Bjarmi - 15.11.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
87
Máttur lifandi trúar.
C'tE'efnndi: UiiEÍr inciui í ltcykjnvík.
Aslu’iftargjald kr. 5.00 á ári.
Kciiiur út 1. og 15. livcrs iiiánaðar.
Gjalddagi 1. júni.
Ititstjórn: Astráður Síeius ci dórsson
Bjarni Eyjólfsson
Guniiar Sigurjónsson.
AfRrciðsla Þórsgötu 4. — Sími 5504.
l’óstlióif 051.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Bæn.
Vér höfum sterkasta aílið á
vo.ru valdi, sem hægt er að fá
nokkurum manni í hendur, og
það er bænin, með fyrirheltinu.
Vér erumi hughraust, hversu.
fá, sem vér kunnum að virðast,
því sigurinn heyrir til, Guði vor-
uia. He:murinn getur tekið sín-
ar ákvarðanir um, að útrýma
starfi voru og kenning'u. En vér
yitum, að það er ekki hægt, því
sá sem starí'ar með bæn, hefir
tæki, sem ekki er gctt að vara
sig1 á.
Með bæninni leggjum vér
hina hættulegnstu, sprengju, í
miðjan hóp andstöðumanna
vorra, og hún veikir andstöðu
þsirra, þegar Guði þóknast. Þeir
eru. ekki óhultir í hinu ram-
gjörasta vígi sínu. Ef vér notum
bænina. rétt, munum vér sjá
undu.rsamlega. hluti, sem hvorki
vér e3a aðrir mujium geta skilið
hvernig geta. gerzt. — Það er
Gið, sem starfar.
Bænin er opin leið til Guðs.
Hún kallar kraft og bi,essun nio-
u.r frá honum. Þess vegna látum
vér ekki hugfallast þótt lí.tið
virðist miða áfram. Slíkt á að-
eins að hvetja oss til að nota
meira það' vopn, sem Guð heí'ir
veitt oss með bæninni.
Vér, sem í alvöru viljum
vinna að því, að sáþr megi frels-
ast, vér verðum að sameinast
meira í bæn en vér höfum gert
hingað til. Vér verðum að nota
þann dýrðlega rétt, sem Guð
veitti oss með bæninni. Þá mun
birta yfir þjóð vorri og lífið frá
Guði fá greiðari aðgang að
hjörtunum.
Vér höfum, Guði sé lof, feng-
ið að sjá nokkra sigra í starfi
vorui. Þeir eru, að vísu fáir, en
þeir verða fleiri ef vér trúum og
biðjum. Djöfullinn óttast heitar
bænir, því það rekur flótta í lið
hans. Biðjum; í Jesú naí'ni!
Það hefir haft mikil, á.hrif, ekki
einasta. í Svíþjcð, heldur einnig
í Danmörk og, Noregi, frásaga
um sorgjeian atburð, sem átti
sér stað á »Mar.inspítala« í
Stokkhólmi, og kostað fjóra
rnenn lífið. Þessir fjórir menn,
sem höfðu, veriði lagðir á spítal-
ann vegna smávægilegra og
hættulausra, veikinda, var í mis-
gripum gefin röng sprauta, sem
í var drepandi eitur. I átta daga
lágu þessir fjórir menn og biðu
dauðans. Þeir vissu, að þeir voru
dauðans matuy, og að engin
mannleg lækniskunnátta megn-
aði að stöðva verkan eitursins í,
ljkömum þeirra,
Nokkru. eftir að: þessi sorglegi
atburður hafði átt sér stað, birt-
ist grein í sænsku vikublaði, er
sagði frá síðustu. stundum eins
af hinum ógæfusömu mönnum,
sem fyrir þessu urðu. Það var
ungur verkfræðinguir, Arthur
Nilson ,að nafni, sem nctaði síð-
ustu stundir æfi sinnar til þess
að sýna,, hve mikið lifandi trú á
Guð megnar.
Nilson verkfræðingur var ung-
ur, duglegur maður, sem átti
glæsta, framtíð fyrir höndum. I
trú á framtíð sína hafði hann
byggt sér og konu sinni yndis-
legt heimili, og af því, að hann,
sjálfur var kunnur byggingar-
listinni, var öllu í'yrir komið ná-
kvæmlega eins og þau vild,u; hafa
þ'að. Við smíði meiri hluta inn-
anstokksmunanna hafði hann
lagt hönd að verki, — Með sér-
stökum kærleika vann hann mik-
ið að litlu bænaherbergi fyrir
konu. sína, og átti það' að, verða,
helgidómur heimilisins.
Sambúð þessara i.ngu hjóna
var sérstaklega hamingjurík, og
einmitt um þessar rnundir
bjuggust þau, við fæðingu fyrsta
barnsins. Daiginn, sem hann var
'lagðiir á sjúkrahúsið, hafði hann
gert teikningu af vöggunni —
allt átti að vera \ samræmi, og
tilbúið.
Hjónin voru, bæðd höndluð af
Kristi, og kappkostuðu að fram-
ganga í Guðs anda. Þess vegna
var það hið eðlilegasta af öllu.
að hugsa u.m bænaherbergi á
heimilinu. Nilson verkfræðingur
hafði einnig tíma og vilja til þes.s
að vinna fyrir Guð og kirkjuna.
Hann va,r djákni (diakon) í
einum söfnuðinum r Stokkhólmi.
Og svo kom skilnaðarstundin.
