Bjarmi - 15.10.1936, Page 1

20. tölublað
Reykjavík, 15. okt. 1936
30. árgangur
19. sunnud. e. trinitatis (Matth. 9. 1—8).
Fypipgefning syitdanna
Eftir séra Guðmund Einarsson.
Sennilesra er hug-takið synci
það hugtak manna. sem breyti
legastar skoðanir eru um á vor-
um dögum, því margir álíta að
engin synd sé til, heldur van-
þekking og' ófulikomleiki, sem
fylg'ir því þroskastigi, sem mach
urinn er á; en aðrir telja synd-
ina aðalböl heimsins, meinsemd,
sem veldur mestum sorgum og
þjáningum í manniheimi.
Ég held, að enginn hugsandi
maður, með. sæmilega skynsemi
geti komizt hjá því að játa, að
vér menn gerum margt það og
tölurn, sem vér vitum að er
rangt og miót vilja Guðs, svo að
um vanþekkingu geti ekki veriö
að ræða, heldur vísvitandi brot
á móti boðum og vilja Guðs,
hins heilaga og alval,da Drottins.
En synd er sérhvert brot á
móti Guðs heilaga vilja, brot,
sem vér vitum um og oss er
Ijóst að stríðir mót boðum hang
og tilgangi allrar tilveru.
Þau brot, sem vér drýgjum
án þess að vér vitum eða höf-
um hugboð um, að séu brot móti
vilja Guðs, held ég ekki að séu
oss synd, því vér felUan engan
óJellisdóm yfir sjálfum oss
vegna þeirra, þar getur aðeins
vei'ið um þá vanrækslusynd að
ræða, að maðurinn hefir ekki
þroskað anda sinn og sál eins og
Guð ætlast til að við gerum, og
þar á það því við, að syndin sé
ófullkoml,eiki og vanþekking; en
jal'nvel þar erum vér þó ekki án
sakai’, því vér höfum ekki leit-
að á Jesú fund, sem oss ber að
gera, til þess að geta náð guð-
legum þroska og, fengiö vissuna
um það, hvað Guðs vilji er í
hverju einu tilfelli.
Þegar vér feitum á Jesú fund,
nálgumst hinn heilaga Drottin,
þá er þaö víst oftast svo, að vér
heyrum orðin; »Þínar syndire
hljóma til vor. Hreinleiki Jesú
og hans heilagi kærleikur ldýt-
ur að vekja þessa rödd í sálum
vor manna, hinna bi-otlegu og
seku: »Mín synd, mín synd«, og
döpur vonfeysisalda fer um oss,
því nú skiljum vér fyrst hve
brot vor eru mörg og stór, þeg-
ar vér sjáum þau í spegli hins
aigjöra hreinleika og kærleika,
og hve þráum vér þá að heyra
meira, orðin ljúfu og þýðu:
»Barnið mitt, þér eru þínar
syndir fyrirgefnar«.
I kvæði nokkru stendur þetta:
»En. dýpsta sárið það sáu þeir
ekki«. Þeir ,sem báru lama
manninn til Jesú og hann sjálf-
ur sáu ekki dýpsta sárið, sem
hann lpið af, — það var hiö
sorglegasta og hættulegasta, aö
þeir vissu ekki hver var aðalor-
sök þjáninga hans og böls. Þeir
sáu, að hann var þjáður og van-
megna, en »dýpsta sárið. það sáu
þeir ekki«, sárið, sem var frum-
orsök þjáninga hans og því reio
mest á að lækna, en Jesú sá það
og byrjar einmitt á aö græða
það sárið, er hann segir við
hann: »Barnið mitt, þinar synd-
ir eru þér fyrirgefnar.«
Góður læknir leitar æfinlega
að frumoisök þjáninganna og
leitast við að græða dýpsta sár-
ið, því þá er fyrst von um al-
gjörðan bata. — Jesús er góði
læknirinn, hinn eini, sem öll sár
getur grætt, því hann einn get-
ur fyrirgefið syndir á jörðu.
Hvort heldur vér lítum tdl ein-
staldinganna eða til þjóðfélags-
heildanna þá munum vér kom-
ast að raun um, að »dýpsta sár-
ið« er syndin, og að ekkert veld-
ur meira böli í mannheimi en,
hún.
