Bjarmi - 15.06.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
47
É'tgrfandi: Ungir íiienii í Kejkjavík.
Kenmi' út I. ojí 15. iivers máiiiiðai'.
Askriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. jání.
llitstjórn: Astráður Sigulsleir.dórssoa
Bjarni Eyjólfsson
Gnnnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. ■— Sími 3504.
Pósthóif 651.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Æskulýdsstarf.
Það vekur athygli þeirra, sem
lesið hafa, tilkynninguua um
dagskrá kirkjufundar fyrir
Sunniendingafjórðung, og funcl
Prestafélags Islands, að æskan
á, að því er virðist, mikið rúm
í hjörtum þeirra, sem »unna ei-
lífðarmálunu,m«. Orsökin er að
líkindum sú, að það getur eng-
um dulizt, sem vill veita því at-
hvgli, hversu mjög fráhvarf
æskunnar frá kirkju og- kristin-
dómi hefir færzt í vöxt icndan-
farin ár. Allan þann tíma verð-
ur maður ekki var við, að neitc
hafi sérstakt verið g-ert til að
vinna gegn því, nema hvað hinni
alþekktu íslenzku starfsaðferð í
andlegum málum hefir verið
beitt, nefnilega, að tala um það,
hvað ástandið væri ískyggilegt
ef svona héldi áfram, þetta
þyrfti nauðSynlega að breytast
- og svo var málið þar með af-
greitt. Einstaka gengu ef til vill
lengra. og töldu orsök fráhvarfs-
in,s liggja í rangri guðshu.gmynd
kirkjunnar, Á sínum tíma þótti |
þetta orð í tima talað, meira að ■
segja stórmerkileg't orð. En nú |
er einungis þess að gæta, að ,
guðshugmynd sú, sem meiri j
hluti guðfræðinga heldui’ fram, j
sýnir »elskulegan og skemmti-
legan Guð«, eins og maður nokk-
ur ritaði ekki alls fyrir löngu.
En samt sem áður er ástandið
eins í dag. Æskan hænist ekki
að þrátt fyrir þetta,-
Nú er spurningin, hvort ekki
væri reynandi fyrir þá nýguð-
fræðinga, sem mest bera Iætta
mál fyrir brjósti í augnablikinu,
að hætta að tjalda sínu.m nú-
tíma guðshugmyndum fyrir
æskunni, og leyfa, henni að leita
óhindrað hins lifandi Guðs,
gegnum opinberun hans sjálfs.
Ráðið er að hætta að bera. fram
hinn tilhöggna Guð nútímans,
Hann er hvort sem er gjörður
af mannahöndum og þar af leið-
andi falsguð. Hinn eingetni son-
ur Guðs er sá eini, sem leið-
beint getur æskunni. Erfiðleik-
ar hennar stafa af því, að hann
hefir verið tekinn frá henni.
II B II II §ígi
Fræði Lúthers hin minni
komu fyrst út í bókarformi 16.
maí 1529. Þrettánda júní sama
ár kom þriðja. útgáfa út, aukin.
Rit þetta var gert að trúarriti
í Lúthersku kirkjunni. Þeim sess
liefir það haldið, að nafni til,
allt til þessa dags, þótt oft hafi
því verið cskað dauða af þeim,
sem betur vita, Sá, sem les
þetta rit, hlýtur að undrast þá
óviðjafnanlegu innsýn, sem Guð
gaf þessum votti sínum, í leynd-
ardóma trúarinnar. Aldrei hef-
ir hið stórkostlegasta í opinber-
un Guðs verið útskýi't eins ein-
falt og hrífandj, en þó í fáum
orðum, eins og- Lúther gerir í
þessum fræðum sínurn. Maður
getur setið Ixjgujl langa stuncl og
fylgzt með í huganum, er þessi
mikli spámaður Guðs lýkur upp
fyrir manni Ritningunum fyrir
leiðsögn þess anda, er Guð gaf
honum. Svo skýrt og grípandi,
að sá, sem vill hlusta., hlýtur að
beygja sig fyrir hinni stórkost-
legu frels'sráðstöfun Guðs, sem
er gerð svo einföld, að jafnvel
fáráðurinn fær tekið á móti. Út-
skýring Lúthers á trúarjátning-
unni hefir styrk mörg hjörtu í
samfélaginu við Guð, og- hún
hefir kallað á marga til full-
vissu um frelsið í Jesú Kristi.
Útskýring Lúthers á annari
grein trúarjátningarinnar kall-
ar virkilega á hið dýpsta og feg-
ursta, sem til er í hinu eilífa
lagi. Útskýringin er þannig:
»Eg trúi því, aö Jesiis Krist-
ur, sannur Guö af fcðurnurn
ldi arfur.
j fæddur frá eilífð, og sömideiðis
\ sannur maður, fœddur af Mar-
\ íu mey, sé minn Drottinn, sem
mig glataðan og fyrirdæmdan
mann, hefir endurleyst frið-
keypt og frelsað frá öllum synd-
um, frá danðanum og djöfulsins
valdi, ekki með gutti eða silfri,
heldur með sínu heilaga, dýr-
mœta hlóði og sinni saklau-su
pínu og dauða, til þess að ég sé
hans eigin eign, lifi í hans ríki,
undir hans valdi, og þjóni hon-
Um í eilifu réttlæti, sakleysi og
sælu, eins og hann er frá dauð-
anum upprisinn, lifir og ríkir
að eilífu. Það er vissulega satt.
Amen«.
Gegnum þessi orð veitti Guð
mér fullvissu um eilíft líf fyr-
ir Jesúm Krist og frið við sig.
