Bjarmi - 01.11.1936, Side 1
21. tölublað
Reykjavík, 1. nóv. 1936
30. árgangur
Allraheilagramessa. (Matt. 5, 1.—12.).
Ilinii striðandi og §igrandi söfimður.
Eftir William Sundeen, 8tud. theol.
AUraheilagramessa. tengir sam-
an hinn stríðandi söfnuð hér á
jörð og hinn sigTÍhrósan,dj söí'n-
uð frammi fyrir hásæti Guðs.
Vér miinnu.mst þeirra, sem geng-
ið hafa á undan oss inn til hvii.d-
arinnar. Þeir flytja, oss kveðj-
una í'rá föðurheimkynnunum,
sem bíða allra lærisveina Krists,
þegar þetta vort jarðneska inni
verðu'i' rifið niður.
Það hefir verið sagt urn hina
kristnu kenning að hún sé »píla-
grímaguðfræði« og það er rétt.
öll Guðs börn finna það, að þau
eru gestir og útl^endingar hér á
jörð, sem leita föðurlands síns’
»í‘ra,m, fram um víöa veröld, og
gistum í Paradís með sigu,rsör.g;<.
Kynslóðir fæðast og kynslóðir
deyja,. En hjá öllum kynslóðum
.hljómar fagnaðarerindið, og all,-
ir, sem hafa heyrt þann boð-
skap, vita> að dauð.inn er ekki
hið síðasta.
Ö, hve það væri hræðilegt ef
því væri svo variðJ Hvað væri
þá líf mannanna? Aðeins lítið
bál, sem skildi eftir smá ösku-
hrúgu, þegar allt væri upp-
brunnið. Niðurstaðan af lífs-
skoðun eí'nishyggj unnar er þessi:
Dauðinn er að fuilu og öllu: enda-
lpk pei'sónu.leika mannsins. Eft-
ir dauðann kemur hin eilífa
djúpa þögn.
Samkvæmt þessu, þekkja
mennirnir aðeins þann sann-
leika, er segir: Að jörð skalt þú
aftur verða.
Ef lífinu er þannig varið, þá
veit ég ekki .hvort vér eigum að
kalla það sorgarleik eða gaman-
leik. Að minnsta, kosti getum vér
var],ai kallað það líf, því það hef-
ir misst hinn sterkasta neista
sinn. Hið dýpsta í oss krefst lífs
■ eftir þetta, líf. Guð hefir gert
allt hagfellt á sínum tíma. Jafn-
vel eilífðina hefir hann lagt í
hjörtu vor. Þess vegna gefur
Guðs orð svar við þessari dýpstu
spurningu mannshjartans. Á
grundvelli heilagrar rítningar
játar kristin. kirkja: »Ég trúi á
upprisu. .holdsins og eilíft líf«.
Vér sjáum þá fyrir oss í dag
söfnuð Guðs hér á jörð og söfn-
uðinn uppi við1 hásæti hans, og
segjum: Sæþir eru þeir! Hinir
sælu eru lítilsvirtur og beygð-
i'ir lýður, sem leitar athvarfs
bjá Drottnj.
Þeir eru fátækir í anda, þ. e.
án, þess, sem Kristur hefir fyrir
þá gert, eiga þeir alls ekkert.
Þeir eru hógværir, góðviljaðir
og miskunnsamir. Heimurinn á
að komast að raun um að hinir
sanntrúuðu. séu þannig., Þeir
hafa hlotið hlutd;eild í hugarfari
han,s, sem »illmælti eigi aftur,
er honum var illmælt, og hót-
aði eigi, er hann leið«, Þess vegna
munu þeir og fá að reyna það
aðjheimurinn atyrðir og ofsækir
þá og talar ljúgandi allt illt um
þá. Söfnuður Guðs hér á jörð
ber mörg merki ofsóknar heims-
ins,' eni þaði eru, einmitt þau
merki, sem eru gimsteinarnir í
hinni himnesku, kórónu bans.
Allraheilagramessa beinir hug-
um vorum að þessui. Það getur
aldrei duíizt hinum trúaða, að
vegurinn til, lífsins er þröngur.
Það er ekki hægt að vera sann-
ur lærisveinn Krists og jafn-
framti njóta, hylli þessa heims.
Jafnvel á voruim dögum er saga,
hinnar kristnu kirkju. rituð með
blóði. Einnig á vorum dögum
kynnumst vér píslarvættis-
kirkju, En það getur samt aldr-
ei dulizt hinumi trúuðu, að mark-
ið', sem keppt er að, er dýrðl,egt.
