Bjarmi - 15.09.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
71
KltlSTILEGT IIEIMILlSIJLAI)
Ctgcímidi: l'iijílr incnn í ltcykjavík.
Askriftargjalil kr. 5.00 á ári.
Kcinur út 1. «ií 15. livcrs niánaðar.
(ijalðdani 1. júní.
Hitstjórn: Ast láður Sicui s cii.dórsson
Iijarni Eyjólfsson
Gnnnar Sisurjónsson.
Afsrciðsla Þórsjiötu I. — Síini 3504.
Póstliólf 661.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Mannaveiðarar.
Það er eitt, sem va.ntar t'l-
finiiianlega í meðvituncl og trú-
arlíf margra Guðsbarna,, og þa<
er þrá og brennandi vilji til þess
að vinna aðra fyrir Krist..
Þó er þetta ein af Jyeim kröf-
um, sem Jesús Kristur gerir til
lærisveina sinna: Héðan í frá
skaltu menn veiða,.
Sérhver sá, ,sem séð hefir al-
vöruina. í sanninclum trúar voír-
ar, ætti að bi'enna af löngun til
þess að vinna menn, því að ,hann
veit að á bak við Jiessa skipun
Drottins lig’gur hin mikla alvar;.
Sá, sem ekki kemur til Jesú,
deyr vonlaus og iruðvana, og á
enga tryggfngu fyrir lífi með
Guði.
Jesúm vantar fleiri lærisveina,
sem vilja. vinna menn fyrir
hann. Það eru nógu marg'ir, sem
vilja aðeins kenna. sig við nafn
hans, en hann vantar fleiri, sem
vilja vinna, menn til nafns hans.
Þeir eru nógu nnargir, sem
vilja stofna til þinga og finda,
semja gagnslitl,ar tillögur, sem
verða svo oftast ekki fram-
kvæmdar — en þeir eru of fáir
sem vilja framkvæma í einlægni
þá skipun sem Jesús gaf: Þér
skuluð vera mínir vottar.
Þeir eru nógu margir, sem eru
fúsir að koma til skrafs og ráða,-
gerða um það, hvernig þeir eigi
að fara, að ]>ví að blása meiri
lífi í kirkju og kirkjusóknina — •
en þeir eru of fáir sem brenna af
þrá til þess að fara út til, með-
bræðra sinna og segja þeim
hversu mikla hluti Guð hefir
gert.
Nútímann vantar vitni um
frelsið í Jesú Kristi.
Jesúm vantar fleiri lærisveina
sem vinna, menn íyrir hann.
Ihugaðu. hvort hann hafi ekki
þörf fyrir þig — og gef honum
þig- allan,
Ingibjörg O I a fsson
n m m t u g.
Hún er fyrir löngu, kunn au
góðu »langt út fyrir landsteina«.
Um tvítuigt fór hún utan í
fyrsta, sinn, cdnasnauð og ó-
kunnu'g, en dugnaður hennar
og framkoma öll, ávann traust
o,g greididi götur.
Frá Askovskóla lá enginn
þjóðvegur til Kristileis félags
ungra kvenna um þær mundir,
en Ingibjörg fór samt þá Ieið,
meðfram liklega fyrir minning-
arnar frá heimili frú Ragnhild
ar Briem (d, 1910), frábærrar
áhugakonui um kristindómsmál.
En hjá henni dvaldi Ingi-
, björg nokkur ár áður en hún
! sigidi.
Hún kom aítur heim 1910 al-
1 ráðin, í því að helga krafta sína
: bestu málum ættja.rða.r sinnar.
Gjörðist hún, leiðtogi K. F. U. K.
hér í bæ, en Jrótti að ýmsu leyti
of þröngt um sig hérlendis, vina-
! stuðningur smár, en næöings
samt úr öðrum áttum.
Hvarf ,hún því úr lancli 1912,
og hefii' ekki komið til íslands
nema sem gestur síðan.
Kristilegu. kvenfélögin dönsku
tókii henni tveim höndum, veittu
henni framkvæmdarstjóras Ö3u
i í Vejle og síðan í aðalfélagi K. ;
| F. U. K. í Höfn,
Þar varð ,hún svo góðkunn að |
i Norðurlandasamband þessara
' félaga fékk hana, fyrir ferðafull-
; trúa,, vandasamasta trúnaðar-
starf, sem K. F. U. K. Norður- !
landa getur veitt.
Hún gegndi því starfi prýði- j
leg-a að allra d,ómi í mörg ár, ó- j
þreytandi áhugi og meðíæddar ;
gáfur báru: hana uppi, þótt
ferðalögin, ekki sízt u.m eyoi-
merkur Finnlands og eyjaklasa
Noregs, væru þreytandi. Mörg
erindin flutti hún um »la.ndið j
sitt í Norðuirsæ« og hvarvetna
var hún Islandi meðmæli.
»Ríkir hljótið þið Islendingar
; að vera af úrvalsfólki, ef þið ;
þurfið ekki á öðrum eins starfs- !
kröftum að halda heima og þær
eiga Ölafía Jóhannsdóttir og
Ingibjörg Óla.fsson«, - sögðu
erlendir menn við íslenzka gesti
um og eftir 1920,
Þegai' heilsan jooldi ekki stöð-
ugar langferðir, þá settist Ingi-
björg Ólafsson að. í Lundúnum,
skrifar í ótal tímai it ýmsra
landa og starfar að kristilegum
mannúðarmálum, t. d. í aljojóða-
nefncl gegn hvítri þrælasölu.
