Bjarmi - 01.12.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
91
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
útg-cfandi: Unglr menn í lleykjavík.
Askriftargjald kr. 5.00 á ári.
Kenmr út 1. og 15. hvers mánaðar.
Gjalddagl 1. júnf.
Ritstjórn: Ástráður Sigursteindðrsson
Bjarnl Eyjólfsson
Gunnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 0504.
Póstliólf 651.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
Árangur.
Heimsókin prófessor Hallesby
og stúdentanna, sem með hon-
um komui va^kti ekki litla at-
hygli. Auðvitað snerist í byrjun
allt umi prófessorinn, en minna
bar á stúdentunu.m. Þeirra starf
hófst' aðall.ega el'cir að prófess-
orinn va,r farinn.
En það ,sem betra. var en að
koma þeirra vekti athygli, er þó
hitt, að þessi .heimsókn hefir
haft áhrif, og þau. ekki svo lítil.
Áhrifanna gætir bæði meðal,
trúaðra og einnig þeirra, sem
fyrir mtan hafa staðið. Hinir
trúuðu hafa fengið uppörfun í
baráttu sinni, og þeir hafa lært
ýmislegt, sem þeim ekki var áð-
ur l'jcst. En fyrst og fremst
teljum vér, að' þeim hafi verið
lagt meir á hjarta, en gert er
hér, að vinna aðra fyrir Guð.
Þeir eru ekki svo fáir, af hinum
trúuðu, sem hafa. komizt í bar-
áttu fyrir prédikun þeirra á
þessu sviði, og öðlazt aukinn
vilja tif þess að gerast erindrek-
ar Guðs.i
Hið annað, sem telja má að
hinir trúuðu. hafi. lært af að
starfa mpð stúdentunum, er
aukinn skilningu.r á samfélagi
heilagra.
Sterkur flokkur, þó lítill sé,
sem er eitt í Drottni og vill eitt
og hið sama, hann mun berjast
ti.l sigurs, ef hann reynist trúr,
þó við örðugleika sé að etja.
Hið þriðja, sem vér viljum
benda á er, að hinir trúuðu hafa
öðlazt aukinn skilning á nauð-
syn bænarinnar ,sem starfs-
meðals. Ef þeir gera meir en að
öðlast skilninginn á því, ef þeir
einnig hagnýta sér það, er ó-
hætt að horfa. með gleði og
djörfung fram á við.
Hér höfum vér aðeins bent á
lítið eitt. Hvað einstaklingar
hafa öðiazt veit enginn nema
Guð’ einn. En fyrir þann árang-
ur, sem. vér höfum fengið að sjá
þökkum vér Guði.
»Vort eigið ég«
»Vort eigið ég« er það undflr-
stöðuatriði, sem vér stjóirnumst
af í hinu holdlega lífi voru, og
sem tekuir það rúm í hjarta
voru, er Guði ber. Það er »Vort
eigið ég«, sem móðgast og sær-
ist, þegar það fær ekki það hól,
er það óskar, fyrir starf sitt.
Kristur í oss gefur aftu.r á móti
Guði heiðurinn,. Það er »Vort
eigið ég«, sem geldur líku líkt,
þegar vér erum borin röngum
sökuim, En Kristur í oss hall-
mælir ekki aftur, þegar honum
er hallmælf, »Vort eigið ég« er
hyggja. holdsins, sem »lýtur ekki
lög-máli Guðs, enda getur hún
það ekki«. (Róm. 8:7). Jesús
kallar oss til að afneita, því.
»ViJ.ji einhvei* fylgja. mér, þá af-
'neiti hann sjálfum sér«. (Matt.
16:24). »Vort eigið ég« er alltaf
eins og Sál konurgur: höfði
hærri en allir aðrir.
»Vort eigið ég« hefir með-
aumku'n, með sjálfu sér, álítur
sig hafa kröfuj til, þess að eftir
sér sé tekið og fundið til með
sér í líkamlegum þjáningum.
