Bjarmi - 01.10.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
75
ttgrfandi: Uiiffli' mcun í ltc.ykjavík.
Askriftarffjald kr. 5.00 á ári.
Kcmtir út 1. ojr 15. Iivcrs mánaðar.
Gjaiddag'i 1. júní.
ltltstjórn: Ástráður Sigursteiiidórsson
Jtjanii Eyjólfsson
G unnar Sigurjónsson.
Afgrciðsla Þórsgötu J. — Sími 5501.
l’ósthólf 05].
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Óheilbrigði.
Sá er munurinn á kristindómi
or' trúarkenning-um mannanna,
að kristindómurinn er frá Guði
og kemur með g'jafir og boðskaj)
Guðs til mannsins, en kenningar
mannanna ,hafa við ekkert að
styðjast og* ekkert að færa r.ema
eigin tilgátur og tilbúnu kenn-
ingar.
Þess vegna er það sorglegt,
þegar þjónar kirkjunnar taka
þá afstöðu, til kenninga kristin-
dómsins að ganga fram hjá
þeim, eða jafnvel ljósta þær í í-
mynduðum skörungsskap sn'num,
og færa mönnunum í staðinn
kenningar, sem ekki eru frá
Guði.
Það, sem maðurinn þarfnast
fyrst og fremst e.r náðin frá
Guði, og samfólagið við hann.
Þetta færa hinar nýju kenning-
ar ekki manninum, en þetta vill
Gnð veita í kristindpminum. í
kristindóminum mætast maður-
ínn og Guð augliti til auglitis og
þar sýnir Guð manninum, sann-
leikann u,m sig* og manninn.
En það er einmitt hinn beizki
sannleikur, sem hinn sjálfs-
eiskufuili maður á svo bágt með
að beygja sig undir, þrátt fyr-
ii öll sín meðmæli um sannleiks-
ást og sannleiksleit.
Og* á flóttanum burt frá sann-
leikanum er það, sem maðurinn
grípur til hinna ýmsu trúar-
kenninga og notar þær til að
fullnægja þeirri trúrækni, sem
honum er í blóð borin. Þannig
notar maðurinn sínar eigin skoö-
anir og* trúarhugmyndir, til þess
að útiloka sannleikann um sig
og Guð frá hjarta sínu.
Það má gefa þessum hug*-
rnyndum mannanna hvaða nafn
sem vill: »Víðsýni«, »frjáls-
lyndi« eða eitthvað annað. Það
verður eftir sem. áður óhrekjan-
legt, að þessar kenningar mann-
anna eru elcki frá Guði, og þess
vegna ekki öi’Uggar að byggja á.
Þeim er nauðsyn að Guðs orð sé
falið eða rangfært fyrir f jöldan-
um, svo að hann sjái ekki, að
þessar kenningar eru ekki krist-
indómur, jxS reynt sé að segja
þær vera það. Þær eru fölsun á
kriistindóminum, og* u,pp frá þvi
mun aldrei spretta heilbrigt
trúarlíf. Guðs orð og* aðeins orð
frá Guði er það, sem óhætt er
að byggja, á.
Vestmannaeyjaför.
Flestum lesendum þessa blaðs
mun aö líkindum kunnuigt, að í
Vestmannaeyjum starfa K. F.
U. M. og K. félög. Félögin eiga
eigið samkomuhús, sem þau
halda í félagsfundi og almennar
samkomur. Au.k þess starfrækja
þau þar sjómannastofu yfir ver-
tíðina. Sóknarpresturinn, séra
Sigurjón Þ. Árnason er einn að-
alhvatamaður starfsins.
Þann 20. sept. fóru 18 ungl-
ingiar úr K, F. U. M. og K, í
Reykjavík til Vestmannaeyja, til
þess að halda samkomur hjá fé-
lögunum. 1 förinni tóku þátt 3
piltar og’ 9 stúlkur.
Fyrsta, samkoman var haldin
mánud. 21. sept, og’ síðan á
hverju kvöldi til laugardags.
