Bjarmi

Årgang

Bjarmi - 01.11.1936, Side 1

Bjarmi - 01.11.1936, Side 1
21. tölublað Reykjavík, 1. nóv. 1936 30. árgangur Allraheilagramessa. (Matt. 5, 1.—12.). Ilinii striðandi og §igrandi söfimður. Eftir William Sundeen, 8tud. theol. AUraheilagramessa. tengir sam- an hinn stríðandi söfnuð hér á jörð og hinn sigTÍhrósan,dj söí'n- uð frammi fyrir hásæti Guðs. Vér miinnu.mst þeirra, sem geng- ið hafa á undan oss inn til hvii.d- arinnar. Þeir flytja, oss kveðj- una í'rá föðurheimkynnunum, sem bíða allra lærisveina Krists, þegar þetta vort jarðneska inni verðu'i' rifið niður. Það hefir verið sagt urn hina kristnu kenning að hún sé »píla- grímaguðfræði« og það er rétt. öll Guðs börn finna það, að þau eru gestir og útl^endingar hér á jörð, sem leita föðurlands síns’ »í‘ra,m, fram um víöa veröld, og gistum í Paradís með sigu,rsör.g;<. Kynslóðir fæðast og kynslóðir deyja,. En hjá öllum kynslóðum .hljómar fagnaðarerindið, og all,- ir, sem hafa heyrt þann boð- skap, vita> að dauð.inn er ekki hið síðasta. Ö, hve það væri hræðilegt ef því væri svo variðJ Hvað væri þá líf mannanna? Aðeins lítið bál, sem skildi eftir smá ösku- hrúgu, þegar allt væri upp- brunnið. Niðurstaðan af lífs- skoðun eí'nishyggj unnar er þessi: Dauðinn er að fuilu og öllu: enda- lpk pei'sónu.leika mannsins. Eft- ir dauðann kemur hin eilífa djúpa þögn. Samkvæmt þessu, þekkja mennirnir aðeins þann sann- leika, er segir: Að jörð skalt þú aftur verða. Ef lífinu er þannig varið, þá veit ég ekki .hvort vér eigum að kalla það sorgarleik eða gaman- leik. Að minnsta, kosti getum vér var],ai kallað það líf, því það hef- ir misst hinn sterkasta neista sinn. Hið dýpsta í oss krefst lífs ■ eftir þetta, líf. Guð hefir gert allt hagfellt á sínum tíma. Jafn- vel eilífðina hefir hann lagt í hjörtu vor. Þess vegna gefur Guðs orð svar við þessari dýpstu spurningu mannshjartans. Á grundvelli heilagrar rítningar játar kristin. kirkja: »Ég trúi á upprisu. .holdsins og eilíft líf«. Vér sjáum þá fyrir oss í dag söfnuð Guðs hér á jörð og söfn- uðinn uppi við1 hásæti hans, og segjum: Sæþir eru þeir! Hinir sælu eru lítilsvirtur og beygð- i'ir lýður, sem leitar athvarfs bjá Drottnj. Þeir eru fátækir í anda, þ. e. án, þess, sem Kristur hefir fyrir þá gert, eiga þeir alls ekkert. Þeir eru hógværir, góðviljaðir og miskunnsamir. Heimurinn á að komast að raun um að hinir sanntrúuðu. séu þannig., Þeir hafa hlotið hlutd;eild í hugarfari han,s, sem »illmælti eigi aftur, er honum var illmælt, og hót- aði eigi, er hann leið«, Þess vegna munu þeir og fá að reyna það aðjheimurinn atyrðir og ofsækir þá og talar ljúgandi allt illt um þá. Söfnuður Guðs hér á jörð ber mörg merki ofsóknar heims- ins,' eni þaði eru, einmitt þau merki, sem eru gimsteinarnir í hinni himnesku, kórónu bans. Allraheilagramessa beinir hug- um vorum að þessui. Það getur aldrei duíizt hinum trúaða, að vegurinn til, lífsins er þröngur. Það er ekki hægt að vera sann- ur lærisveinn Krists og jafn- framti njóta, hylli þessa heims. Jafnvel á voruim dögum er saga, hinnar kristnu kirkju. rituð með blóði. Einnig á vorum dögum kynnumst vér píslarvættis- kirkju, En það getur samt aldr- ei dulizt hinumi trúuðu, að