Bjarmi - 01.05.1936, Blaðsíða 1
9. tölublað
Reykjavík, 1. maí 1936
30. árgangur
3. sunnudagur e. páska (Jóh. 15, 5.—15.).
Fyrirheit — kraftur.
Eftir Steingrím Benediktsson. kennara.
hans til safnaðarins: »Vaxið í
r,áð og þekkingu Drottins vors
og' frelsara Jesú Krists.« II. Pét.
3, 18.
Huggarinn, Andinn heilagi, er
annað það, sem lærisveinn Jesú
þarfnast til þess að andlegt líf
'nans nái »vaxtartakmarki
Kristsfyllingarinnar« Ef. 4, 13.
__ Þessi or-ð Jesú eru kveðjuorð
hans til lærisveinanna. Á slíkri
stundu hlýtur Jesús að velja það
umtalsefni, sem lærisveinunum
er sérstaklega nauðsynlegt að
hugfesta vel. Ilann talar urn
burtför sína til föðurins og í
sambandi við hana um vöxt og
þorskun hins andlega lífs.
Allt líf vex til þess að breið-
ast út og bera ávöxt. Þegar
frjóangarnii' gægjast upp úr
moldinni, vakna uppskeruvonir
nrannanna, en stöðvist vöxtur
þeirra bregðast ávextirnir. Við
fæðingu litla, barnsins eru marg-
ar bjartar vonir bundnar, en
hætti það að va,xa og þroskast
i'ætast þær vonir aldrei.
Andlega lífið er hin æðsta
tegund lífs. Þaðer af Guði fætt.
Blóm sem okkar himneski faðir
hefir gróðursett. Og af því, sem
Guð hefir gróðursett, væntir
■hann mikils vaxtar og mikilla
avaxta. Hann væntir eilífðará-
vaxta. á hinum mikla uppskeru-
degi. Eru líkindj til að þitt líf
beri ávexti til eilífs lífs? Það er
því aðeins mögulegt, að líf þitt
sé ekki kyrstætt, heldur vaxandi
hf. Andlega lífið fæðist af Guði
gegnum Guðs orð og Guðs anda,
og við þessar tvær uppspr-ettur
sínar nærist og þroskast lífið í
sarnfélagi við Guð.
Á kveðjustundinni er það séi-
staklega tvennt, sem Jesús bend-
ir lærisveinunum á sem skilyrði
fyrir andlegum vexti þeirra.
Þetta tvennt er burtíör hans til
föðurins og fyrirheitið um And-
ann.
»Það er yður til géxls að ég
fer burt«, segir ha,nn, Burtför
hans er grundvöllur náðarinnar.
T blóði hans eigum við endur-
Vid fórn og starf þú fagna shalt,
þótt fórnað verði sjálfum þér;
því það var Drottins þymibraut.
Má þjónninn betri kjósa sér?
Ó, starfa enn og vertu viss,
það verðnr eklci nytjalaust.
Pót.t sjáirðu’ engan áivöxt hér,
lát eigi bila von og transt.
Þitt tjón á jörðu’ er himneskt hnoss,
hver hulin sáning ávöxt ber;
hvað gjórir til þótt geypi menn,
ef Guð í sál ber vitni þcr?
Ó, liattu áfram! Dagur dvín,
það dimmir brátt og kvöldar senn.
þvi kasta deyfð og drunga burt
þvi doðinn aídrei vinnur menn.
Þótt gangi tregt ei lamast lát,
en lifðu Guði, bið og vinn,
á þjóðbraut lífsins þreytstu ei
að þvinga rncnn að koma inn.
Þú raust þíns herra heyrir brátt,
þá hvilist strit og fyllist von;
og heimför eftir útlegð býðst
úr æfi þinnar Babylon.
Fr. Fr.
lausnina, fyrirgefning syndanna.
Þar draga hjartarætur trúaðs
manns næringu sína. Og hvar
gæti trú, von og kærleikur okk-
ar mannanna náð vexti og
þroska annarsstaðar en í jarð-
vegi náðarinnar Reynsla Pét-
urs er á bak við þes,sa kveðju
Áður en lærisveinarnir fengu
Andann voru, þeir máttvana og
huglitlir, ófærir til að vera
sendiboðar Drottins í heiminum,
fyrirheitið um andann gaf þeim
nýja von og þeir varðveittu það
í trú og stöðugri bæn.
Á hvítasunnudaginn fyrsta
• ••'••v«*'*»
Sa •• ; ' : •• K\ •".'•• .•/! •• • 5 •• K’« •••
•••• /iv \ •••xX •••• •••• Zi»,» I •••zx ••••
smiutr
'C * <>
t AJt&n
• TT7 ••• ♦ •••V7' ••*• • \í • • , • « Lr • • • •• ••!•-• •• ••
;>••*
uppfylltist fyrirheitið, og þa
urðu lærisveinarnir færir um að
ganga út í heiminn og vinna
menn fyrir Krist.
Andinn leiddi þá í allan sann-
leikann. ' Fyrir trúarsjónum
þeirra var Kristur dýrðlegur
orðinn og þegar þeir vitnuðu um
hann var kraftur í orðu.m þeirra.
Heimurinn sannfærðist um synd,
og um réttlæti, og um dóm og
fjölmargir urðu gagnteknir af
boðskap lærisveinanna svo að
þeir tóku að spyrja: »Hvað eig-
um við að gjöra« og þúsundir
gengu Guði á hönd.
Lærisveinarnir þroskuðust,
eins og’ Meistari þeirra að vizku
og vexti og náð hjá Guði og
mönnum og ávöxturinn af starfi
þeirra var dásamlegur.
Það er mikið prédikað nú á
okkar tímum, en hvar er kraft-
urinn? Hans verður vart bæði í
heimalöndunr kristninnar og í
heiðingjaheiminum, en ávextirn-
ir af starfi sendiboðanna er ekki
sambærilegur við það, sem
fyrstu.lærisveinarnir áunnu. Á-
stæðan er vafalaust sú, að vöxt-
ur okkar andlega lífs hefir
stöðvast. Við lifum að visu, en
eins og vanþroska barnið sem
litlum eða engum framförum
tekur, og erum því sannarleg'a
ónýtir þjónar Krists.
Leyfum Guði að beygja okkur
nær uppsprettunni: Lesum Guðs
heilaga orð svo að við mætum
þar sannleikanum um endur-
lausnina, sem okkur er gefin í
dauða og upprisu Jesú Ivrists.
Hlustum í bæn og trú á sann-
leiksanda.nn og látum stjórnast
af honum.
Heimurinn þarfnast þess.
Guð vill það. Amen.