Bjarmi - 01.11.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
83
Barátta fyrir
biblíulegri trú.
KKISTILEGT HEIMILISHLAÐ
úteefandl: Ungir menn í Kcjkjavík.
Áskriftarg'jald kr. 5.00 á ári.
Remur út 1. og 15. livers mánaðar.
Gjalddagl 1. júnf.
Kitstjórn: Ástráður SÍRursteindórsson
Bjarni Eyjólfsson
Gunnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Síml 3504.
l’óstliólf 651.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Trúboð
Heiclingjatrúboðið á ekki mik-
ið rúm í hjörtum flestra. Það er
olnbog-a,ba,rn, einskonar ösku-
buska, sem má njóta þeirra
mola, sem til falla, en, er annaj’s
að mikfu leyti látið afskipta-
laust.
Slíkt sinnuleysi er skiljanlegt
af .hálfu, þeirra, sem engan á-
hujga hafa fyrir starfi og vexti
Guðsríkis, eða reyna sem mest
að draga úr í'órnum til, þess.
Það er skiljanlegt frá sjónar-
miði þeirra, sem sjá eftir 2—3
þúsund króna, fórn á ári til
kristniboðs, en hafa ekkert við
það að athuga, að eytt sé 3—4
miljónum króna á ári í áfengi
hjá ekki fjölmennari þjóð en fs-
lendingar eru,
Sannleiikuiinn um þetta
sinnuleysi ecr sá, að fátt eða
ekkert er betri mælikvarði á
andlegt líí' og þroska, þjóðarinn-
ar, en afstaða, hennar til heið-
ingjatrúboðsins., Það hefir sýnt
sig og sannað, að það fer saman
lifandi og starfsöm kirkja og
heiðingjatrúfcoð. Sá kristinn
söfnuður, sem á eitthvað til, að
miðla, hlýtuji’! að miðia. Sá
kristinn söfnuður, ,sem á hlýðni
og tekur orð Drottins síns alvar-
lega, hlýtur að í'ramfylgja skip-
un hans um að kunngjöra fagn-
aðarerindið út um allan heim.
Þar sem rai'inyerujegt trúarííf
er, þar verður mönnum það
ljcst, að skipun Je,sú u,m að fara.
með fagnaðarerindið út un> afcl-
an heim, var ekki aukaskipun,
sem mátti sitja á hakanum,
held,ur hið mikla, h,luitverk, sem
hann, fól lærisveinunum að
framkvæma.
Þessari skipu,n ,hafa fslend-
ingar brugðizt hrapalfega.
Sinnuleysi þeirra við kristni-
boðsskyldunni í'elur í sér þung-
an dóm yfir íslenzku kristnilífi.
Það t, vanrækslusynd, sem ekki
má fcengur eiga aðsetur í hópi
trúaðra. Það er skylda, allra trú-
aðra manna að styðja heiðingja-
trúboðið, eins mikið og þeir geta
með starfi, fórn og fyrirbæn.
Miðvikudaginn 23. sept. síð-
astfciðinn, var haldinn fundur í
»Bl,a,sieholmskyrka,n« í Stokk-
hólmi. Yfirskrift fundarins va,r:
»Til baráttu fyrir biblíulegri
trú«. Foi'göngumenn þessa fund-
ar voru, forstöðumenn og starfs-
menn hjá ýmsum kristilegum
í'éfcögum, og starfsgreinum í Sví-
þjóð. Þátttakendur í fundinum
voru yfir 2000. Fundur þessi
hefir vakið mikla athygli og er
talinn hliðstæður hinum fræga
fundi, sem haldinn var í sam-
komuhúsin.u »Calmeyersga.tens-
Misjonshus« í Oslp, í norska
kirkjustríðinu 1919. En í því
stríði ráku trúaðir menn í Nor-
egi »nýguðfræðina« al‘ höndum
sér, ef svo má segja.