Þegar ég tók á móti boðskap
þessara orða, við messu í Dóm-
kirkjunni, kom sá kraftur inn í
líf mitt, sem eyddj öllu fálmi,
hiki og tilgátum. Síðan veit ég
að fagnaðarerindið um frelsis-
ráðstöfun GuðS til handa synd-
urum er hið eina, sem megn-
ar að hjálpa hroka- og sjálfs-
elsku-fullum mönnum, undan
valdi syndarinnar. Hin Lúth-
erska kirkja á dýrðlega hjálp
í starfi sínu að því, að menn
eignist samfélagið við Guð, þar
sem eru fræði Lúthers hin
minni. Meðan sá arfur og Guðs-
gjöf fær að ljóma óhjúpað, með
orði Guðs, er fullvíst, að ávextir
og blessun verða af starfi kirkj-
j unnar. I rúmar fjórar ajdir
i hefir þetta rit verið mönnum til
hjálpar, og enn er það jafn nýtt
og styrly'andi, — eins og a,llt,
sem af Guði er gefið, mönnun-
um til hjálpai'.
Bj. Eyj.
Sumarstarf K. F. D. M.
í VatnasKógi lietta ár.
1 sumar verða flokkar fyrir
drengi og pilta sem hér segir í
Skóginum:
vikuflokkur 8.-—9. júlí
9.—15. —
10 daga fl. 15.—24. —
Síðar mun verða ákveðinn
f jórði flokkurinn í ágúst ef
þörf krefur. Auk þessa er í ráði
að farinn verði flokkur fyrir
fullorðna karlmenn, ef nægileg
þátttaka fæst, og þá sennilega
í ágúst. Allar nánari upplýsing-
ar mun vera hasgt að fá hjá
starfsmönnum félagsins eða for-
manni sumarstarfsins Hróbjai'ti
Árnasyni. Sími 4157.
»Nútíma visindin virðast oft vera
meiri hindrun hjá hinum hálfmennt-
uðu en hjá reglulegum visindamönn-
um«, sagði sænski biskupinn Tor
Andræ um daginn í ræðu um
»Guðstrú og vísindi«.
Nýlega voru sendar út spurningar
til meðlimanna í brezka vísindafélag-
inu, og aðeins 13% af þeim, sem
spurðir voru, neituðu möguleikanum
fyrir því að sameina Guðstrú og vís-
indi.
★
BRITTA
39
eftir þeim, en allt. í einu heyrði hann einn
þeirra segja, setningu á hreinni sæmsku:
„HaJ.ló, Eiríkur! Sem ég er lifandi maðer, þá
ert það þú!«
Eiríkur varð sem steinilostinn. Jú, sannar-
lega! Þessi sólbrenndi, ungi sjómaður, sem
hafði ávarpað hann var Hjálmar.
I verzlun,arlífinu hafði Eiríkur tamið sér géð-
stillingu og þá list að vera fljótur að átta sig,
þegar eitthvað óvænt bar að hönclum. Það
fyi'sta, sem honum datt í hug var að hann mátti
ekki eiga það á hætte að minnka, í áliti, hjá,
þessum tignu, ensku herramönnum, og þess
vegna sneri Jiann sér að J>eim með kurteislegri
afsökunarbeiðni af því að ha,nn yrði að yfirgefa
þá stutta stund.
»Þessi sjómaðu.r er Jandi minn, ég þekki hann
frá fornu fari og langar til að tala dálítið við
hann,« sagði hann.
Mennii’nir tveir hneigðu sig ajúðlega, litu með
nokku,rri undrun á Ixennan kunningja hr. Brenn-
ings og gengu burtu.
Á meðan hafði HjáJmar beðið félaga sína ujn
að halda áfraan, þótt ekki væri það gert með
jafn mikilli kurteisi og bróðir hans gerði, og
þeir héldu áfram göngu sinni með söng og há-
vaða.
Nústóðu bræðurnir einir ástöndinni, en fund-
ur þeirra var ekki neitt hjartanlegur.
40
»Einmitt, ég er þér ekkert nema landi!« sagöi
Hjálmar. »Eg get vel skilið, að þú hefðir helzt
viljað komast hjá að hitta mig.«
»Ég er glaður yfir því að hafa loksins hitt
þig,« svaraði Eiríkur fremur kuJdalega.
Hann var bæði gramur og skömmustulegur, af
því að bi'óðir hans hafði heyrt það, sem hann
sagði við Englending'ana.
»Þú ert ekkert glaðlegur á svipinn,« sagði
Hjálmar hæðnislega.
»Ég er g-laðui' yfir að sjá þig,« hélt Eiríkur
áfram með vii'ðulegum máJróm, »en ég er ekki
glaður yfir að sjá þig þannig á þig kominn.«
»Nú, hvað er það við mig', sem ekki er eins
og það á að vepa,? Ég er kannske ekki eins upp-
strokinn og þú, en þeir hæfa mér bezt fataræfl-
arnir mínir!«
»Þú ei't drukkinn.«
»Það veit ég vel, en hvað því viðvíkur, þá er
ég nú algáðai'i en ég hefi oft verið áður. Þú hefð-
ir getað hitt mig enn ver á mig kominn.«
Rödd hans var dáJítið óstyrk við síðustu orðin.
Eftir að hann hafði þrýst hönd bróður síns fast,
flýtti hann sér allt hyað af tók niður að höfn,
þar sem félagar hans voru óspai't farnir að láta
óþolinmæði sína í ljósi. Hjálmar varð að taka
all mikið stökk til þess að komast út í bátinn,
sem þegar var búið að ýta frá landi. Síðan réru
þeir rösklega í áttina til skipsins.