Hann hafði farið á sjukrahúsið
ti.l þess að láta gera á sér snrá-
skurð, og talið víst að hann kæm-
ist heim áður en barnið fædd-
ist. — En það átti ekki að fara
svo, Guð ætlaði sér annað. Hon-
um var tilkynnt, að hann hlyli
að deyja. Hann varð að flytjast
hcöan — og kveðja allt, sem hon-
um þótti vænt um.Og auk þessa,
þá vissi hann, að allt þetta or-
sakaðist af ófyrirgefanlegunr
mlsgripum á vökvum þeim, sem
nota átti í sprauturnar. Hann lá
og beið í átta daga,.
En það urðu, átta blessunar-
ríkir dagar. Sjúkrastoi'ain varð
að-helgidómi. Nilson verkfræð-
ingur var nefnilega einn þeirra,
sem ku.nna að þakka Guði. Það
var leyndardómra* lífs hans.
Einnig val:ð á nafni barnsins,
sem hann hafði hlakkað svo
nrjög til að eignast, sýndi þakk-
læti hains. Hann bað konu sína
um það, að ef það yrði stúlku.-
ba,rn, yrði það látið heita Marit,
í höfrðð á hjúkrunarkonunni,
senr annaðist irann af miklurn
kærleika.
Ha,nn hughreysti einnig lækn-
ana, senr stóðu þögulir, vonlaus-
ir og magnvaina við rúm hans.
Hinn ungi kandid.at, sem hafði
gefið honum þessa deyðandi
sprautu, ha,fði tekið sér það svo
nærri, að hann megnaði ekki að
koma inn til hins dauðsjúka
manns. Nilsan verkfræðingua'
sendi honum sérstaka kveðju, og
bað ha,nn, að vera hughraustan.
ȃg ber ekki hina, minnstu
beizkju til, þess, sem var valdur
að þessum misgripum«,‘ sagði
hann »og því, sklur til þess
manns, sem ætlaði að lina þján-
ingar mínar, og hafði ekki
minnstu ástæðu til þess að halda,
að dauðinn leynd'st í deyfingar-
meðalinu«.
»Þessi litla ömurl,ega einangr-
unarstofa varð helgidómuir, þá
tvo daga,, sem þessi ungu hug-
hrauslu hjón undirbjuggu. allt
Í'yrir skilnaðinn«, ritar einn af
þeim, sem umgekkst þau. »Þau
ræddu um hvernig hún gæti
komið öllu sem hagan,legast fyr-
ir, þar til að hún einnig fengi
heimfararleyfi. Traust þeirra til
BRITTA
79
varlega og með svo mikilli nærgætni, að Britta
lét aðdáun sína. í ljós. Hann brosti.
»Á sjónum lærir maður, að vera leikinn í
ým,su«, sagði hann. »Þú getur ekki ímyndað þér,
hve duglegur ég er að sauma, og stoppa, í,«.
Hún hló við hugsunina um saumnál og þráo
milli stórgerðra fingra hans.
»Ég veit reyndar að sjómenn sa,umai«, sagði
hún, »ég hefi sjálf tekið þátt í því að senda
smá saumaöskjur út til þeirra«.
»Já, ég hefi séð slíkar ö,skjur«, sagði Hjálmar
sakleysisjega. »Fylgja ekki stundum bréf með
slíkum gjöfum?«
»Jú, ég hef líka skrifað og meira að segja
fengið svar«.
»Það mundi vera gaman að heyra, frá hverj-
um það var, ef það kynni af tilviljun að vera
einhver, sem ég- þekki«, sagði hann með ákafa.
»Þekki,r þú Kalle Storm?«
»Kalle Storm«, endurtók hann og var eins og
hann væri að ryfja eitthvað upp fyrir sér. »Við
skuluni sjá, hvernig var hann í sjón?«
»Ég veit al,ls ekki hvernig hann leit út«, svar-
aði Britta, »en eftir bréfum hans að dæm,a, var
hann skjótráður og aðlaðandj og var hrifinn af
stórfengleik hafsins«.
»Iiefir hann skrifað mörg bréf?«
»Já, við skrifuðumst á dálítinn tíma«.
»Af hverju aðeins dálítinn trnra?«
80
»Ég hefi aldrei fengið svar við síðasta bréfi
mínu og- get ekki skrifað fleiri, af því að ég veit
ekki, hvert ég á að senda þau,«, svaraði hún og
þótti auðsjáanlega leitt. »Ég er hrædd um að
það hafi kornið eitthvert slys fyrir .hann, annars
hefði hann víst ekki hætt að skrifa«.
»Saknar þú. bréfanna ha,ns?«
»Já, mjög mikið«.
»Hefir þú geymt þau?«
»Já«.
Britta horfði á perurnar, þess vegna sá hún
ekki, hvernig Hjálmar horfði á ha,na. með vax-
andi geðshræríngu.
»Þú vildir ef til vil,l gjarna, að Kalle Storm
sæti hér í staðinn fyrir mig?« spurði hann með
rödd, sem bar alltof augljóslega vott um það, að
hann væri því fylgjandi.
»Ég; get ekki lýst því, hve mjög gjama ég
vildi að ég’ hitti han,n«, svaraði Britta.
Allt, sem hún hafði liðið vegna, Hjálmars,
stuðlaði jafnmikið og* vináttan við Kalle Storm
a,ð því, að hún lét vináttu sína, svo berlega í ljós.
Það var ekki ástleitni, hejdur aðeins kvenleg
stórnrennska,, sem knúði hana til þess. Hún
skuldaði sjálfri sér rétting mála fyrir öll þau
ár, sem hún hafði elskað Hjálmar án þess að ást
hennar væri endurgoldin. Og jafnvel, nú kærði
hann sig’ ekki nreira um hana en svo, að hann
gat horft rólegur á áhuga hennar fyrir öðrum.