Bjarmi - 01.07.1936, Side 1
13. tölublað
Reykjavík, 1. júlí 1936
30. árgangur
4. sunnud. e. trínítatis. (Lúk. 6, 36—42).
Verið mi§kunn§amir.
Eftir Bjarna Jónsson kennara.
Það er þrennskonar miskunn-
•semi við náunga vorn, sem
Drottinn vor og frelsari setur
oss fyrir sjónir í þessu guð-
spjalli.
Miskunnsemi í dómum vorum
um aðra, miskunnsemi við þá,
sem móðga oss og misku.nnsemi
við bágstadda.
»Dæmið ekki, þá verðið þér
ekki heldur dæmdir«.
Hér varar Jesús oss við
þeirri synd að dæma eða fyrir-
dæma, aðra fyrir það í fari
þeirra, sem vér sjáum ekki og
<juðs eins er því um að dæma.
Ef vér gjörum það, þá sýnum
vér, að kærjeiki Krists er ekki
í oss, því hann var ekki sendur
til að dæma, heldur til þess aó
heimiurinn, frelsaðist fyrir hann
(Jóh, 3,17). Að dæmi Jesú eig-
um vér að fara í þessu. sem öðru.
Sá, sem fyrirdæmir sýnir með
því, að hann sér ekki bjálkann
i sínu, eig'in auga, áljtur sjálfan
sig lýtalausa,n, hneykslast á öðr-
um og finnur að öllu, sem þeir
g'jöra. En með þessum hætti
fellir hann á sig dóm hins misk-
unnsama Guðs og er meiri synd-
ari í augum Guðs en sá, sem
hann fyrirdæmir. Það er Quð
einn, sem veit, hvort syndarinn
verður hólpinn eða fyrirdæmd-
ur.
Vinur minn! Ef bróðir þinn
syndgar, þá hyl þú synd hans
og bið til Drottins fyrir honum.
Þá fer þú að dæmi Jesú, sem
bað fyrir lærisveinum sínum.
Þá ertu miskunnsamur eins og
hann. (Róm. 2, 1 3; I. Kor. 4, 5;
Jak. 2, 13). —- »Sýknið og þn
munuð þér sýknaðir verða«.
Ilér er oss sagt, að vér eigum
að íyrirgefa þeim, sem móðga
oss. Lærisveinn Krists á al.lt af
að fyrirgefa þeim, sem gerir á
Jilu.t hans — ekki sjö sinnum,
heldur sjötíu, sinnum sjö sinn-
um eins og Drottinn Jesú sagði
við Pétur (Matt. 18). Guð fyrir-
gefur oss, til þess að vér skul-
um fyrirgefa öðruim. Þetta set-
ur Jesú oss svo skýrt fyrir sjón-
ir með dæmisögunni um skujd-
uga þjóninn oig fjórðu bæninni
í »Faðir vor«.,
Hvað getur verið dásamlegra
en það, að Guð fyrirgefur mér,
vesJings syndaranum, mínar
miklu, syndir, ef ég fyrirgef ná-
unga mínum það, sem hann hef-
ir gjört á hlu.ta minn? Því livað
er það í samanburði við það,
sem ég hefi syndgað móti Guði?
»Gefið, og. þá mun yður gefið
verða«.
Hér erum vér minntir á að
hjálpa. fátækum og öðrum nauð-
stöddum. Postuji Drottins seg-
ir: »Sá, sem hefir heimsins gæði
og horfir á bróður sinn vera
þu.rfandi og afturlykur hjarta
gínu. fyrir honuan, hvernig getur
kærjeiki til Guðs verið stöðu,gur
í honu,m?« (1. Jóh,. 3,17). Kær-
leikurinn tij Guðs hlýtur að
koma fram í verkunum.
Jesú segir: »Sælir eru, misk-
unnsamir, því að þeim mun
miskunnað verða. (slar. Orðskv.
19,17 og 2. Kor. 9, 6).
Þetta er þá sú miskuinnsemi,
sem oss er skylt að sýna náunga
vorum, af því að Guð hefir
miskunnað oss: leyst oss undan
dómi, fyrirgefið oss syndir og
veitt oss ótal gæði ókeypis.
Tökum þá með oss orð Krists
oss til uppörvunar í því að
miskunna öðrum:
»AJl,t, sem þér viljið að menn-
irnir gjöri yður, það skujum þéi'
og þeim gjöra, því að þetta er
lögmáijð og spámennirnir
(Matt. 7, 12).
»Verið miskunnsamir, eins og
faðir yðar er miskunnsamur«,
segir Jesú.
Þetta er markið, sem Jesús
setur oss að keppa að. Aö því
keppti hann, sjálfur og- náði því,
því aö hann og faðirinn voru
eitt. En vér, syndararnir, get-
u,m vér náð þv'í? Postuli Drott-
ins svai'ar: »Allt megna ég fyr-
ir hjálp ha,n,s, sem mig styrkan
gjörir« (Fil. 4, 13). Honum,
sem kom til að hjál.pa oss, er
ekkert um megn; en án hans
getum vér alls ekkert gjört.
Hann er sjál.f miskunnsemin og
því eru engin takmörk sett, sem
lærisveinar hans geta öðlast af
miskunn hans, fyrir trú. En ef
Jesús er einhverjum ekki ann-
að en fyrirmynd, og ekki Drott-
inn og frelsari, þá á hann enga
hjálp vísa til að ná hinu him-
Frh. á bls. 52.
"i
Lausnara þínum lœrðu af
lunderni þitt að stilla;
hógvœrðardœnii gott hann gaf,
nær gjöra menn þér til illa.
Blót og formœling varast vel,
á vald Guðs allar hefndir fel;
heift lát ei hug þinn villa.
Þótt þú við aðra saklaus sért,
sannlega skalt þess gæta,
samt fyrir Guði sekur ert;
sá éi frjálst þig að græta.
Illir menn eru í hendi hans
hirtingarvöndur syndugs manns;
enginn kann þess að þrœta.
Óvinum ills þótt óskir liér,
ei minnkar heiftin þeirra,
óþolinmæði eykur þér,
afrœkir boð þíns herra;
þú styggir Guð með svoddan sið,
samvizkan mjög þar sturlast við;
tjón þitt verður því verra.
Upplýstu hug og hjarta mitt,
herra minn, Jesú sæti;
svo að ég dýrðardæmið þitt
dagíega stundað gæti.
Þeir sem óforþént angra mig,
é)ska ég helzt að betri sig,
svo hjá þér miskunn mœti.
H. P.
■...................................■■■■■■»