Bjarmi

Árgangur

Bjarmi - 01.05.1936, Blaðsíða 1

Bjarmi - 01.05.1936, Blaðsíða 1
9. tölublað Reykjavík, 1. maí 1936 30. árgangur 3. sunnudagur e. páska (Jóh. 15, 5.—15.). Fyrirheit — kraftur. Eftir Steingrím Benediktsson. kennara. hans til safnaðarins: »Vaxið í r,áð og þekkingu Drottins vors og' frelsara Jesú Krists.« II. Pét. 3, 18. Huggarinn, Andinn heilagi, er annað það, sem lærisveinn Jesú þarfnast til þess að andlegt líf 'nans nái »vaxtartakmarki Kristsfyllingarinnar« Ef. 4, 13. __ Þessi or-ð Jesú eru kveðjuorð hans til lærisveinanna. Á slíkri stundu hlýtur Jesús að velja það umtalsefni, sem lærisveinunum er sérstaklega nauðsynlegt að hugfesta vel. Ilann talar urn burtför sína til föðurins og í sambandi við hana um vöxt og þorskun hins andlega lífs. Allt líf vex til þess að breið- ast út og bera ávöxt. Þegar frjóangarnii' gægjast upp úr moldinni, vakna uppskeruvonir nrannanna, en stöðvist vöxtur þeirra bregðast ávextirnir. Við fæðingu litla, barnsins eru marg- ar bjartar vonir bundnar, en hætti það að va,xa og þroskast i'ætast þær vonir aldrei. Andlega lífið er hin æðsta tegund lífs. Þaðer af Guði fætt. Blóm sem okkar himneski faðir hefir gróðursett. Og af því, sem Guð hefir gróðursett, væntir ■hann mikils vaxtar og mikilla avaxta. Hann væntir eilífðará- vaxta. á hinum mikla uppskeru- degi. Eru líkindj til að þitt líf beri ávexti til eilífs lífs? Það er því aðeins mögulegt, að líf þitt sé ekki kyrstætt, heldur vaxandi hf. Andlega lífið fæðist af Guði gegnum Guðs orð og Guðs anda, og við þessar tvær uppspr-ettur sínar nærist og þroskast lífið í sarnfélagi við Guð. Á kveðjustundinni er það séi- staklega tvennt, sem Jesús bend- ir lærisveinunum á sem skilyrði fyrir andlegum vexti þeirra. Þetta tvennt er burtíör hans til föðurins og fyrirheitið um And- ann. »Það er yður til géxls að ég fer burt«, segir ha,nn, Burtför hans er grundvöllur náðarinnar. T blóði hans eigum við endur- Vid fórn og starf þú fagna shalt, þótt fórnað verði sjálfum þér; því það var Drottins þymibraut. Má þjónninn betri kjósa sér? Ó, starfa enn og vertu viss, það verðnr eklci nytjalaust. Pót.t sjáirðu’ engan áivöxt hér, lát eigi bila von og transt. Þitt tjón á jörðu’ er himneskt hnoss, hver hulin sáning ávöxt ber; hvað gjórir til þótt geypi menn, ef Guð í sál ber vitni þcr? Ó, liattu áfram! Dagur dvín, það dimmir brátt og kvöldar senn. þvi kasta deyfð og drunga burt þvi doðinn aídrei vinnur menn. Þótt gangi tregt ei lamast lát, en lifðu Guði, bið og vinn, á þjóðbraut lífsins þreytstu ei að þvinga rncnn að koma inn. Þú raust þíns herra heyrir brátt, þá hvilist strit og fyllist von; og heimför eftir útlegð býðst úr æfi þinnar Babylon. Fr. Fr. lausnina, fyrirgefning syndanna. Þar draga hjartarætur trúaðs manns næringu sína. Og hvar gæti trú, von og kærleikur okk- ar mannanna náð vexti og þroska annarsstaðar en í jarð- vegi náðarinnar Reynsla Pét- urs er á bak við þes,sa kveðju Áður en lærisveinarnir fengu Andann voru, þeir máttvana og huglitlir, ófærir til að vera sendiboðar Drottins í heiminum, fyrirheitið um andann gaf þeim nýja von og þeir varðveittu það í trú og stöðugri bæn. Á hvítasunnudaginn fyrsta • ••'••v«*'*» Sa •• ; ' : •• K\ •".'•• .•/! •• • 5 •• K’« ••• •••• /iv \ •••xX •••• •••• Zi»,» I •••zx •••• smiutr 'C * <> t AJt&n • TT7 ••• ♦ •••V7' ••*• • \í • • , • « Lr • • • •• ••!•-• •• •• ;>••* uppfylltist fyrirheitið, og þa urðu lærisveinarnir færir um að ganga út í heiminn og vinna menn fyrir Krist. Andinn leiddi þá í allan sann- leikann. ' Fyrir trúarsjónum þeirra var Kristur dýrðlegur orðinn og þegar þeir vitnuðu um hann var kraftur í orðu.m þeirra. Heimurinn sannfærðist um synd, og um réttlæti, og um dóm og fjölmargir urðu gagnteknir af boðskap lærisveinanna svo að þeir tóku að spyrja: »Hvað eig- um við að gjöra« og þúsundir gengu Guði á hönd. Lærisveinarnir þroskuðust, eins og’ Meistari þeirra að vizku og vexti og náð hjá Guði og mönnum og ávöxturinn af starfi þeirra var dásamlegur. Það er mikið prédikað nú á okkar tímum, en hvar er kraft- urinn? Hans verður vart bæði í heimalöndunr kristninnar og í heiðingjaheiminum, en ávextirn- ir af starfi sendiboðanna er ekki sambærilegur við það, sem fyrstu.lærisveinarnir áunnu. Á- stæðan er vafalaust sú, að vöxt- ur okkar andlega lífs hefir stöðvast. Við lifum að visu, en eins og vanþroska barnið sem litlum eða engum framförum tekur, og erum því sannarleg'a ónýtir þjónar Krists. Leyfum Guði að beygja okkur nær uppsprettunni: Lesum Guðs heilaga orð svo að við mætum þar sannleikanum um endur- lausnina, sem okkur er gefin í dauða og upprisu Jesú Ivrists. Hlustum í bæn og trú á sann- leiksanda.nn og látum stjórnast af honum. Heimurinn þarfnast þess. Guð vill það. Amen.

x

Bjarmi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.