Á Patmos sá Jóhannes hinn end-
urleysta söfnuð fyrir sér sem
stóran hvítklæddan skara. Eng-
in af myndum ritningarinnar
er fegurri. Það slær ljósi eilífð-
arinnar á Iressi orð: »Sælir eru
hjartahreinir, því þeir munu
Guð :?já,«. Brorson sá þennan
skara fyrir sér og lýsir honum
þannig:
Sjá þann hinn mikla flokk sem fjöll,
er fjölsett gnæfa’ í skrúði’ af mjöll.
En hann sá einnig hvaðan
hann var kominu.
Æ, mörg var þeirra þrenging sár,
á þrungnum augum brunnu tár.
Þeir komu, úr táradalnum, en
nú gráta, þeir ekki framar. á
himnum Irekkjast ekki tár. Þar
er ekkert annað en gleði. Her-
klæðin, rykug og blóðidrifin frá
hinum geigvæna vígvelli jarðar-
in,nar víkja, og í stað þeirra fæst
hinn hvíti kyrtill. Hin sama
hönd, sem hér á jörð bar hin
þungu vopn? veifar nú pálma-
greininni sem sigurtákni. Hinn
stríðandi söfnuður er orðinn
hinn sigrandi söfnuður, það er
kjarni þess fagnaðarerindis,
sem Allraheilagramessa flytur.
En milli þeirra og vor skilur
hið dimma fljót dauðans. Allt,
íem lifir, óttast dauðann,.En Jes-
ús Kristur hefir sigrað þennan
f jandmann vorn. Frá hinni tórnu
gröf Krists berst oss boðskap-
urinn, að dauðinn sé oss aðeins
ferjumaður yfir á land lifenda.
1 dæmisögu nokkui’ri segir
svo: í ofsaroki sat lítill fugl á
smágrein. Stormhviðurnar rifu
og slitu í gTeinina og ógnuðu
litla fuglinum með því að fella
hann ofan. af greininni. Þá sagði
litli fuglinn sigrihrósandi við
storminn.: »Hrist þú mig’ af
greininni ef þú vilt, ég hefi eftir
sem áður vængi mína«.,
Þessi dæmisaga kenndi mér
það, að þegar að danðinn sviptir
mér bu.rt af þeirri grein, sem ég
sit á, get ég breitt út væng minn
til flugs. Og ég veit að sá væng-
ur mun bera mig heim til föð-
urhúsanna.
Afl r aheil agra messa! Dýrðleg-
ur ert boðskapur þinn um, endur-
lausnina, yndislegur er söngur
þinn um lambið, og dýrðlegt er
það ljós sem þú varpar yfir
{rennan eymdadah, Ég syng því
pílagrímssöng minn: »Ég gleymi
því, sem að baki er, en seil.ist
eftir því, sem fyrir framan er,
og keppi þannig- að markinu«.
Þennan söng hefi ég lært f rammi
fyrir krossinum á Golgata og
mun syngja hann, unz pílagríms-
för minni ei* * lokið, í hinu eilífa
ríki Guðs.
William Sundeen.
Samkvæmt skýrslu, sem gifin var
á þingi heiðingjatrúboðisambands
Norðurlanda, sem haldið var í Kaup-
mannahöfn í sept. síðastliðinn eru
nú 1500 trúboðar og 8200 innfæddir
starfsmenn á heiðingjatrútoðsakri
Svíþjcðar, Noregs, Danmerkur og
Finnlands. Á starfssvæði þessara
landa eru nú311 þúsund kristnir.
Tekjur Norðurlanda trúboð ins eru
rúmar 10 miljónir króna.
★
f presbyterakirkjunni í Bandaríkj-
unum voru skynsemistrúai menn í
meiri hluta. »Gamaltrúaði« hluti
kirkjunnar, sem hafði komið á stofn
heiðingjatrúboði, var rekinn úr
kirkjunni á síðasta þingi hennar.
Hinir brottreknu hafa myndað eigin
söfnuð, sem byggir a'gjcr’.ega á
hinni gömlu presbylera kenningu.
Kirkjudeild þeirra var formlega
stofnuð á þingi, sem haldið var í
Filadelfíu 11. júní. Eftir siðari
fregnum fjölgar þeim söfnuðum stöð-
ugt, er segja skilið' við »móðurkirkj-
una« og ganga í þessa nýju kirkju-
deild.