Bjarmi - 15.09.1936, Qupperneq 4

72
B J A R M I
Skovgaard-Petersen
s j Ötugu f.
Kristindómsvinir hérlendis |
fylgdust fyrrum all,vel með, bók-
um þessa góðkunnasta rithöf-
undar í prestahóp Dana.
I>ýðing trúarinnar og' Bók
œskunnár voru þýddar á ís-
lenzku, sú fyrri af Bjarna Jóns-
syni kennara og sú í'íðarnef'nda
af Jóni heitnum Þórarinssyni,
fraðslumálastjóra. — Llrðu þær
vinsælar hér sem í ýmsum öðr-
um löndum og greiddu öðrum
bókum Skovgaard-Petersens veg
til ýmissa. sern skildu dönsku.
Skynsemistrúmönnum gramd-
ist að vísu. bókin: »Kan der lev-
es paa Rationalismen?« og anda-
trúin var reið við hina,: Kan der
leves paa religiös Overtro?, En
bækur nar voru lesnar. »Tegn og
Tider <, »Et Blik í Guds Kærlig-
hedsdyb«, »Troens Hemmelig-
hed«, »Bibelske Menneskeskikk-
elser« o. fl. o. íl. komust um
hríð til fl.estra jjresta og margra
annara hér á landi.
En síðari árin hafa miklu
færri fengið bækur hans hér-
lendis. —
(Jngurn guðfræðingum og
kennurum var talin trú um að
þaö hlyti að vera. »voða þröng-
sýnn klerkur, sem skrifaði bæk-
ur gegn andatrú og skynsemis-
trú«, —- og urðu þá sumir svo I
hræddir við hann, að þeir þoröu i
varla að líta í seinni bækur j
hans, t. d. um landið helga
»Land,et, hvor Kilderne sprang« j
I. og II., þótt það séu, beztu og
fróðleg-ustu bæku-r á Norður
löndum um það efni,
1930 kom út Bibelen gennenv
1000 Aar, og í fyrra Bibefen |)aa
de 1000 Sprog, Stórar bækur í
I fullar fróðleiks um ritninguna,
j hvetja alla, sem mögulegt er, að
en munu |jví miður lítt kunnar j
hérlendis.
1 dag (15. sept.) verður Skov- .
gaard-Petersen sjötugur og :
! sarna dag kemur út á dönsku, j
| sænsku og finnsku bók eftir
hann um Fjallræðuna, »Jesu
Bjergprædiken« heitir bókin á
dönsku, er 170 bls-, og ber öll
beztu einkenni höfundar síns.
Yíða fór hann, fleira las hann,
marg-t í'eyndi hann, fleira íliug-
aði hann; og því, sem hann sá,
j segir hann vel frá. »Bugsanir
j lærisveinsins um orð meistar-
ans«, kallar hann bókina, ■—
j Lotning og hlýtt hjarta er á
i bak við J>au. orð — og alla bók-
) ina.
Vinir Skovgaard-Petersens
víða ujn heim — sumar bækur
hans eru á Austurlandamálum |
— þakka honum hjartanlega
fyrir liðna tíð og' óska honurn j
enn margra starfsára,
Sá, sem þetta ritar minnist j
með Jjakklæti trúfastrar vináttu j
iians í 36 ár.
Hjartans þökk fyrir hana.
15. sept. 1936.
Guð eðu nianiuion, frli. fra I. siðu.
Krists. Pað hefir aldi-ei Jvótt
nein tígnarstaða að vera, þræll
j og allra sízt þræll Jesú Krists,
j þó að það sé æðra hven i mann-
leg'ri tign. Hallgrímui' Pétuj-sson
I bætir við:
Herratign enea aö heimsins siö,
held ég þar mega jafnast viö.
