Bjarmi - 01.10.1936, Blaðsíða 2

74
6 J A R M I
Þekkir þú
neyð heiðingjanna?
Þegar við sjáum myndir frá
suðrænu lönduuum og sjáum
stór tré, döðlupálma, mannhæð-
ar hátt gras og annan stórvax-
inn jurtagrcður, þá kemur það
fyrir að Norðurlandabúinn öf-
undar Indverjann eða Afríku-
manninn af' hitanumog náltúiu-
gæðunum. Einhver æfintýra-
blær hv’ílir yfir þessum suðrænu.
íönduim í augum okkar Norður-
landabúa. En ef við athugum
nánar, þá munum við komast að
raun um að hinir innbornu íbú-
ar Afríku og Asíu: eru ekki eins
öfundsverðir og- ætla mætti. Ef
við kynnumst neyð þeirra, —-
sem ekki er hægt nema me)
nokkurri fyrirhöfn þá mun
öfundin minnka. en kærleikur-
inn og meðaukunin vaxa hjá
okkur gagnvart þessuni bötnum
hinna suðrænu land,a.
Þá vantar sem sé mjög víða
að kynnast Jesú Kristi, og þar
af leiðandi eru þeir fjötraðir
mörgum böndum heioni og spill-
ingar, — en þegar þeim er boð-
aður lifandi kristindómur, þá
frelsast þeir undan ánauðaroki
heiðninnar.
Ég ætla nú aðeins að segja
frá einurn þætti í neyð he.ðingj-
anna. Þeir hafa þá trú að ef guð-
irnir og andarnir eigi ekki að
vera þeim sífeldlega reiðir, þá
verði að færa fórnir. Og undir
surnum kringumstæðum miklar
og dýrmætar fórnir. Þessar
íórnir færa þeir í fyrsta lagi til
þess að guðimirog and,arnir gefi
þeim hamingjusamt líf cg þeir
hafi heppnina, með sér í öllu sem
þeir taka sér íyrir hendur. Und-
ir öðrum kringumstæðum færa
þeir fórnir til að bæta fyrir brot
sín, svo guðirnir og andar hinna
framliðnu reiðist þeim ekki. I
þriðja lagi færa þeir feðrunum
fórnir, því þeir halda að andar
feðranna, þurfi mat, fötj, þjóna
eða jafnvel konur í lífinu, sem
þeir hugsa sér eftir þetta, líf.
Og um allan heiminn er fórn-
arhugmyndin þekkt. í fleslum
löndum hefir verið fórnað mönn-
um, þó dýrafórnir séu algengari.
Gamla-testamentið talar uan
manna-fórnir, t. d. spámaðurinn
Esekiel. Mannablót voru einnig
tiðkuð á Ncrðurlöndum í l.eiðn-
um sið, en eftir að kristni komst
á, tóku menn suanstacar upp
þann sið á þingum að gefa ein-
um þræli frelsi árlega, en áður
hafði þræli verið slátrað við
samskonar tækifæri. — I Kína,
í Indlandi og Afríku, en sér-
staklega, þó í Ameríku var mikið
um mannafórnir.
Konungur einn indverskur lét
einu sinni slátra 200 ungum
stúlkum til þess að fá úr þeim
blcðið til að leskja með kalk það
er nota skyldi í byggingu eina,
sem ha,nn ætlaði að hafa sér-
staldega sterka og vandaða. -—
Hann hafði þá trú að kraftur
blóðsins m.yndi gera bygging-
una framúrskarandi sterka.
f þorpi einu indversku búaall-
margir prestar, sem hafa það
hlutverk að blóta. mönnum og
brenna kjötinu af þeim guðun-
um til velþóknunar.
Aðrir kaupa smábörn af fá-
tæklingum, — ekki til þess að
ala þau upp á barnaheimiluro,
held,ur til þess að slátra þeim
handa guðunum. Þeirra er gætt
vandlega þang-að til þeim er
fórnað. — En þegar sú athöfn á
að fara fram, eru börnin skrýdd
með blómum og smurð með olíu.
