Bjarmi - 15.11.1936, Blaðsíða 2

86
B J A R M I
Einkabréf til Bjarma
frá Ólafi Ólafssyni, kristniboða
Þú kastaðir eljibelgnuim!
Við trúmennirnir biðum með
talsverðri óþreyju þeirra breyt-
inga, sem í ráði var að þú tæk-
ir. Mu.ndu þær verða merki
framsóknar og vaxtar eða aft-
urfarar og þverrandi lífs?
Nú er sú reyndin á orðin að
þú hefir ekki brugðizt okkar
beztu vonum. Þú hefir reynzt
trúr þinni kölluai; ennþá eiga við
um þig orðini þau, sem höfð voru
u.m Skírarann: »Ekki var ha,nn
ljósið, heldur átti hann að vitna
um ^jósið. Hið sanna ljós, sem
upplýsir hvern mann, — ljós
heimsins«.
Eitt sinn hugðu menn þig
mundj vera hinnsta bjarma
deyjandi dags rétttrúnaðarins á
],andi okkar. En mörgum mönn-
u.m varst þú þegar í upphafi auð-
fúsugestur. Og, ennþá þykjumst
við kenna ilgeisla ársólar lífsins,
þar sem þú ert..
Tímarnir breytast, — en
miskunn Gu;ðs varir að e'.lífu.
Himinn og jörð mu,nu. iíða undir
iok, — en Orð Drottins mun alls
ekki undir ]ok l,íða. Og því áttir
þú meiri í'ramtíð en andstæðing-
ana flesta óraði, að þú fluttir ó-
mengað fagnaðarerindi um óum-
breytanlega miskunn Guðsföllnu
mannkyni til frelsunar.
Það var helzt að þér fun.dið,
að þú samdjr þig lítt að siðum
það mieð meiri alvöru og fórst að
gefa meira. í'é til Guðsríkis má!-
efnis en áður. Þú sást lika ýmis-
legt, sem kristnir menn taka
ekki þátt í, og þú vildir faka
þetta rækilega og varst fús til
þess að hætta að dansa, sækja
kvikmyndahús, spil,a á spil og
aðrar hvorkinlegar athafnir. Þú
gafst ef til vill ennþá meira. Þú
fórst aftur á samkomur og
varst meðlimur í stjórnum og
nefndum,. Allt líf þitt hefir
breytzt. Þú lifir allt cðru vísi en
þú gjörðir áðu.r. Er ég nú ekki
búinn að gefa. Guði það sem Guðs
er? segir þú.
Ef þú hefir ekki gefið. Guði
meira en það, sem hér er nefnt,
verð ég samkvæmt Guðs orði að
svara nei. Þú hefir ekki gefið
sjálfan þig. Vér getum afne.tað
mörgu, sem oss þykir vænt um
og gjört margt, sem oss finnst
að sé leiðinlegt, aðeins ef vér (
komumst hjá því að gefa oss
sjálf. Hið .síðasta, sem maður-
inn gefur Guði, er, að hann gef-
ur sjálfan, sig.
Guð hefir iengi kallað á þig
og það var eitt alveg ákveðið,
sem hann óskaði eftir. Þá gaíst
þú í staðinn bæn þína, vinnu
þinna tíma, enda fórstu, einatt
í öfuga átt við nýstefnumenn,
kirkjunnar.
Þér var það borið ósjaþdan á
brýn, að þú værir málgagn
steinrunnins rétttrúnaðar og
gamallar, aflóga guðfræði. En
nú er saga nýstefnanna sögð —
samtímis sögu, mesta n'ðurlæg-
ingartímabils kirkjunnar síð-
ustu mannsaldra. Aftur á móti
hefir það sannast ennþá einu
sinni að gamli rétttrúnaðurinn
svonefndi, er líf, andi og sann-
leikur. Boðskaptr Ritningar-
innar um synd og náð opinber-
ast nú eins og áður, sem kraftur
Guðs til, frelsunar, — til endu.r-
nýjunar kirkju Krists hinnar
ósýnilegu á meðal allra, þjóða. —
Þú hefir átt eigi lítinn þátt í því
að trúarvakningin berst nú til
okkar stranda.