Þegar ekkert sæti er í strætis-
vagninum, eða þegar vagnstjór-
inn vill ekki nema staðar, eða
þegar einhver opnar glugga, svo
það kemur súgur, eða, lokar
glugga, svo varla er hægt að
anda, þá álítur »Vort eigið ég«,
að það sér brjóstumkennanlegt.
Það nýtn.r þess að láta slíkar að-
stæður kalla fram og taka við
þeirri samkenn,d, er það óskar
eftir. Kristur í css sér hand-
leiðslu Guð's í öillum þessum hlut-
um; trúir að þeir samverki oss
til hins bezta, og lofar Guð, þeg-
ar trú vor og þolinmæði mætir
reynslu.
»Vort eigið ég« álítur sér vera
m'sboðið, ef öðru.m mönnum er
hrósað fyrir starf þeirra, í vín-
garði Drottins, t. d. ef dáðst er
að áhuga þeirra, og kærleika,
Því finnst sem oflítið tillit sé tek-
ið til sín, og reynir að leiða tal-
ið að sínum eigin áhuga og fórn-
fýsi, eða foreldra sinna, bróður,
frænku, frænda eða þá næst-
næstsystliinabarns, svo þeir, er
á hlýóai verði að viðujrkenna að
»Eg« hef eins mikið að hrósa
mér af, eins: og hver annar^
Kristur í oss líður, þegar vér,
eða starf vert; fær hól, því Hann
veit að Drottinn sjálfur vinnur
])að allt sama.n. En það gleður
Hann að heyra talað vel um
aðra, og Hann fagnar yfir þeirri
náð Guðs, er birtist í þeim.
»Vort eigið ég« verður þess á-
skynja, hvaða álit fólk hefir á
oss. Kristur í oss gerir oss óvit-
andfl um vort eigið gildi.
»Vort eigið ég« er alltaf reiðu-
búið að gera kröfuí til réttinda
sinna, svo sem hugulsemi, virð-
ingar, vellíðúinar, þæginda, eigna
o. s. frv. og það hefir oft hóf-
lausar hugmyndir rm hvað rétt-
ur þess er.i Kristur í oss hefir
engin réttindi fyrir utan vilja
fíuðs — og hamn getur þess
vegna alltaf og undir öllum
kringumstæðum lofað og veg-
samað Hann.
Sál konungur er skýrt dæmi
um þennan keppinau.t Guð's í
hjörtum vorum og lífi. Þetta
»Vort eigið ég« getur tekið
stakkaskiptum eins og Sál, cðl-
ast nýtt hjartarog orðið að nýj-
um manni. (I. Sam. 10:9). En
það hlýtur altaf að vera and-
stæða Krists. Það getur breyzt
frá því aið vera syndugt og
heimslegt »®g«, til þess að veiða
»endurfætt« »Eg«. En hin sama
tilhneiging til þess að leita síns
eigiins, gera mikið úr sér, hat'a
mieðaumku.n með sér og rétt-
læta. sig, á þa,r ennþá rætur,
aðeins er takmarkið ekki sama
og áður.
»Vort eigið ég« getrr orðið
»helgað«. »Ég«, þannig að það
keppi ákaílega eftir réttlátu lífi
—- en ekki því að verða höndlað
af Kristi. Vér getum verið mjös
auðmjúk og ákaffega fórnfús,
en samt sem áður getur tilgang-
urinn verið sá, að ná réttlætinsu
fyrir oss sjálf, til þess að njóta
þess að vera álitin »heilög«, og
þetta er þá »Vort eigið ég« eftir
sem áður. Kristur í oss leitar
ekki sinnar eigin vegssmdar og
talar ekki sín eigin orð. Margir,
sem þó eru, einfægir í trú sinni,
sjá ekki glöggt hve mikið af
þeirra eigin »Eg« er í fram-
komu þeirra og starfi, löngun
þeirra, eftir helgun og reynslu í
þeirri helgun, er þeir ná.