Voru samkomurnar afar vel
sóttar, svo að marg’ir urðu frá
að hverfa., Fóru, þær vel fram
og' var hagað líkt og’ samkomum
þeim', sem haldnar voru. í K. F.
U. M. í, Reykjavík síðastliðinn
vetur. Ræða, vitnisburðir, söng-
ur og’ hljóðfæi asláttur var á öll-
um samkomunum. Hispursleysi
og djörfung einkenndi vitnis-
burði og söng flokksins.
Móttökur í Eyjuan voru hinaf
beztu, og bar félagsfólk þar
komumenn á höndum sér.
Þeir, ,sem þátt tóku í ferð þess-
ari, færa öllum, sem að því stuðl-
uðu að hæg’t væri að fara ferð
þessa og að hún tækist sem be.zt,
hjartans þakkir fyrir hjálpsemi
og fórnfýsi. Bæði þeim er
styrktu förina með fégjöfum, svo
og þeim er greiddu fyrir ferð-
inni til Eyja. Síðast en ekki sízt
þakka þeir Vestmannaeyingum
fyrir rau,snarlegar móttökur og
veittan beina þá viku sem dvalið
var í Eyjum.
Guð blessi árangurinn af ferð
þessari og styrki þá, sem fvrir
Guðsríki vilja starfa.
Kristniboðsfélögin
í Reykjavík hafa þann sið, aö
fara sameiginlega för, eitthvað
út úr bænum, einn sunnudag að
sumrinu.
1 þetta sinn fóru, þau til Bessa-
staða á Álftanesi, sunnud. 13.
sept. s. 1. og g’áfu öllum, sem
vildu, kost á að vera með í för-
inni. Þátttakendur iu’ðu. marg’ir,
bæði úr Reykjavík, Hafnarfirði
og’ af Álftanesi, þrátt fyrir það
þó veðrið væri ekki sem ákjcs-
anlegash Klukkan rúml. 11 f. h.
voru flestir komnir á staðinn og
var þá gengið til Bessastaða-
kirkju og varð hún þóttskipuö
fólki á svipstundu. Þar flutti
séra Friðrik Friðriksson messu
og’ hélt eina af sínum skörulegu
og eftirtéktaverðu. i’æðum, út af
.1, guðspjalli dagsins. Zionskór-
inn annað'st sönginn við me. su -
gjörðina, er var öll hin hátáðleg-
asta og mun seint gleymast þeini
er viðstaddir voru.
Að messunni lokinni var hlé
til kl. 3. e. h,, en þá safnaðist
fólkið aí'tur saman í kirkjunni
og’ Zionskcrinn söng- nokkur lög.
Að því loknu flutti Jóhann
Hannesson, cand theol. ágætt og
hvetjandi erindi um kristniboðið
og kristniboðsskylduna, sem á
oss hvíldi sem kristinni þjóð. Er
hann hafði lokið máli sínu, sagði
Sigurbjörn Á, Gíslason, cand,
theol. ýmsar endu.rminningar
frá utanför .sinni í si mar, eink-
um frá alþjóðaþingi sunnudaga-
skólastarfsins er haldið var i
Osló. Þegar hann hafði lokið
máli sínu var klukkan orðin
langt gengin fimm og bílarnir
komnir að sækja. fólkið. Þakk-
aði Jóhann Hannesson, sem
stjórnaði sam! omunni, öllum viö-
stöddum fyrir g’cða þátttöku og
áheyrn, og bað þá, sem hefciu
löng’un og ástæður til að styðja
kustniboðsstarfið mec einhverju
fjárframlagi, að gera það um
leið og ilt væri gengið. Að svo
búnu: endaði hann samkomuna
með bæn. Sálmar voru sungnir í
upphafi og’ enda samkomunnar.
Inn söfnuðust rúml. 70 krónur
til starfsins.
Iléldu svo allir heim eiíir á-
íiagjuiega og blessunarríka
dagsstu.nd, á hinum fornfrægu
stöðvi.m.
Þátttakandi.