¥
Þú krefst nú sem fyrr aðgrein-
ingar kristindóms og ekki-krist-
indóms, og lítur þannig; á, að
hættulegasti óvinur kirkjunnar
eigi sér hæli innan veggja henn-
ar en ekki utan. Munum vér
vera þér samdóma um það trú-
mennirnir. — Trúarbragðasam-
bræðsla, (banamein hinnai*
miklti nestoríönsku kirkju) er,
og hefir alltaf verið kirkjunni
miklu hættulegri en opinber
guðsafneitun.
þína, peninga þína, skemmtanir
þínar, og það er a.llt saman g .tt
og- blessað. En það sem Jesús
biður fyrst um hefir þú ekki
gefið honum, synd þína. Það sem
þú þarft ao’ gera er að auðmýkja
þig og koma rr.eð synd þína, sem
heklur þér frá. Það kostar mikið
fyrir oss menn að taka. á móti
öllu. af náð. Vér getum sxtt o;s
við að láta. frelsast ef vér að-
eins fáum að borga dálítið fyrir
oss, en þá erum vér ekki lengur
frejsið af náð. Eða það er ein-
hver ákveðin synd, sem þú ekki
vilt segja skilið við? Þú færð
Guði lyklakippuna með mörgum
lyklum; en einum heldúr þú eft-
ir handa sjálfum þér. Að gefa
Guði það, sem Guðs er, er fólgið
í því, að gefa honuim all,a lykla,
að leggja alla syndina fram fyr-
ir hann. — Guð vill ekki fá hana
af því hann elski syndina, held-
ur af því að hann elskar synd-
arann. Hann hefir friðþægt fyr-
ir syndina með dauða sínum á
Golgata, og þess vegna, getur
han,n varpað henni af baki sér,
ef vér viljum sleppa henni, þ. e.
að játa hana fyrir Guði. Setjum
svo að einhver af ástvinum vor-
uim stæði með rjúkandi sprengi-
Sú skoðun brýtur að sjálf-
sögðu mjög í, bága við það stór-
kostlega, starf, sem unnið hefir
verið í landi okkar um margra
ára skeið, til þess að afmá
marka.límr kristindóms og al-
mennrar trúrækni, án þess þó
fullkomlega að hafna hinum
sögulega Jesú. Krosg Krists
skyldi ekki hineyksla menn frem-
ur en gu,llkrossar kaþólskra.
Það hefir verið, reynt að beina
öllum straumum í einn farveg.
Því skyl.di kennslu, og prédikun
kirkjunnar manna, þannig í
hóf stillt að hún væri hvorki já-
kvæð né neikvæð um of. Alvitað
er að á prestaskólanum, í ritum
Prestafélagsins, í prestahug-
vekjunum, á landsfundum
presta. og safnaðarfulltrúa, og á
Synodus, hefir eftir megni verið
þaggað niður í þeim sem kenndu
óhikað og yfirdrepslaust það,
sem þeim hafði þó kenn.t verið,
nefnilega hreinræktaða skyn-
semistrú og afneitun meginsann-
inda kristindómsins. Þó hefir já-
kvæð kristindómsboðu,n verið
ennþá ver liðin, Almenn sanr.-
indi, speki þessarar alda.r óper-
sónuleg og algild, skyldi pré-
dika, en ekki hin opinberuðu
sannindi kristindómsins.
Hinir u,ngu, áhugasömu og
sannleiksleitandi útgefendur
Strauma voru illa liðnir og
þóttu friðarspillar. En þó hefir
þú og þitt fylgilið sætt fleiri á-
kúrum. af því þú þóttir þröng-
sýnn, óvísindialegur, o,’stækis-
fullur o. s.. frv.
kúlu, í hendinni, sem gæti
sprungið þá og þegar. Hann veit
ekki að hún er hættuleg. Vér
kærðum css ekkert um það að
hann gæfi oss éinhveijar falleg-
ar gjafir. Það, sem vér viljum fá,
er sprengikúlan, svo að vér get-
urn kastað henni burt. Guð vill
fá synd vora,, sem getur gert oss
tjón bæði u.m íí.ma og eilífð,
Sá, sem vill, gefa Guði það sem
Guðs er, þarf ekki í fáti að finna
margt til þess að fullnægja hon-
um. Hann þarf aðeirs að bíða
þangað til Guð bendir á eitthvað
og þá að biðja um kraft til þess
að láta það a.f hendi.