Síðan er þe:m slátrað undir mik
illi háreisti, söng og- hljóðfæra-
slætti. Líkamir þeirra eru steikt-
ir, og bændurnir höfðu þann sið
að skera bita úr líkunum, fara.
með bitann heim í akur sinn og
grafa hann þar. - - En svo álitu
bændurnir að kraftur sá hinn
yfirnáttúrlegi, sem var í fórnar-
kjötinu, myndi hafa þau áhrif á
akurinn að þar sprytti vel korn
það árið. — Hjá einum þjóð-
fiokki kostaði þetta, 400 manns-
líf árlega.
Og víða á Suðurhafseyjunum
var það siður að eftir glæp
skyldi fórna barni af því það
var saklaust og átti að geta sef-
að reiði guðanna og anda hinna
framliðnu.
Maðu,r einn indverskur var
mjög trúrækinn, og fór ot't með
litlu dóttur sína upp í musteri
gyðjunnar Devi. Elna nótt
dreymdi hann að einn af for-
feðrum hans kæmi til hars og'
segði við hann: »Fórnaðu barn-
inu þínu, færðu það Devi að
fórn«. — Svo fór hann eins og
vant var með litJu dóttur sína
upp í musterið — og hún lét
hann, leiða sig- og- var alveg ör-
ugg — þangað til faðir hennar
aflrenti hana musterisþjóninum,
sem slátraði henni. —
I Badeggyri á Þrælaströnd-
inn, í Afríku var fetisch-tré eitt,
sem mikill átrúnaður var á.
Undir þcssu tré komu menn
saman, drukku romnr, drápu
menn og tóku úr þeim hjaríað.
Konungurinn bragðaði svo á
hjartanu. Síðan skáru menn lík-
in í sundur og hengdu þau upp
í tréð. Var þetta endurtekið ár
eftir ár. En nú eru sem betur
fer komnir aðrir tímar yfir
þetta land sem áður var eitt
af þei,m dimmustu á allri jörð-
unni í andlegu tilliti. Því þar
veiddu líka hinir »menntuðu«
Ameríku- og Evrópumcnn þræla
sína, — en .hinir blótuðu mönn-
um. Hvorutveggja hefir Krlstur
útrýmt þar sem hann hefir ver-
ið boðaður með krafti.
Þegar Indyerjar jörðuðu kon-
unga sína og höfðingja, sendu
þeir stundum þrælana eða hjá-
konunrnar með þeim í gröfina.
Var það oft gert á þann liátt að
þrælarnir voru hálshöggnir, en
konurnar brenndar lifandi á
báli. — Sjónarvottur segir frá
á þessa, leið: »Þrællinn var tek-
inn og- skrýddur blómum. Því-
næst var haldin lofræða yfir
dauða höfðingjanum. Svo var
hinn lifandi þræll lagður í grcf-
ina og líkinu kastað í faðm hon-
u.m og honum skipað að um-
faðma það. Síðan var moldinni
mokað yfir«.
En ekkert af þessu tæi er þó
eins hræðilegt og mannablótin í
Dahomey og Asanti árið 1853. I
þetta sinn skal því þó ekki lýst
hér, og- heldur ekki það sem
fram fór í Mexícó áður en krist-
indómurinn var boðaður þar.
En, hvað segir þetta neyðar-
ástand heiðingjanna okkur
kristnum mönnum Að þessir
vesalingar séu öfundsverðir eins
og sumir grunnhyggnir mennta-
menn Evrópu halda? — Nei,
berum við ekki að nokkru leyti
ábyrgð á þessu ástandi þegar
við getum hjálpað og vitum að
Guð ætlast til þess a,f okkur? Því
þessir menn, eru skapaðir til
samfélags við Guð eins og þú og
ég. Og Jesús Kristur getur
frelsað þá — aðeins ef lærisvein-
ar hans hlýða skipun hans um
að gera allar þjóðir að lærisvein-
um.