Á sama hátt og Sál var hafn-
að, er »Vort eigið ég« útskúfað
af Guði., Hann getur ekki haft
samfélag við »Vort eigið ég«,
þess vegna verður það að deyja.
En dáið fyrir eigin hönd getur
það ekki. Ef vér reynum að
deyða, »Vort eigið ég« magnast
það jafnvel við það. Fyrst þá, er
vér snúum oss til Drottins ör-
magna af voruj eigin erfiði og
hjálparvana er það, að »Vort
eigið ég« hlýtur dauðadóm. Því
þó það ,sé dæmt til dauða, getur
það lifað lengi. Lýsir það sér
með því ,að koma frafln í, mörg-
um þeim miyndum, er sízt hefði
verið gert ráð fyrir.
Hvernig get ég þá frelsazt frá
hinu, synduga. eðli mínu? (Róm.
7:25). Með því að snúa mér til,
Krists og leggja »Mitt eigið ég«,
við fætur hans. Hann ræöur
oss til að afneita sjálfum oss.
En það er ekki til ágcða. fyrir
»vort eigið ég« heldur Jesúm.
Hann er þá orðinn .hið nýja og
hið eilífa líf vort., I staðinn fyr-
ir mig — Jesús. Þegar því tak-
marki er náð, getum vér tekið
undir með Páli postuja: »Sjálf-
ur lifi ég ekki framar, lieldur
lifir Kristur í mér« (Gal. 2:20).
Það er ekki ég, sem bið, heldur
biður Heilagur Andi í mér. Það
er ekki ég, sem yfirvinn synd-
ina. En Kristur í mér gerir það
alft saman.
(Þýtt úr norsku. O. K.)
Langar bænir.
Spurgeon sagði eitt sinn:
»Langar bænir cg langar rteður
slökkva eldinn, í stað þess að
auka hanni«.
Á þingi heimatrúboðs'ns í
Wúittenberg, var rætt um bæn
í einrúmi.
Að loku.m .sagði prestur nokk-
ur, Klaus að nafni: »Bræður!
Drottinn vor Jesús Kristur hefir
gefið oss bezta fyrirmynd á ölh
um sviðum, einnig viðvíkjandi
bæninni. 1 hópi lærisveina hans
voru bænir hans í meðallagi
langar, væri hópurinn »bland-
aður«, eins og við gröf Lazar-
usar eða, þegar hann mettaði 5
þús. manna, þá voru bænir hans
stu.ttar. Væri hann einn með
föður sínum — í eyðimörkinni
eða uppi á fjalli — þá bað hann
alla nóttina. Þannig- ættuð þið
eirnig að haga því, kæru bræð-
ur! Meðal Guðs-barna getið þið
beðið »meðallangar« bænir. Þeg-
ar hvorttveggja, er við, eða með-
al sjúkra, deyjandfl eða sorgbit-
inna — þá stuttar. En þegar þið
eruð í einrúmi með frelsara
ykkar, þá g;etið þið beðið eins
lengi og þið viljið«.
Þéttai er athyglisvert fyrir
ýmsa, vor á meðal.,
Sönnun.
Theodor Tilton heimsótti dag
nokkurn Finney prófessor. Með-
an þeir töluðust við sagði Tilton:
»Hr. Finney. Ég hefi alltaf
álitið yður góðan mann; en ég
er ekki sammála yður í öllum
trúarskoðunum yðar«.
»Hvaða skcðunum?« spurði
Finney.
»Ja, t., d. kenningunni um til-
veru persónulegs djöfuls«.
Finney horfði augnablik á TiL
ton og sagði því næst:
»Ef þcr vilduð standa í gegn
honum, myndiuð þér fljótlega
komast að raun uro, að hann er
til«.
Útbreiðið Bjarma.