Maour getur fundið það í II.
Kor. 8, 6., hvernig maður á að
gefa og fórna á réttan hátt.
Fyrst gáfu þeir sjálfa sig
Dtottni og sem afleiðing af því
fórnuðu þeir til Guðs ríkis. Fyr-
ir þeim, sem hefir gefið Guði
al)t sitt líf, verður það ekki
sp rning, hve lítið hann geti
komizt af með að gefa. Nei,
hann vill gefa sem allra, mest af
tíma sínum, vinnu sinni, pening-
um sínum, já, jafnvel líf sitt ef
þess er krafizt, Því að kærleiki
Krists knýr hann.
Með stakri varkárni hefir ver-
ið reynt að breiða slæðu, altrú-
ismans (mannkærleika), yfir
allar andstæður í trú og skoðun
kirkjunnat- manna. Og á þeirri
»Ausgleic,ht:ng« (jöfnun) skulu
nú byggð aukín samtök cg sam-
vinna. að kristindómsmálum.
Okkur er sagt að þannig pré-
diki menn og starii í anda
Krists. —- önnu.r eru þó ein-
kenni þe-s anda, sem starfandi
hefir verið í, ágætustu mönnum
kirkjunnar, bæði fyrr og síðar.
(Nægir t. d;. að minna á trúar-
vakninga, frömiði svo sem
Mcody, Torrey, Hauge, Beck og
nú síðast Marie Monsen í Kína).
Við erum þér þakklátir fyrir
að þú nú sem fyrr ræður trú-
uðu fclki til að snúa sér frá
samv.'nn.ii, sem byggist á slíkum
afdráttarsamningum, minnugir
þess, sem garnli Ibsen sagði:
»Akkordens ánd er Sata,ns«.
★
Meginverkefni þitt er og hefir
vérið, að ilytja landsmönnum
bbðskap Biblíunnar u.m synd
og náð og' áminna í Krists stað:
Látið sættast við Guð! Og því
skyl,di nú trúmönnuím landsins
ljúft og skylt að fylkja sér um
þig, að þú ert frömuður trúar-
vakningarinnar, sem við biðjum
um og þráum umfram allt ann-
að-
Hvað stoöar það þótt kirkja
lan.dis.ins fengi nú aftur sín
»fornu, i éttindi«, fengi a,uð og'
völd, með fjölgun prestakalla í
stað fækku.nar, vegleg' musteri,
m:kinn safnaðai söng, fjölbreytt
félagslíf og stóraukna, sam-
vinnu að kristindómsmálum, já,
Jjótt hún áynni allan heiminn —
ef ekki verður hér trúarvakn-
ing! En með trúarvakningu mun
okknr veitast að auki alt það,
sem okkur getur til he lla orðið
en Guði til, dýiðar.
Ölafur Ölafsson
kristmboði.
Næsla ár eiu 1C0 Cr liciu f, á fæO-
ingu Moody, hi .s hein sfræga vckn-
ingaprédikaia. I’að er táiið, ..ð eng-
inn» hafi á síðari timum, og að iík-
indum aldrei í sögu kr s inr.a.-
kirkju, pródikað fagnaðarcrii.dið fyr-
ii eins mörgum mönnum og hsnn
gerði.
★
Meðal fregna frá ameriska biblíu-
félaginu eru fréttir frá starfinu i
Sfam. Þar segir svo að í auslurhluta
landsins sé mikil vakning. Fólkið, sern
býr þar, hefir af sjálfdáðum byrjað
að lesa Biblíuna. Það hefir enga til
að leiðbeina sér, nema heilagan Anda.
Hundruð manna hafa tekið við fagn-
aðarerindinu sem eina veginum til
hjálpræðis. fbúar margra þorpa hafa
tekið trú á Krist sem frelsara sinn.
Þeir hafa byggt mörg samkomuhús,
til þess að halda í fundi.
Vegna þessarar vakningar, hefir nú
verið stofnaður Biblíuskóli í Kórat.
Tilgangur hans er að fræða konur og
menn, svo þau geti farið með fagn-
aðarerindið út á hina fullþroskuðu
akra.