Það er syndin, ranglætið og
hrokinn, sem veldur því að þjóð
rís gegn þjóð og vígvellir eru
laugaðir blóði; það er heiftin og
hatríð, sem sviptir manninn,
skynsemi og dómgreind, svo
hann sér ekki hvað sanng'jarnt
er og réttlátt, Hann æsir svo
sjálfan sig og aðra upp til
liryðjuverka, og dauði og tor-
tíming bíður við dyrnar.
Þannig er ástandið í heimin-
um á vorum dögum; þjóð berst
við þjóð og bræður berast á
banaspjótum af ógurlegri heift
og dæmafárri grimmid.
Skyldu mennirnir ekki vita,
að þetta er brot mót vilja Guðs,
að það er synd, sem hrópar til
himins?
Skyldu mennimir ekki skilja,
að ef syndin væri afmáð af jörð-
unni gæti ekkert slíkt átt sér
staö, að þá réði kærleikur og'
elska hugsun vorri og gjörðum,
og að hamingja og gfeði kæmi í
stað hörmunga og tára?
Ef vér svo lítum til einstak-
linganna, hve veldur þá ekki
syndin þar mörgum tárum og-
miklum sársauka; á öllum aldri
mannsins er hún að verki og
sviptir oss sælu lífsins, þeirri
sælu, sem, Guð vill að það færi
hverjum einum af oss.
Ég hef séð unga menn og kon-
ur harmþrungin og beygð und-
an byrði syndarinnar og aíleið-
ingcjm hennar og heyrt hina
eldri andvarpa: »Mín synd, mín
synd!« — Og þó eru það flestir,
sem í húmi hinnar þögulu næt-
ur leita á Jesú fund biðjandi:
»Guð, vertu mér syndugum Iíknr
sainur«. Vér dyljum synd, vora
og sársauka vorn fyrir öðrum
mönnum, og reynum jafnvel að
fela hana fyrir augliti hins al-
sjáanda Guðs, svo hin djúpu sár
syndarinnar vilja einatt spillast
og verða að þeirri und, sem að 1
ben gjörist, ólífissári, sem eitr-
ar allt vort líf og gerir það að
byrði íi stað þess að það á að
vera oss dýrðleg gjöf frá hendi
Guðs. — Þessvegna svipta menn
sjálfa sig lífinu, að þeim finnst
það þyngri byrði en þeir geti
borið; {xiss vegna er hugsýki
og þjáningar hlutskipti svo
margra, að þeir geta ekki beð-
ið í einlægni: »Guð vertu mér
syndugum líknsamur«, og því fá
þeir heldur ekki að heyra orðið
frá himni, sem eitt getur hugg-
að er svo stendur á: »Barnið
mitt, þér eru þínar syndir fyrir-
gefn.ar«.
En ég hef líka fengið að sjá
hina hryggu gleðjast og hina
vonumsviptu fagna er þeir nálg-
uðust frelsaa-ann með bæninni:
»Herra, miskunna þú mér«, og
þeir heyrðu rödd hans í kyrrð-
inni: »Barnið mitt, þínar syndir
eru þér fyrirgefnar«.
Ég hef séð þá, sem stóðu á
barmi hyldýpisins, albúnir að
hverfa úr tölu lifenda, af því
þeim fannst þfið of þung byrði,
en sem þó enn krupu niður,
»féllu að fótum Guðs«, og and-
vörpuðu: »Hjálpa oss herra, því
vér förumst«, og séð þá rísa upp
aftur með bros á vör, því þeir
fengu að heyra, innst í sálu
sinni, hið volduga orð. »Barnið
ínitt, þér eru þínar syndir fyrir-
gefnar«. Elska Guðs fór um sáí
þeirra og þeir fylltust unaði
hans, svo nú var þar bjai't, sém
áður var myrkur, nú þar friður
og ró, sem áður var ófriður og
sár hugarkvöl. Aljt var nýtt í
Drottni, »dýpsta sárið« var
grætt, lofgjörð og þakklæti fyllti
hugann, þar sem áður ríkti ör-
vænting og óbærilegur sársauki
er nú friður og heilög hvíld. —
Sælan í faðmi Di'ottins er full,-
kominn sæla.
Útbreiöiö
Bjarma.