Tilgangur þessa fjölmenna
sænska, fundar var að hvetja, til
baráttu gegn »nýguðfræðinni«
svo nefndu. Ræðumenn á þess-
um í'undj vorn: Nils Dahlberg
forstöðumaður heiðingja,trúboðs-
ins; Göte Bergsten prestur; Alf
Nörbiick sóknarprestur; Karfc
Larsson, kommandör í Hjálpræð-
ishernum; Nils Rodén rektor og
David Hedegárd kennari heið-
ingjatrúboða.
Rocfcén rektor stjórnaði fund-
inum, en Alf Nörbáck sóknar-
prestur var fyrsti ræðumaður.
Efni hans var ástandið í heim-
inum eins og það er nú, séð frá
sjónarmiði kristindómsins. Tifc
grundvallar fcagði ,ha,nn frásög-
una í 13. kap. Matt., um óvininn,
sem sáði illgresi í akur ná,-
granna síns.
Dahlberg forstöðumaður heið-
ingjatrúboðsins talaði um hina
bibiíulegu. trú og heiðingjatrú-
boðið. Hann benti á hversu Páll
postuli, sem var postuli heið-
ingjanna, málaði Krist lifandi
og uppfcrafinn Drottin fyrir
þeim. Hið sama gerðu Pétur og
Jóhannes.. Það var engin óvissa
eða fálm í boðun þeirra. Það er
slíkur boðskapur sem lieiðingj-
arnir þarí'nast. Þess vegna eig-
i-im vér að ffytja þeim fagnaðar-
erindið óskert, vér eigtum að
færa þeim Krist. Og þetta höf-
um vér gert. En á síðari árum
hafa kenningar, sem eru hættu-
fcegar trúboðinu, smeygt sér inn
gegnum útþynnta, frjálslynda
trúrækni. Nokkrir nýtízku trú-
boðar boða Krist aðeins sem
þjóðfélagslegan umbótamann,
en vér megum aldrei snúa, oss
burt frá því að boða þann Kri,st,
er Biblían sýnir oss, og krossinn.
Hedegár d heiðing j atrúboðs-
kennari talaði um efnið: »Nú-
tíma. fráfafcl frá trúnni«. Erincfci
hans snerist eingöngu um frjáls-
lyndu guðfræðina og álirif henn-
ar á kristindómsfræöslu í skól-
um og*. hversúl hún er ein,s og
opnar dyr fyrir hatursmenn
kristinnar trúar, til niðurrifs.
Það er því skylda kristinna
manna að berjast gegn henni.
Karl Larsson kommandör tafc-
aði um efnið: »Kristi;r Biblíunn-
ar, vor einasta von«.
Að erindi hans loknu var bor-
in uipp áskorun eða yíirlýsing,
sem samþykt va.r í einu hljóði
af þeim rúmum tveim þúsund-
um mannai, sem viðstaddir voru.
Því næst játuðu allir viðstaddir
sameiginfcega hina postufclegu
trúarjátningu og sungu, sálm
Lúthers »Vor Gu,ð er borg á
bjargi tra,ust«., Fundinum lauk
með því að Arvid; Svárd ritstjóri
bað bæn.
Yfirlýsingin, sem samþykkt
var, va,r þannig:
»ÁVARP:
Söfnuður Krists virðist á vor-
u.m dögum eiga, í mjög alvarlegri
aðstöðu. Vér náfcgumst vafalaust
tíma, sem muinu færa oss mikl-
ar þrengingar, en samt ríkir oft
mikill svefn og heimslund inn-
an safnaðarins. 1 þessari erfiðu.
aðstöðu er nýtízku afneitun á
grundvallarsannindum Bibliunn-
ar tvöfalt hættulegri kristilegu.
starí'i. heima, fyrir og úti á
kr istn.i boðs akr i n u.m. Það er
kuinnugt, að grafið er uindan
Ritningunni sem óskeikulum
leifiarvísi um trú og líf. Aðalat-
rið.'.num í vitnisburði Ritningar-
innar um Krist, sem stytzt og
skýrast eru sett fram í annari
grein postullegu. trúarjátningar-
innar, er opinberlega afneitað.