mark- ið', sem keppt er að, er dýrðl,egt. Á Patmos sá Jóhannes hinn end- urleysta söfnuð fyrir sér sem stóran hvítklæddan skara. Eng- in af myndum ritningarinnar er fegurri. Það slær ljósi eilífð- arinnar á Iressi orð: »Sælir eru hjartahreinir, því þeir munu Guð :?já,«. Brorson sá þennan skara fyrir sér og lýsir honum þannig: Sjá þann hinn mikla flokk sem fjöll, er fjölsett gnæfa’ í skrúði’ af mjöll. En hann sá einnig hvaðan hann var kominu. Æ, mörg var þeirra þrenging sár, á þrungnum augum brunnu tár. Þeir komu, úr táradalnum, en nú gráta, þeir ekki framar. á himnum Irekkjast ekki tár. Þar er ekkert annað en gleði. Her- klæðin, rykug og blóðidrifin frá hinum geigvæna vígvelli jarðar- in,nar víkja, og í stað þeirra fæst hinn hvíti kyrtill. Hin sama hönd, sem hér á jörð bar hin þungu vopn? veifar nú pálma- greininni sem sigurtákni. Hinn stríðandi söfnuður er orðinn hinn sigrandi söfnuður, það er kjarni þess fagnaðarerindis, sem Allraheilagramessa flytur. En milli þeirra og vor skilur hið dimma fljót dauðans. Allt, íem lifir, óttast dauðann,.En Jes- ús Kristur hefir sigrað þennan f jandmann vorn. Frá hinni tórnu gröf Krists berst oss boðskap- urinn, að dauðinn sé oss aðeins ferjumaður yfir á land lifenda. 1 dæmisögu nokkui’ri segir svo: í ofsaroki sat lítill fugl á smágrein. Stormhviðurnar rifu og slitu í gTeinina og ógnuðu litla fuglinum með því að fella hann ofan. af greininni. Þá sagði litli fuglinn sigrihrósandi við storminn.: »Hrist þú mig’ af greininni ef þú vilt, ég hefi eftir sem áður vængi mína«., Þessi dæmisaga kenndi mér það, að þegar að danðinn sviptir mér bu.rt af þeirri grein, sem ég sit á, get ég breitt út væng minn til flugs. Og ég veit að sá væng- ur mun bera mig heim til föð- urhúsanna. Afl r aheil agra messa! Dýrðleg- ur ert boðskapur þinn um, endur- lausnina, yndislegur er söngur þinn um lambið, og dýrðlegt er það ljós sem þú varpar yfir {rennan eymdadah, Ég syng því pílagrímssöng minn: »Ég gleymi því, sem að baki er, en seil.ist eftir því, sem fyrir framan er, og keppi þannig- að markinu«. Þennan söng hefi ég lært f rammi fyrir krossinum á Golgata og mun syngja hann, unz pílagríms- för minni ei* * lokið, í hinu eilífa ríki Guðs. William Sundeen. Samkvæmt skýrslu, sem gifin var á þingi heiðingjatrúboðisambands Norðurlanda, sem haldið var í Kaup- mannahöfn í sept. síðastliðinn eru nú 1500 trúboðar og 8200 innfæddir starfsmenn á heiðingjatrútoðsakri Svíþjcðar, Noregs, Danmerkur og Finnlands. Á starfssvæði þessara landa eru nú311 þúsund kristnir. Tekjur Norðurlanda trúboð ins eru rúmar 10 miljónir króna. ★ f presbyterakirkjunni í Bandaríkj- unum voru skynsemistrúai menn í meiri hluta. »Gamaltrúaði« hluti kirkjunnar, sem hafði komið á stofn heiðingjatrúboði, var rekinn úr kirkjunni á síðasta þingi hennar. Hinir brottreknu hafa myndað eigin söfnuð, sem byggir a'gjcr’.ega á hinni gömlu presbylera kenningu. Kirkjudeild þeirra var formlega stofnuð á þingi, sem haldið var í Filadelfíu 11. júní. Eftir siðari fregnum fjölgar þeim söfnuðum stöð- ugt, er segja skilið' við »móðurkirkj- una« og ganga í þessa nýju kirkju- deild.

x

Bjarmi

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.