Páll postuli kalh ir sig oft í
bréfum sínum Jiræl (þjón) Tesú
Krísts, Vildir |jú geta tekið und-
ir það, eða vildir þú heldur hafa
nafnbótina: Þræll s.yndarinnar
eða þræll mammons? Ríki ung-
lingurinn gekk hryggur burt frá
Jesú, af því að. hann átti miklar
eignir og hjarta hans var svo
bundið við þær, að bann kaus
heldur að yfirgefa. Jesúin en
sleppa l>eim. Láttu ekki hið
sama henda Jiig, því að [>á kýst
Jjú tortímingu og glötun í stað
eilífs lífs. —
Eg vil Jjjóna Guði, en hvað
ætlar ]>ú að gera? Eg vil heldur
tignarstöðuna: þræll Jesú
Ki-ists, ef ég get veriö það í
sannleika og auðmýkt, heldur en
allar J>ær tignarstöður, sen>
heimmrinn hefii- að bjóða og
vera jafnframt J>ræll syndarinn-
ar.
Iivað kýst þú?
Gimnar Sigurjónsson.
Góðir gestir, lrli. frá 2. síðn.
Trúuðu vinir, nú er j>að hlut-
, verk vort að biðja fyrir þeim og
! Jjví starfi, sem bíður Jjeirra, svo
að orð Jjeirra fallj ekki mátt-
laus til jarðar, heldur fylgi þeim
kraftur Guðs. Biðjum,
Enn er eigi unnt að segja með
vissu, hver tilhögdn verður á
rtarfi Jjeij-ra. Reynt vérðuir að
starfa bæði sér fyrir stúdenta
og fleira skðlafól.k, sendir menn
til Aku.re.yrar, og almennar sam-
komur haldnar í Dómkirkjunhi.
Sérstök athygli skal þó vakin á
fyi’irlestrum Jjeim, sem prófess-
or Hallesby hefir í hyggju að
lialda við Háskólann. Þeir venla
sennil,. fyrir almenning, og vil ég
hvetja alla, sem mögulegt er, að
sækja J>á. Þeir vei’ða ekkert
hismi.
Nefnd hefir verið sett á lagg-
irnar, til J>ess að. annast nx>t-
tökurnai' og fleira í sambandi
við .heimsójknina. Vilji menn
spyrjast fyrir um eitthvað viö-
víkjandi för þessari, þá snúi
þeir sér til Jóhanns Hannessoæ
ar, cand. theol., Þórsgötu 4,
Reykjavík.
Hér er til, lítið félag, sem
nefnist Kristilegt félag stúd-
enta. Eins og gefuir að skilja,
verður það. talsvert við móttök-
u.r gestanna í'iðió. Stúdentar,
sem vilja veiða meðlimir Jjess,
eða afla sér upplýsinga u,n> Jjað,
tali við Jóhann Hannesson. Fé-
lagið byggir á |>eim grundvelli,
seni lagður er af Jesú Kristi,
syni Guðs og frelsara vorum, er
friðþægðj Guð við menn og
menn vió Guð, samkvæmt Heil-
agri ritningu og játningujn
h i n n ar e van gel isk-lút hersku
kirkju. Menn úr öðrum kirkju-
deildum geta Jjó orðið meðlimir,
ef Jjeir skujdbinda sig til þess
að gera engar tilraunir til l>ess
aö útbreiða sérkenningar
kirkjudeidar sinnar meðal fé-
lagsmanna eóa í nafni félagsins.
Kæru lesendur, takiö nú þetta
að yður til fyrii'bænar, bæði fé-
lagið og það starf, sem fer í
hönd. • M. R.
Úr ýmsum áttum.
Norður-þýzka kristniholsfé-
lagið hefir, í tilefni af 100 ára
starfsafmæli sínu, sent út
skýrslu um starfiö, m. a. í ný-
lendunni Togo, sem áður fyrr
var Jjýzk nýlenda. Þegar hún
komst undir yfirráð Þjóðverja
1884, voru. þar varla 500 kristn-
ir, en 54 kristniboðar höfðu lát-
ið J>ar lífið. Árið 1914 hafði tala
hinna kristnu vaxið upp í
12.000. En þar sem all,t kristni-
boðsstarf stöðvaðist á meðan á
heimsstyrjöldinni stóð, þoi’ðu
menn varla. að vona að hinir
þarlendu; menn royndu sjálfir
geta haldið uppi kirkjunni. Þess
vegna urðu, men,n bæði glaðir og
und.randi, þegar |>eii' trúboðar,
sem fóru aítur Jjangað 1923,
fundu: algjörlega sjálfstæða
kirkju, sem ekki aðeins sá um
sig og útbreiddi sig- sjálf, heldu,r
hefir nú um 50.000 kristna
menn aö meðlimum. Án nokkur-
ar leiðsögu evrópisku trúboð-
anna .höfðu Jjai-lendir menn
haldið fa,st við trú sína.
