
ar bjartar vonir bundnar, en
hætti það að vaxa og þroskast
rætast þær vonir aldrei.
Andlega lífið er hin æðsta
tegund lífs. Það er af Guði fætt.
Blóm sem okkar himneski faðir
hefir gróðursett. Og af því, sem
Guð hefir gróðursett, væntir
•hann mikils vaxtar og mikilla
ávaxta. Hann væntir eilífðará-
vaxta á hinum mikla uppskeru-
degi. Eru líkindi til að þitt Iíf
beri ávexti til eilífs lífs? Það er
því aðeins mögulegt, að líf þitt
sé ekki kyrstætt, heldur vaxandi
M. Andlega. h'fið fæðist af Guði
gegnum Guðs ord og Guðs anda,
Og við þessar tvær uppsprettur
sínar nærist og þroskast h'fið í
samfélagi við Guð.
Á kveðjustundinni er það sér-
staklega tvennt, sem Jesús bend-
ir lærisveinunum á sem skilyröi
fyrir andlegum vexti þeirra.
Þetta tvennt er burtför hans til
íöðurins og fyrirheitið um And-
ann.
»Það er yður til góðs að ég
fei' burt«, segir ha,nn, Burtför
hans er grundyöllur náðarinnar.
1 blóði hans eigum við endur-
hans til safnaðarins: »Vaxið í
r.áð og þekkingu Drottins vors
og f relsara Jesú Krists.« II. Pét.
3, 18,
Huggarinn, Andinn heilagi, er
annað það, sem lærisveinn Jesú
þarfnast til þess að apdlegt líf
hans nái »vaxtartakmarki
Kristsfyllingarinnar« Ef. 4, 13.
Viö fórn og starf þú fagna shalt, :
þótt fórnað verdi sjáifum þér;
því það var Drottins þijrnibraut.
Má þjónninn betri kjósa sér?
Ó, starfa cnnog vertu viss,
það verdur ekki nytjalaust.
Þótt sjáirðu' engan ávöxt hér,
lát eigi bila von og transt.
Þitt t'jón á jörðu' er himneskt hnoss,
hver Imlin sáning ávöxt ber;
hvað gjörir til þótt geypi mcnn,
ef Guð í sál ber vitni þér?
Ó, lialtu áfram! Dagur dvín,
það dinimir brátt og kvöldar senn.
því kasta deyfð og drunga burt
þan doðinn aldrei vinnur nicnn.
Þótt gangi tregt ei lamast lát,
en lifðu Gnði, bið og vinn,
á þjóðlrraut lífsins þreytstu ei
að þvinga mcnn að koma inn.
Þú raust þíns herra heyrir brátt,
þá hvilist st'rit og fyllist von;
og heimfor eftir útlegð bf/ðsi
úr œfi þinnar Babylon.
Fr. Fr.
lausnina, fyrirgefning syndanna.
Þar draga hjartarætur trúaðs
manns næringu sína. Og hvar
gæti trú, von og kærleikur okk-
ar mannanna náð vexti og
þroska annarsstaðar en í jarð-
vegi náðarinnar Reynsla Pét-
urs er á bak við þessa kveðju
Áður en lærisveinarnir fengM
Andann voru. þeir máttvana og
lmglitlir, ófærir til að vera
sendiboðar Drottins í heiminum,
fyrirheitið um andann gaf þeim
nýja, von og þeir varðveittu það
í trú og stöðugri bæn.
Á hvítasunnudaginn fyrsta
.••••5v'•••••. .••••ív^"»..
($pÍtfcxÍt%í mttumr
í Htmt n&fvtil
•..• *'íí:.: i: ••»<.• *•• ••• ••>•••: i J •• *>' •••
'¦Q
•^•:
uppfylltist fyrirheitið, og þá
urðu. lærisveinarnir færir u,m að
ganga út í heiminn og vinna
menn fyrir Krist.
Andinn leiddi þá' í allan sann-
leikann. ' Fyrir trúarsjónum
þeirra var Kristur dýrðlegur
orðinn og þegar Jjeir vitnuðu um
hann var kraftur í orðum þeirra.
Heimurinn sannfærðist u.m synd,
og um réttlæti, og u.m dóm og
fjölmargir urðu gagnteknir af
lioðskap lærisveinanna svo að
þeir tóku að spyrja: »Hvað eig-
um við að gjöra« og þúsundir
gengu Guði á hönd.
Lærisveinarnir þroskuðust,
eins og' Meistari þeirra að vizku
og vexti og náð hjá Guði og
mönnum og ávöxturinn af starfi
þeirra var dásamlegur.
Það er mikið prédikað nú á
okkai- tímum, en hvar er kraft-
urinn? Hans veröur vart bæði í
heimalöndum kristninnar og í
heiðingjaheiminum, en ávextirn-
ir af starfi sendiboðanna er ekki
sambærilegur við það, sem
fyrstu.lærisveinarnir áunnu. Á-
sxæðan er vafalaust sú, að vöxt-
ur okkar andjega lífs hefir
stöðvast. Við lifum að visu, en
eins og- vanþroska barnið sem
litlum eða engum framförum
tekur, og erum því sannarlega
ónýtir þjónar Krists.
Leyfum Guði að beygja okkur
nær uppsprettunni: Lesum Guðs
l heilaga orð svo a<) við mœtuan
þar sannleikanum um endur-
lansnina, sem okkur er gefin í
dauða og upprisu Jesú Krísts.
Hlustum í bæn og trú á sann-
j leiksanda.nn og látum stjórnast
I af honum.
Heirourinn þarfnast þess.
Guð vill það. Amen.