Menn hafna, þannig eifcífum guo-
dómi Krists, yfimáttúrlegri
fæðingu ha,ns, friðþægingu, lians,
líkamlegri upprisu hans og sýni-
legri afturkomu hans. Með djúp-
um sársaukasjáum vér, að þessi
afneitun hefir unnið fótfestu. við
BRITTA
75
huncfc með sér. Afclt var þögult og kyrrt í skógar-
varðarbústaðnum og ágústsólin slœin úti fyrir.
Ekkert utanaðkomandi truflaði hugsanir Brittu,
Þó voru þær ekki eins rólegar cg allt umhverfi
hennar, Iiún var a,ð hugsa um það , að það væri
fcangt síðan hún hefði fengið bréí' frá Kalle
Storm, og hún furðaði sig' á því, að hann skyldi
elcki skrií'a. Hafði ha,nn reiðst við síðasta bréf
hennar? Hún reyndi að ryfja upp fyrir sér, ,hvað
hún hefði skrifað og fannst það vera afcllivasst,
en sarnt ekki svo slæmt, að hann þyrfti að reið-
ast við það, Va,r hann ef tifc vill orðinn þreyttur
á bi’éí'askiptunum, eð.a hafði ha,nn farizt í bylgj-
unum? Hvernig- sero því var varið, saknaði liún
stuttu, en skemmtifcegu bréfanna hans.
Henni þótti einnig leitt, að öllum mög;ul,eiku,m
til þess að fá nokkuð að heyra um Hjálmar var
lpkið — jafnskjótt og þeir byrjuðu.
Va,r það. satt, sem Kalle Storm skrifaði um
Hjálmar? Það hfcaut víst að vera enn verra, því
ef Hjálmar var líkur sjáfc.fum sér frá fyrri tíð,
þá hefði hann og Kalle blotið að verða, beztu.
vinir. Þeir fcjktust hvor öðrum a,ð, möi’gu leyti,
fannst Brittu. Bréf Kalle Storms .höfðu svo oí't
komið henni til Jæss að hugsa uro Hjálmar
Brenning.
Æ, hvar var hann niðurkominn, og' hvers
vegna lét Kafcle Storm ekkert frá sér heyra?
Hvar sigldu þeir um haf jarðarinnar og lífsins?
76
Iiélcfcu þeir réttri stefnu eða voru þeir vilfctir?
Britta bað kyrfcátlega og innilega fyrir þeim,
þarna sem hún sat við vinnu sína.
Það var þó ekki hægt að sjá það' á henni, að
hún væri að biðja, því að hún hélt stöðugt áfram
við verk sitfc. Afclt í einu, leit hún upp, því að
lienni fannst, að bún væri ekki lengur ein.
Þarna stóð sófcbrenndur m,aðuir og horí'ói þög-
ull á hana.
Hvað var þetta? Hafði bæn hennar verið svo
sterk að hann, sem var í fjarlægð var kominn
í nánd við hana, að hann sem bjó í Jmgsun henn-
ar og hjarta, allt í einu hafði tekið á sig lifandi
mynd fyrir augum liennar? Henni fannst hjarta
sitt hætta að slá í nokkrar sekúndur, og rjóð.ar
kinnar .hennar urðu fölar.
Maðurinn, sem frammi fyrir henni stóð, mis-
skildi þetta, merki.
»Bitta ,þekkir þú mig elcki aftux?« sagði hann
fljótt. »Vertu ekki hrædd, það er ég, Hjálmar«.
Nú urðu. hinar fölu kinnar hennar rjóðar í
staðinn. Hún rétti honum .hendina, en datt þá í
hug að hún væri rennvot af perusafa og dró
hana því að sér aftur. Hann misskilcfci einnig
þessa hreyfingu.
»Þú vi.lt þá elcki taka, í hendina á mér«, sagði
ha,nn hryggur. »Því hafði ég þó búizt við«.
Hann horí'ði á hana með a.ug’naráði eins og
skipbrotsmaður, sem sér skip sig’Ia fram hjá