Sigurbjöm Á. Gíslason. j
65
ofan á sorgir annara og áhyggjur út af J>ér«.
Hann þagði uan hina. eiginlpgu ástæðu fyrir
I>ögn sinni, og enda Jjótt Hjálmar grunaði, hver
hún væri, lét hann ekkert á því bera, en lofaði
strax því, sem hann var beóinn um.
Elsa komst í mikla geðshræringu, Jjegar hún
fékk tilkynningu manns síns í síma, hverjum
hann .hafði boilið. Hvað átti það að Jjýða, að
Hjálmar, sem aldrei haföi Játið heyra frá sér,
spratt nú allt í einu upp? Var hann kominn til
þess að særa fram hið liðna? Hvernig mundu
endurfundir þeirra verða? Elsa hafði énn eina
ástæðu til Jjess að vera áhyggjufull, nefnilega
þá, að hún hafði boðið npkkrum vinum sínum
til mið,degisverðar. Hún var vön að gera það
án þess að segja manni sínum frá því fyrirfram.
Þess vegna gat hann aldrei vitað, nema hann
fyndi húsið fullt af gestum, Jjegar hann kænn
heim frá skrifstofunni. Hún, hafói kært sig koll-
ótta, Jjótt hann væri óánægður með Jjetta fyrir-
komulag, en nú sá hún, að það gat haft viss
óþægindi í för með sér. Ætli Hjálmar gæti
.hegðað sér svo, að hún þyrfti ekki að
skammast sín fyrir hann? Það. var ein af
þeim áhyggjum, sem gerði hana óról,egasta um
daginn. Það var Jjó ekkert hægt aö gexa, og
eins og’ Elsa var vön, gérðj hún allt sem í henn-
ar valdi stóð til þess að hún gæti haft fúilkomna
stjórn á öllu'. Þegar Hjálmar kom inn í gesta-
66
sal mágkonu sinnar, rétt fyrir miðdegisveröinn,
gat enginn af framkomu Elsu séð annað en aö
hún væri mjög glöð yfir að sjá hann aftir, og
að henni virtist þykja mjög vænt um aö geta
k.ynpt hann vinum sínum. Hjálroar, sem ekki
haföi búizt við að. finna aðra gesti, gat aftur
á móti ekki vel leynt Jjví, Jjetta hafði komið hon-
um ójjægilega á óvart, og hann furðaði sig á
Jjví með sjálfum sér, að. Eiríkur hafði ekki
minnzt á Jjetta einu oröi. Hann fékk tækifæri
til J>ess að hvísla spurningu uim þelta í eyra
bróður síns.
»Ég vissi það ekki sjálfur«, svaraði Eiríkur
og leit út fyrir að vera óánægður með fyrir-
komulagið, þótt hann væri oröinn vanur Jjví.
Hjálmari hafði orðið það ljóst, að Eiríki .hafði
vegnað vel, I>egar Jjeir hittust á franska bað-
staðnum, og enn ljósara varð honujn J>að, þegar
hann kom á skrifstofu hans, en fyrst nú, þegar j
hann sat inni í skrautlegum híbýlum bróður síns
við borö hans meðal hinna prúðbúnu gesta hans
skildi hann að fullu, hve efnaður hann hlaut að
vera orðinn. Ilann .horfði á bróður sinn eins og
í draumi; það var Eiríkur, en samt var þaö eig- j
inlega ekki Eiríkur. Eþsa kom honujn alveg eins !
fyrir sjónii’. Hún var jaín fjörug og hrífandi
og hún hafði verið áður, en hann fann ekki hið |
minnsta af Jjví töfravaldi, sem hún hafði áður
haft yfir honum.