Ungur kvenkristniboði sagöi frá
því, að hún hefði oft gengið um í
kirkjugarði nokkurum, þar sem var
legsteinn með eftirfarandi áletrun,
til minningar um fimm ára dreng.
»Mamma, þegar ég verð s'.ór, æt!a
ég að fara út á akurinn sem heið-
ingjatrúboði. En ef ég dey meðan ég
er lítill, skrifaðu það þá á legstein-
inn minn, svo að einhver, sem fram-
hjá fer geti lesið það og farið í minn
stað«.
Við það að lesa þessa áletrun oft
kom sú hugsun I hjarta mitt, að ég
skyldi fara í staðinn fyrir þennan
litla dreng.
★
BRITTA
67
Frú Elsa var framúrskarandi húsmóðir. Ilún
sá ekki einungis um alla líkamleg’a aðhlynningu
gesta sinna, heldur gat hún einnig lagt margt
skynsamleg't og- andyíkt til málanna í samræð-
um. Þær snerust ekki aðeins um daginn og veg’-
inn, jheldur einnig- um vandamál og stefnur nú-
tímans. Það var frjálslynt samkvæmisfólk, sém
þennan da.g hafði safnast sam'an, um borð henn-
ar, og ýmsar mismunandi skoðanir kom-u fram,
án þess að mótmæhun væri hreyft. Hjálmar
hlustaði á þetta og’ var undarleg’a innanbrjósts.
Hann hafði mætt fjandskap gegn Guði. Hann
hafði heyrt guðlast, ruddalegt og óhjúpað, en
ekkert líkt þessu, þar sem menn á fínan og’ kur-
teislegan hátt settu sig’ sem dómara yfir öllu
heilögu og’ voldug’u. Og’ Elsa var í þessum félags-
skap með lífi og sál og’ Eiríkur virtist algerlega
ósnortinn af því, sem sagt var, því að honum
stóð það auðsjáanlega, á sama.
»Þér virðist vera svo hneykslaður, eftir svipn-
urn að dæma, herra Brenning! Hvað, er þá álit
yðar á nýju trúarbrögðunum?« spurði einn úr
hópnum.
Allir litu á Hjálmar, og’ hann fann, hve hann
roðnaði.
»Eg þekki ekkert þessi nýjutrúarbrögð«, svar-
aði hann stuttur í spuna.
»En þekkið þér nokkuð til þeirra gömlu?«
68
spuirði kvenmaður nokkur með mjög- elskulegri
framhleypni.
Hjálmar hefði heldur viljað eiga í haiðri bar-
áttui við s'orm og sjávarbylgjur, heldur en að
eiga oiðaskipti við nokkum úr þessum hóp, en
hann fann sig knúinn til þess að vitna urn hina
nýju trú sína, og hann var ekki rag’ur. Ha,nn leit
skærum augum sínum á þann, sem spurt hafði.
»Já, ég’ veit, að ef nokkujð á að get,a frelsað
þann, sem er að því kominn að drukkna og koma
honum upp á klettinn, þá er það gamla trúin
og’ boðskapurinn um frelsara syndugra manna«,
svaraði hann.
Það varð þögn á eftir þessum oiðum, og í’oði
kom upp í kinnar húsmóðurínnar. Hún flýtti sér
að beina samtalinui í aðra átt, og Hjálmar fan,n,
að hinum gestnnum fannst hann hafa gengið
lengra en almenn kurteisi leyfði.
Stuttu eftir miðdegisverðinn fóru hinir gest-
irnir, og Hjálmar vai'ð einn eftir með húsbænd-
unum.
»En hvað það er inndælt, að þeir skuli vera
farnir!« sagði Elsa, og bætti hlæjandj við, þegar
hún, sá undrunarsvipinn á Hjálmari: »Annars
þykir mér mjög vænt um að sjá þá, en ef ég
hefði vitað, að þú ætlaðir að koma, hefði ég
boðið þeim einhvern annan dag«.
»Blygðaðist þú þín þá fyrir mig?«