Viljir þú .hjálpa helð'.ngjunum
sem sitja í myrkrinu af því orð
Guðs hefir ekki náð til þeiira
ennþá — þá réttu kristniboðinu
hönd þína, og styrktu það með
fórn og- bcen. Þú mu.nt uppskera
eins og þú sáir.
Jóhwnn Hannesson cand. tlieol.
Gleymska.
II, Tím. 2, 8.
Minnið er ákaflega þýðingar-
mikil eðlisgáfa — og það er stór-
kostlega hættulegtef það bregzt.
Ég hefi iesið um menn, sem hafa
gleymt skírna,mafni sínu, og
ekkert haft meðferðis í fórum
sínum, sem þeir gátu sannað
með hverjir þeir voru.
Þáð er mikil ógæfa!
Hversu margir hafa ekki
gleymt brunninum opnum þang-
að tij að þeir fundu elskulegt
barn sitt drukknað í honum? En
þá byrgðu þeir ,hann líka,
Það var dýrkeypt gleymska!
Eða veslings móðirin, sem lét
frá sér pottinn með sjóðandi
vatni á gólfið, og gleymdi að litla
barnið hennar var að leika sér
á gólfinu og datt ofan í pottinn
rétt á eftir! Barnið dó hinum
hræðilegaista dauða.
Vér sjáum af þessu að það er
ákaflega háskalegt að vera
gleyminn í tímanlegum efnum
— baslinu fyrir tilverunni.
En þó er annað enn háska-
legra.: Að gleyma Guði. —
Gleyma því að vér eigum fyrir
sál að sjá — ódanðlegri sál!
Því að hvaða gagni kæmi það
manninum þó að hann eignað-
ist aljan heiminn ef hann bíður
tjón á sálu, sinni? Eða hvaða
endurgjald mundi maður gefa
fyrir sál sína?
Þess vegna, sagði líka Páll við
Tímóteus: Minnstu Jesú Krists!
Hér er mikil hætta á ferðum,
meira að segja fyrir þá, sem
kristnir eru. Þess vegna erum
vér áminntir: Minnstu Jesú
Krists!
Jesús vissi vel og óttaðist ein-
mitt þetta, að það gat átt sér
stað, að hinir trúuðu gleymdu
frelsi sínu -—- sál,uhjálp sinni!
Þetta vissi Páll líka. Hann .hafði
orðið fyrir beizkri reynslu í
því! —^ Þessu, að gleyma frels-
ara sínum og velta sér út i hein>-
inn!
»Demas hefir yfirgefið mig«,
segir hann með sárri, sorg í rödd-
inni. Hann hafói villzt út í heim-
inn, — hafði fengið kærleika til
þessa heims. I þeirri örlagaríku
gleymsku, liafði hann gleymt
Kristi Jesú, frelsara sínum —
háskalegasta gleymskan í lífinu
hér í heimi!
Vissulega mun Guð láta heil-
agan anda sinn rumska við
minni voru við og við og stöðug-
lega, en það virðist stundum ár-
angurslaust. En ef að hann
sendi, oss ekki sinn góða heilaga
anda, þá myndum vér áreiðan-
lega gleyma sálurn vorum eih'f-
lega,.
Sumir ranka þá líka við sér,
Guði sé lof; þeir g'leyma ekki
jafn áríðandi atriðum eins og
frelsi eða glötun. Þeir finna og
sjá að þeir mega ekki við því
að draga sig í hlé til glötunar!
Guð gæfi þér, sem þetta les,
náð til að gefa gaum að þessu.
★
Franskur járnbrautarþjónn
hafði oft óskað sér að eignast
mikla peningaupphæð — eink-
um með því að vinna í happ-
drætti. Konan hans var þó
stundum að minna hann á það,
sem meira og mest væri unii vert,
það að gefa, sig Guði. Þá svar-
aði hann einu sinni: »Ef ég vinn
háa upphæð í Ilappdrættinu þá
skal ég gefa mig Guði«,
Einn . daginn kemur hann
Prh. á öftustu síðu.