Smásögusafn hennar »Thorkil
paa Bakki«, er út kom á dönsku
í fyrra,, hlaut ágæta d.óma. I
haust er von á 2 bókum eftir
hana, annari á dönsku »Tanker
Un,dervejs« og hin á forlagi
K ristilegs bókmenntafélags:
»Æfisaga Jesú Krists«.
Margur gestur framandi
landa gleymist ættjörð sinni á
skemmri tíma en 24 árum, en því
fer fjarri um Ingibjörgu Öl.afs-
so.n,, Maiyur landi hennar, sem
aldrei hafði litið hlýlega á starf
K. F. U. K. á Islandi, leitaði ráða
og aðstoðar hjá »framkvæmda-
stjóranum í,slenzka« í K. F. U. K.
í Höfn, og enn i dag leita æði-
margir Islendingar, er til Lund-
úna fara, til Ingibjargar Ölafs-
son, og ókunnugir verða hálf-
forviða að þeim er vísað til
»grískrar prin,sessu«, ef Ingi-
björg er ekki heima, Prinsessan
heitir Despína Karadja og hef-
ir búið í sama húsi og Ingibjörg
í eitthvað 10 ár. — Ágæt kona,
hámenntuð.
Vinir Ingibjargar Ólafsson
hérlendis myndu fag'na því, að
hún, sæi sér fært að gefa Is-
iandi nokkur starfsár sín.
Sigurbjörn Á. Gídason.
BRITTA
63
ekki vera hægt a.ð taka próf og fá stöðu sem
stýrimaður«.
»Hf'ort það mundi vera ,hægt«, sagði Eiríkux
með vingjarnlegu, en dálítið Jrrjózkulegu. brosi,
»hvað ætti að vera því til hindrunar?«
»Ó, ýmislegt. Meðal annars peningar«.
»Datt mér ekki í hug. Hvernig ætlar þú að
fara, að því að fá þá?«
Hjálmar horfði niður fyrir sig og átti í bar-
áttij með sjálfum sér. Yfirlætið og drýgindin,
sem voru á bak við vel,vild, Eiríks gerði hon-
um erfitt að nota sér hana, sérstaklega þar sem
hann var stórlátur og þrjózkur að eðlisfari. En
Hjálmar náði valdi ýfir sér.
»Ég sagði einu sinni, að ég skvldi ekki verða
þér til byrði, þegar ég væri búinn að eyða öllu
mínu«, sagði hann, »og ég ætla að efna loforö
mitt, ef þú óskar þess, en annars — ef ég nú
ákveð að taka próf — muindi ég vera mjög l>akk-
látur, ef þú gætir og vildir veita mér lán. Ég
skal áreiðanl,ega borga það aftur, ef ég lifi og
fæ atvinnu. Viltu gera það?«
Eiríkur, sem var vanuir skríðandi og smjað-
urslegri framkomui, sem peningar oft valda,
hafði ekki búizt við þessari karlmannlegu spurn-
ingu, sem sneri beint að, málinu. Bænin virtist
vera svo óháð, eins og sá sem bað gæti vel sætt
sig við það að fá synjun.
»Hvaða tryggingu getur þú sett?« spurði Ei-
64
ríkur, sem vildi láta Hjálmar finna ]>aö hve
háður hann var honum.
»Kref.st þú einhvers í ]>á átt? Ég veit ekki,
hvern ég get fengið til ]>ess að ganga í ábyrgð
fyrir mig«, svaraði Hjálmar og ljeit upp með
augnaráði, sem var svo einlægt og hreinskiliðl, að
það gat verið nóg trygging.
Þannig hugsaði Eiríkuir ef til vill, eða. það að
hann álrit, að bróðir hans, íneð þessari hrein-
skilnislegu játningu bæði gagnvart sjálfum sér
og honum, hefði gert sér nægilega ljóst, hve lítið
hann mátti sín, bæði fjárhagslega og þjóðfélags-
lega, því að hann lofaði, að veita honum lán án
ábyrgðar og með lágum vöxtunn. Ef til vill var-
hann mest knúinn til þess að sýna þetta óvenju-
lega göfug-lyndi, af því að hann haföi leynilega
meðvitund um, að hann hafði einu sinni látið
bróður sinn fá of litla fjárupphæð fyrir hans
hluta í sameiginlegri eign þeirra. Á þennan hátt
var ágætt að lpsa sig við slæma samvizku, án
þess að þurfa að játa neitt á sig.
Eftir stuttar samræður sagði Eiríkur, a.ð hann
mætti ekki missa meiri címa frá vinnu sinni
og- bað Hjálmar uim að koma, .heirn til miðdegis-
verðar, svo gætu þeir talað saman þar í staðinn.
»Heyrðu«, bætti hann skjótlega. við, »ég vildi
helzt, að þú minntist ekkert á síðustu fundi okk-
ar í Frakklandi, þú manst, því að ég hefi ekki
minnst á þá við neinn, til þess að það bætti ekki